Στην εκπνοή του 2015, επισκέφτηκα γνωστό Τραπεζικό – Συνεργατικό Ίδρυμα, προκειμένου να πληροφορηθώ σχετικά με τη δυνατότητα σύναψης μικρού δανείου, 6 χιλιάδων ευρώ για την ακρίβεια. Για λόγους που δεν σχετίζονται με αυτή μου την παρέμβαση και τους οποίους κατανοώ, υπό τις συνθήκες που μας έχουν οδηγήσει, δεν προχώρησα με τη σύναψη του δανείου.
Το ύψος του επιτοκίου του προτιθέμενου δανείου, το οποίο η εν λόγω Συνεργατική (κατ’ όνομα ή επιλεκτικά στην προκειμένη περίπτωση) θα μου επέβαλλε, άγγιζε ή μπορεί και να ξεπερνούσε, συνολικά, το 7%! Το δάνειο προοριζόταν για την αγορά πολύ μικρού μεριδίου ακινήτου στο οποίο είμαι συνιδιοκτήτης. Δηλαδή, ουσιαστικά, επρόκειτο για επένδυση, αλλά η εν λόγω ΣΠΕ το κατέταξε στα καταναλωτικά (;), δηλαδή, μαζί με την αγορά λ.χ. αφρών ξυρίσματος και άλλων τέτοιων προϊόντων προσωπικής υγιεινής και όχι μόνο, προφανώς (για όσους έχουν χιούμορ).
Ενόσω βρισκόμουν στο φιλόξενο κατά τα άλλα πιστωτικό ίδρυμα, ερχόντουσαν στο μυαλό μου όλα τα.. δώρα που μας έφεραν οι Τράπεζες τα τελευταία χρόνια, των ΣΠΕ μη εξαιρουμένων, καθώς και τα αντίδωρα που έλαβαν όχι αντιπαροχικά από / για τον… απλό άνθρωπο.
Και τόλμησα να ρωτήσω, κατά πόσο θα ίσχυαν ίδιοι όροι εάν το ίδιο ακριβώς δάνειο συνάπτετο από κάποιον υπάλληλο της ΣΠΕ. Η απάντηση, εμμέσως πλην σαφώς, ήτο απολύτως αρνητική. Δηλαδή, εάν για τον ίδιο ακριβώς σκοπό ζητούσε δάνειο κάποιο στέλεχος της Συνεργατικής, το επιτόκιο και το συνολικό κόστος του δανείου, θα ήταν πολύ χαμηλότερο. Απ’ ότι πληροφορήθηκα, κάτι ανάλογο ισχύει και σε άλλα τέτοια ιδρύματα.
Πάλιν παλινδρόμησαν θύμησες από τις Τράπεζες… ύποπτες διαδρομές χρημάτων, διαγραφές χρεών (δανεικά και αγύριστα) εκατομμυρίων προς όφελος γνωστών αγνώστων (ΧΧΧΧΧΧ), οργανωμένων και μη, σχεδόν μηδενικά επιτόκια για δάνεια διευθυντικών και άλλων στελεχών, καλλιμάρμαρα κτίρια, άλλα ειδικά «κίνητρα» για διευθυντικά και άλλα προνομιούχα στελέχη κ.λπ.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν, πελάτες Vs στελέχη / προνομιούχοι ΣΠΕ / Τραπεζών.
Ενδεχομένως να μην είχα πρόβλημα για την προαναφερθείσα κατάφορη διάκριση εις βάρος των «πραγματικών δανειοληπτών» (σ’ ό,τι αφορά τη διάκριση στα επιτόκια), σε αντιπαράθεση με τους «λαθρεπιβάτες /free riders» του συστήματος, εάν οι τράπεζες δεν ήταν κρατικοδίαιτα όντα με συνεπακόλουθο και τη συμμετοχή του κράτους σε αυτές, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο… κούρεμα καταθέσεων, μετοχές, κρατικές και τροϊκανές (δανεικές) χορηγίες και πολλές άλλες διευκολύνσεις που παρήχθεισαν και προσφέρονται από το υστέρημα των φορολογούμενων πολιτών. Δηλαδή από το δημόσιο χρήμα.
Η διάκριση αυτή, πιθανόν, πέρα από άδικη, να είναι και παράνομη. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το Νόμο περί Λογιστικής Διαχείρισης, «τα νομικά ή/και φυσικά πρόσωπα… ανεξάρτητα από το ύψος του ποσού της κρατικής χορηγίας που λαμβάνουν, πρέπει, μεταξύ άλλων, να λειτουργούν με διαφάνεια και στη βάση της αρχής της ίσης μεταχείρισης και να διασφαλίζουν και να αποδεικνύουν ότι η χορηγία αξιοποιείται προς το σκοπό για τον οποίο αυτή παρέχεται…». Πόσο μάλλον όταν μέρος της χορηγίας ενδεχομένως να καλύφθηκε από διεθνή δανεισμό / δημόσιο χρέος, μέσω της Τρόικα ή με άλλο ανάλογο τρόπο. Ενδεχομένως, επίσης, να τίθεται και θέμα κρατικής ενίσχυσης και στρέβλωσης του ελεύθερου ανταγωνισμού προς τους εν λόγω υπαλλήλους / πολίτες, ακριβώς λόγω αυτής της διάκρισης στα επιτόκια δανείων που στηρίζονται και σε κρατική χορηγία.
Σίγουρα δεν εισηγούμαι αύξηση του επιτοκίου των δανείων των τραπεζικών υπαλλήλων, αλλά ίση μεταχείριση και χαμηλά επιτόκια για όλους, ιδιαίτερα όταν αυτά τα δάνεια προέρχονται από χρήματα των φορολογούμενων πολιτών μέσα από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Μόνο έτσι θα ενισχυθούν καλύτερα και οι συνεχείς προσπάθειες της Κυβέρνησης για ανάπτυξη.
*Μεταπτυχιακό (Μ.Α.), Πολιτικές Επιστήμες – Διεθνείς Σχέσεις
