ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Κάστρα και πολιορκητές

Του Πάνου Τσιρίδη*

«Κανονικοί, έντιμοι άνθρωποι - Μικρόνοες, ξενόφοβοι, φανατικοί». «Αποξενωμένοι – Βολεμένοι». «Χαμένοι της παγκοσμιοποίησης - Πελάτες που διαμαρτύρονται τώρα που τελείωσε το χρήμα». «Τους στέρησαν το μέλλον - Στερούν το μέλλον από τους επόμενους». «Δεν έχουν τίποτα να χάσουν - Παρασύρουν όλη τη χώρα μαζί τους στον χαμό».

Είναι εντυπωσιακά τα δίπολα που διατρέχουν τον δημόσιο διάλογο της εποχής και τα οποία αναφέρονται στο ογκούμενο πλήθος Ευρωπαίων και Αμερικανών που ταυτοποιείται γύρω από το αφήγημα του εξεγερμένου πολίτη έναντι του «κατεστημένου». Δύο κόσμοι, δύο κουλτούρες, δύο οπτικές, δύο παράλληλες ιστορίες που δεν τέμνονται πουθενά.

Η επικράτηση των Leavers στις βρετανικές εκλογές όπως και οι πρόσφατες αναμετρήσεις σε όλη την Ευρώπη κατέδειξαν γλαφυρά τη μετακίνηση δυσαρεστημένων πολιτών από τα παραδοσιακά κόμματα προς νέα ή άλλοτε περιθωριακά εθνικολαϊκιστικά μορφώματα, τα οποία καλύπτουν τις νέες ανάγκες πολιτικής τους έκφρασης.

Είναι νωρίς ακόμη για να πει κανείς εάν πρόκειται για σεισμική αλλαγή πολιτικού υποδείγματος ή παροδική έξαρση αποδοκιμασίας. Εάν έχουμε ένα νέο φάντασμα που πλανιέται ξανά πάνω από την Ευρώπη ή ένα τσίρκο που κάνει περιοδεία σ’ αυτήν.

Μία εμπειρική παρατήρηση πάντως είναι ότι η μαρξιστική λογική φαίνεται να αντιστρέφεται: δεν μιλάμε πλέον για κάποια «φωτισμένη» πρωτοπορία που επιδιώκει να κινητοποιήσει το εξαθλιωμένο προλεταριάτο, αλλά για μία συμμαχία κυρίως λευκών συνταξιούχων, εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων, η οποία παραχωρεί εκδικητικά το τιμόνι σε ένα αλλοπρόσαλλο ρόστερ λούμπεν ηγετών και ασυνάρτητων σχηματισμών.

Το σκηνικό θυμίζει έντονα τη σουρεαλιστική κωμωδία «Monty Python and the Holy Grail», όταν ο βασιλιάς Αρθούρος και η θλιβερή κουστωδία του φτάνουν μπροστά στο κάστρο των Γάλλων. Οι πρώτοι, χωρίς καμιά επίγνωση της πραγματικότητας και των δυνατοτήτων τους, τους ζητούν να παραδοθούν. Οι δεύτεροι, θρασείς αλλά εξίσου ανίκανοι, προσπαθούν να τους απωθήσουν με τους πιο ηλίθιους τρόπους.

Αυτό περίπου συμβαίνει σήμερα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Θυμωμένοι πολίτες που αισθάνονται ότι περιθωριοποιούνται, κοινωνικά στρώματα που έχασαν δουλειές και βεβαιότητες, την αίσθηση της οικονομικής αυτάρκειας και της πολιτισμικής κυριαρχίας, εμφορούμενοι από ένα ιδεολογικό κράμα κοινωνικού συντηρητισμού και οικονομικού προστατευτισμού, χρησιμοποιούν ό,τι βρουν πρόχειρο ως πολιορκητικό κριό: αμοραλιστές businessmen, ξεχασμένους κομμουνιστές, απατεώνες τυχοδιώκτες, κρυμμένους στη ντουλάπα νεοναζί.

Επιδιώκουν να πάρουν πίσω τον έλεγχο που έχασαν, να διαμαρτυρηθούν για την πολύχρονη εισοδηματική τους στασιμότητα, να επαναθεμελιώσουν τις κλονισμένες τους ταυτότητες, να χτίσουν τείχη για να αναχαιτίσουν το μέλλον, να τιμωρήσουν τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ που σφιχταγκαλιασμένες κυβερνούσαν στον αυτόματο πιλότο.
Και ώσπου να πεις Lux Leaks, οι επιτιθέμενοι βρίσκονται μία ανάσα από τα φρούρια του Λευκού Οίκου, του Westminster, του Palais de l'Élysée ή των Βρυξελλών.

Και φυσικά σε θέματα μόδας δεν μένουμε πίσω: η Ελλάδα και η Κύπρος ακολουθούν κατά πόδας το trend, με τους ψηφοφόρους τους να διεκδικούν το δικό τους μερίδιο αγανάκτησης, εκδίκησης και τραγικών επιλογών.

Η κατάσταση θα ήταν αστεία εάν δεν επρόκειτο για τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας.
Υπεύθυνοι για την αναταραχή δεν είναι μόνο οι, σε σύγχυση τελούντες, ψηφοφόροι που δίνουν στις χώρες τους το τελειωτικό χτύπημα επιλέγοντας με μόνο κριτήριο το θυμικό. Κάτι προσπαθούν να εκφράσουν, έστω και με αυτοκαταστροφική χαιρεκακία, ασκώντας με αυτόν τον τρόπο το δημοκρατικό τους δικαίωμα.

Η πρώτη και κύρια ευθύνη βαραίνει τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, τοπικά και ευρωπαϊκά, που άφησαν τη δουλειά τους στη μέση, δηλαδή την οικοδόμηση μιας ισχυρής, ενιαίας, ανοικτής οικονομίας που θα ανταγωνίζεται στον κόσμο και θα προστατεύει αποτελεσματικά τους ασθενέστερους.

Αντί γι’ αυτό, στρογγυλοκάθισαν στην εξουσία δρέποντας θεμιτά και αθέμιτα οφέλη. Διασπάθισαν το κρατικό χρήμα, αδράνησαν εγκληματικά στην κρίση, αδιαφόρησαν για την κατάρρευση των δημοσίων υπηρεσιών, έπεισαν ότι δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο.

Ο Henry Thoreau είχε γράψει κάποτε, «Αν έχετε χτίσει κάστρα στον αέρα, η δουλειά δεν είναι υποχρεωτικό να χαθεί. Αυτά είναι όπου θα έπρεπε να είναι. Τώρα βάλτε τα θεμέλια από κάτω». Οι πολιτικές ηγεσίες ας βάλουν τώρα τα θεμέλια που αμέλησαν στην πορεία ή ας αποχωρήσουν ντροπιασμένες. Είναι ιστορικές οι εποχές και οφείλουν να κάνουν ιστορικές υπερβάσεις. Αλλιώς δεν τις έχουμε ανάγκη.

Σύμβουλος Επικοινωνίας*

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Προσωπικότητες στην ''Κ'': Τελευταία Ενημέρωση

X