Ο,τι προκαλεί την απογοήτευση για τον νέο ελληνισμό, τόσο ένθεν όσο κακείθεν του Αιγαίου, δεν είναι η κομματική παντομίμα, που ως τρέχουσα πολιτική ιδεολογία κυβερνά τώρα τον ελληνικό τόπο. Την απελπισία προκαλεί το πλήθος όσων συγκροτούν την πολιτική διανόηση του τόπου, οι οποίοι σοβαρά πιστεύουν πως για όλα φταίει «το σύστημα», και, ακόμα, προσδοκούν πως αυτή η μασκαράτα πολιτικών της εικονικής πραγματικότητας, έχει τη δυνατότητα να αλλάξει το εν λόγω «σύστημα»! Σύστημα εννοείται ενός πελατειακού κράτους, βολικής «υποτέλειας» και βολικότερης «διαφθοράς»...
Το διαφεύγον όμως ερώτημα είναι: Γεννήματα αυτού του πολιτεύματος, που προάγει την πελατειακή σχέση κράτους-υπηκόων, (πολιτών, ποιων πολιτών;), η οποία με τη σειρά της παράγει την «υποτέλεια και τη διαφθορά», είναι δυνατό, αυτοί ειδικά, να αποβλέπουν σε εθνική σωτηρία; Όταν προφανώς και γνωρίζουν ότι αυτό ακριβώς είναι που θα τους «καταργήσει»; Όχι λέω εγώ! Δεν είναι αφηρημένα το «σύστημα» που πρέπει να αλλάξει, στην παρηκμασμένη αυτή χώρα των υστεροελλήνων. Είναι το πολίτευμα! Όπως το είπε, σε εποχή ανάλογης ελληνικής παρακμής, ο ιστορικός Πολύβιος πριν από 2.139 χρόνια, για ένα μικτό (αυτοελεγχόμενων δηλαδή ηγετών) πολίτευμα, όπως εκείνο της Ρώμης, στο οποίο οφείλει και τη δόξα της! Όχι ένα πολίτευμα, επιτρέπον στους πολιτικούς κόρακες που το συντηρούν, να το εμπαίζουν ασυστόλως. Και λέω, ότι αυτό είναι που πρέπει πρώτα να αλλάξει, για να σωθεί αυτή η παρηκμασμένη χώρα.
Εμπαιγμός δε μέγιστος, που σηματοδοτεί και την έσχατη πολιτική παρακμή του τόπου, είναι η, που επικαλείται ως όπλο της η τρέχουσα κομματοκρατία, η διαβόητη δηλαδή «λαϊκή ετυμηγορία»! Την οποία ανεβάζουν (ως πιο πρόσφατο παράδειγμα, και ένθεν του Αιγαίου) ο μεν ΔΗΣΥ στο 27,77%, το δε ΑΚΕΛ στο 22,23%! Ενώ γνωρίζουν την κομματική πλεκτάνη που σκαρώνει αυτή την εικονική πραγματικότητα. Διότι, βεβαίως, το 27,77%, και το 22,23% αντιστοιχούν στις καλούμενες «έγκυρες ψήφους», και μόνο! Όχι στο σύνολο των «ψηφοφόρων». Και εφόσον οι «έγκυρες ψήφοι» είναι μόνο το 64% των εχόντων δικαίωμα ψήφου πολιτών, τότε εκείνο το 27,77% (ΔΗΣΥ) μειώνεται αυτομάτως στο θλιβερό 17,77%, του λαού πια. Του δε ΑΚΕΛ στο θλιβερότερο 14,22%. Κυρίως όμως κατά πάντα λιγότερο από το 36% των πολιτών, όσων απαξίωσαν να μετάσχουν σ’ αυτή την παντομίμα δημοκρατίας, που, δάνειο προϊόν της ευρωπαϊκής νοησιαρχικής νεωτερικότητας, ανέμυαλα εγκολπωθήκαμε κι εμείς! Πολίτευμα δηλαδή, όπου, μπορούν να κυβερνούν θλιβερές μειοψηφίες καταφερτζήδων...
Κύριο δεν είναι όμως ό,τι ακροθιγώς διερωτηθήκαμε στην αρχή: Πώς δηλαδή να μην εμπαίζουν ένα τέτοιο «πολίτευμα» (σε εισαγωγικά βεβαίως, αφού είναι πολίτευμα εικονικό), όσοι το συντηρούν; Και συντηρούνται βεβαίως απ’ αυτό! Το τραγικό ερώτημα είναι, πώς αλήθεια να μην οδηγείται σε παρακμή, γινόμενος και περίγελος τώρα της (ποθεινής) Ευρώπης, ένας λαός, που παρά την εμπειρία της πολύ μακράς ιστορίας του, καταδέχεται να τον κυβερνάει ένας τέτοιος «πολιτικός» πιθηκισμός! Ορθώς, λοιπόν, λέει ο γράφων, διατύπωσε τη θέση, ότι εκείνο που χρειάζεται ο νέος ελληνισμός είναι αλλαγή του πολιτεύματος.
Μη δε σπεύσει να σκανδαλιστεί ο αναγνώστης. Ευλόγως άλλωστε: Αφού στη σημερινή εποχή, όπου επιβλήθηκε αυτή η νοθεία, την οποία η νεωτερική Ευρώπη, ιδίως καταχρηστικά, αποκαλεί «Δημοκρατία», αλλαγή αυτού του πολιτεύματος, είναι σχεδόν συνώνυμο της δικτατορίας. Τέτοια νεωτερική παρερμηνεία του ελληνικού τρόπου! Και κυρίως της Ελληνίδας Πόλης... Διότι στην ελληνική μας ιστορία είναι γνωστό (ή όφειλε να είναι γνωστό) ότι, κορυφαία πνεύματα ασχολήθηκαν με το πολίτευμα. Και κυρίως με το πρόβλημα φθοράς του (άριστου) πολιτεύματος της Δημοκρατίας (Θουκυδίδης, Πλάτων, Αριστοτέλης…) Ειδικά, μετά και την ολοκληρωτική παρακμή της Ελληνίδας Πόλης, ο Αριστοτέλης, αποστασιοποιείται πλήρως από τη δημοκρατία! Αντιλέγει δε ότι δεν έχει σημασία ποιο είναι το πολίτευμα καθ’ εαυτό, όσο αν οι επικεφαλής του εκάστοτε πολιτεύματος, («είτε ο ένας είτε οι λίγοι είτε οι πολλοί ασκούν την εξουσία») αποβλέπουν στο «κοινό συμφέρον», που το ταυτίζει μάλιστα με ό,τι ο ίδιος αποκαλεί «πολιτικόν αγαθόν».
Τι όμως, λέει ακόμα ο γράφων, ελάχιστα είναι γνωστό πάλι από την ελληνική μας ιστορία, είναι εκείνο της καλούμενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της καθ’ ημάς Ρωμανίας: Παράδειγμα μακροβιότερου πολιτισμού της ιστορίας, ο υπερχιλιόχρονος δηλαδή πολιτισμός της Ρωμανίας, και τέταρτος ελληνικός πολιτισμός της (ελληνικής) ιστορίας, ο οποίος και έζησε, ακριβώς υπό συνθήκες ιδανικού μάλιστα μικτού πολιτεύματος! Όπου αρχηγός του κράτους ήταν ο βασιλιάς και η κωνσταντινουπολίτικη αριστοκρατία, ενώ τον λαό συγκροτούσαν οι μικρές κοινωνικώς αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες των «ελληνικών κοινοτήτων», που πραγμάτωναν, ως επιβίωσή του, το ελληνικό σύστημα της Ελληνίδας Πόλης όπου η Εκκλησία του Δήμου επιβίωνε τώρα στην εκκλησία της ενορίας, όπου και πάλι με κέντρο αναφοράς αυτήν ασκείτο, με νέα μορφή, ο αρχέγονος «πολιτικός βίος».
Αλλά ποιος σήμερα πολιτικός ή πολιτικώς διανοούμενος γνωρίζει, πρωτογενώς εννοώ, κάτι από την ελληνική μας ιστορία...
Ο κ. Χάρης Φεραίος είναι διδάκτωρ του ΕΜΠ.
