Τα τελευταία χρόνια, η απαξίωση των πολιτών για τον τρόπο που διεξάγεται η πολιτική διαδικασία εντατικοποιείται και στέλνει ξεκάθαρα μηνύματα τόσο στα πολιτικά κόμματα όσο και στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Παρ’ όλη την απαξίωση και την περιφρόνηση της κοινωνίας, το σημερινό πολιτικό σύστημα έχει ακόμα την δυνατότητα και την ικανότητα να πριμοδοτεί το παλιό και να εξουδετερώνει το καινούργιο. Στενάχωρη και τραγική διαπίστωση. Πώς αλλάζει και πώς ανατρέπεται μια τέτοια κατάσταση; Τίθεται συχνά το ερώτημα αν η συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα μπορεί να παράγει αποτελέσματα ή αποτελεί απλά μια τακτική «βοώντας σε ώτα μη ακουόντων». Η ιστορία έχει δείξει πως πότε συμβαίνει το ένα και πότε το άλλο. Είναι δύσκολο, προφανώς, μέσα σε μικρά χρονικά διαστήματα να ανατραπεί ένα πολιτικό σύστημα με γερά θεμέλια. Χρειάζεται μια μακρά πορεία προσπαθειών και αγώνων με στόχο τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης της κοινωνίας με την πολιτική. Έναν επαναπροσδιορισμό που θα αντανακλάται στην απευθείας λήψη των αποφάσεων από την ίδια την κοινωνία, η οποία, όμως, για να οδηγήσει τα πράγματα σε αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να ωθήσει και να ενδυναμώσει τους νεότερους ηλικιακά πληθυσμούς. Να πριμοδοτήσει στα σπλάχνα της τα πιο λαμπρά μυαλά αυτού του τόπου και να αφήσει πίσω της δοκιμασμένες, αναποτελεσματικές λογικές.
Το θετικό είναι πως υπάρχει η κοινωνική αντίληψη για όλα σχεδόν τα προβλήματα που χρήζουν επίλυσης στον τόπο μας. Δυστυχώς, θα έπρεπε πρώτα να τα βιώσουμε. Η διολίσθηση του εθνικού μας προβλήματος, ενδεχομένως, να προκαλέσει την επαναφορά σχεδίων, τα οποία ο Κυπριακός Ελληνισμός απέρριψε στο παρελθόν. Η οικονομική κρίση δημιούργησε πολλά προβλήματα με πρώτο και κύριο εκείνο της ανεργίας. Άνεργοι γονείς και άνεργοι νέοι επιστήμονες. Η ανάγκη, τους οδηγεί σε ανεπιθύμητες λύσεις, όπως, εκείνη της φυγής. Μάλιστα, πολλές φορές δεν γίνεται λόγος για κάποια ευρωπαϊκή χώρα, αλλά, για χώρες του αραβικού κόσμου κάτω από δυσμενείς συνθήκες. Σαν ένα δεύτερο κύμα μετανάστευσης με αφετηρία εκείνο της εισβολής, όταν πολλοί συμπατριώτες μας, αφού, έχασαν δουλειές και περιουσίες, επέλεξαν να μεταναστεύσουν. Σήμερα, στο ίδιο έργο θεατές, πολλοί συμπολίτες μας, αφήνουν πίσω τους παιδιά, γονείς, φίλους, ψάχνοντας για ένα καλύτερο αύριο. Σ’ αυτό το «καλύτερο αύριο» θέλω να σταθώ κι εγώ. Να κάνω ό,τι μπορώ, να προσπαθήσω για όλους αυτούς να ζήσουν ένα καλύτερο αύριο στον τόπο τους, κοντά στους δικούς τους ανθρώπους χωρίς να χρειάζεται να μεταναστεύσουν.
Ποιος, όμως, αναλαμβάνει την ευθύνη για τη σημερινή κατάντια; Κανείς! Πολιτικοί αξιωματούχοι και λοιποί πολιτικάντηδες προαναγγέλλουν την οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη τη στιγμή που πολλοί συμπολίτες μας ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ταυτόχρονα, γίνεται λόγος για τόσα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα για τα οποία δεν τιμωρείται κανείς. Μίζες, φοροδιαφυγή και κλοπές του δημοσίου κουκουλώνονται με συνοπτικές διαδικασίες. Κατάχρηση εξουσίας, ανευθυνότητα, εμπαιγμός των πολιτών. Κατά τα άλλα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας εμφανίζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα με ύφος χιλίων καρδιναλίων να παραδίδει μαθήματα τάξης και ηθικής. Γιατί το κάνουν αυτό; Προφανώς γιατί μπορούν. Υπό την προστασία της ασυλίας τους και της δυνατότητας που τους δίνει το σημερινό πολιτικό σύστημα να προσπερνούν την δικαιοσύνη και τον νόμο.
Δεν είμαι επαναστάτης του καναπέ. Ούτε του πληκτρολογίου. Δεν θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Αν μπορούσα να το κάνω, θα το έκανα. Θέλω να αλλάξουμε την νοοτροπία μας. Να επιβραβεύουμε τους άριστους και όχι τα μηδενικά. Να προσπαθήσουμε για αυτό το «καλύτερο αύριο» που όλο το ακούμε και ποτέ δεν έρχεται. Συμπορευτείτε μαζί μου. Στην εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου θα με βρείτε στο ψηφοδέλτιο του ΔΗΚΟ στην επαρχία Λεμεσού. Προσπαθώ για όλους μας. Χωρίς «θα».
*Πολιτικός Μηχανικός και Υποψήφιος Βουλευτής με το ΔΗΚΟ στην επαρχία Λεμεσού
