Γιορτάζει ο μεγάλος Ιμπραΐμοβιτς - Το δώρο των Θεών του ποδοσφαίρου σε εμάς

Το ημερολόγιο έγραφε 3 Οκτωβρίου 1983. Μια σημαδιακή ημέρα για τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Οι Θεοί του ποδοσφαίρου έκαναν το θαύμα τους και έστειλαν στον κόσμο ένα από τους πιο προικισμένους ανθρώπους σε αυτό το άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο. Ένας άνθρωπος ζόρικος και με το δικό του ιδιαίτερο στυλ τόσο αγωνιστικά όσο και έξω-αγωνστικά. Ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς είχε γεννηθεί εκείνη την ημέρα και σήμερα γιορτάζει τα 34^α γενέθλια του.

Παιδί μεταναστών στη Σουηδία βίωσε στο πετσί του (όσο και αν ακούγεται περίεργο) το ρατσισμό και αυτό που ονομάζουμε μπούλινγκ. Πολλοί τον έφερναν σε δύσκολη θέση για την καταγωγή του, τη κοινωνική θέση (γόνος φτωχής οικογένειας). Έζησε από πρώτο χέρι την πείνα και το τι σημαίνει μεγαλώνω με δυσκολία και παλεύω για επιβίωση. Όντας ακόμη μικρός ο πατέρας του βυθίστηκε στον αλκοολισμό και τη μιζέρια και έτσι αναγκάστηκε να σηκώσει στους ώμους του και αυτό το πρόβλημα. Να μεγαλώνει ουσιαστικά χωρίς πατέρα. Η μητέρα του έπραξε αυτό που έπρεπε. Πήρε την απόφαση να χωρίσει καθώς τα πράγματα ήταν πραγματικά δύσκολα για την οικογένεια.

Έχοντας να μεγαλώσει 5 παιδιά και χωρίς την βοήθεια του άνδρα της, η μητέρα του Ζλάταν έκανε τα πάντα. Αποτέλεσμα όμως ήταν ο μικρός τότε Ζλάταν να μεγαλώσει μόνος και να πάρει τον κάτω δρόμο. Ο νεαρός τότε Ζλάταν έμπλεκε συνεχώς σε καβγάδες, έκλεβε ότι έβρισκε και περνούσε τα παιδικά του χρόνια με τον πλέον λάθος τρόπο.

Ο ίδιος βέβαια απολάμβανε τη ζωή του «γκάνγκστερ» μιας και μικρός άφηνε πίσω τα προβλήματα του. Η διέξοδος όμως του Ζλάταν ήταν το ποδόσφαιρο. Στις ακαδημίες της Μάλμε, της Μπαλκάν αλλά και στις γειτονιές έμαθε να παίζει με το δικό του στυλ. Λίγο πριν τα 18 του ο Ζλάταν κατάλαβε πως το ποδόσφαιρο ήταν η λύση κατά της φτώχειας. Μπορούσε με το ταλέντο του να κάνει τα πάντα. Ακόμη όμως και τότε, στη μικρή ομάδα της Μάλμε οι γονείς των άλλων παιδιών δεν τον ήθελαν. Προσπάθησαν να τον διώξουν μιας και ένα παιδί με τα πρότυπα που μεγάλωσε ο Ζλάταν αλλά και επειδή ήταν μετανάστης δεν μπορούσε επηρέαζε τα δικά τους παιδιά όπως έλεγαν.

Δεν το έβαλε κάτω και πάλεψε. Πήρε θέση στην πρώτη ομάδα και το 2001 ήρθε η πρόταση από τον Άγιαξ. Έμεινε εκεί μέχρι το 2004. Στην Ολλανδία βελτίωσε όλα όσα ήξερε για το ποδόσφαιρο. Η σχολή των Ολλανδών είναι τέτοια που κάθε ποδοσφαιριστής αλλάζει επίπεδο. Στην Ολλανδία λοιπόν ο Ζλάταν πήρε δυο πρωταθλήματα. Έπειτα από εκεί μετακόμισε στην Ιταλία και την Γιουβέντους για δυο χρόνια, ενώ έμεινε ακόμη τρία χρόνια στην Ιταλία και την Ίντερ. Σε αυτά τα χρόνια πήρε 3 συνολικά πρωταθλήματα Ιταλίας. Και εκεί ήρθε η μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα, όπου στα δυο χρόνια που έμεινε πανηγύρισε ένα πρωτάθλημα Ισπανίας. Αφού η Μπαρτσελόνα δεν του βγήκε ακριβώς όπως θα ήθελε πήγε πίσω στην Ιταλία και στην Μίλαν. Βέβαια δεν θα μπορούσε να μην σηκώσει και εκεί ένα τρόπαιο. Το έπραξε και αυτό λοιπόν. Έτσι το 2012 ψάχνοντας μια νέα πρόκληση μετακόμισε στο Παρίσι και την Παρί Σεν Ζερμαίν. Τέσσερα χρόνια έμεινε εκεί και πανηγύρισε ακόμη πρωταθλήματα.

Αφού έκλεισε και εκεί τον κύκλο του πήρε την απόφαση να πάει στο μεγάλο νησί. Πολλοί τον θεώρησαν τελειωμένο και πως δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι. Κι όμως στην Γιουνάιτεντ και παρά τα χρόνια του (33χρονών όταν πήγε) ήταν και πάλι εκ των διακριθέντων. Βοήθησε τρομερά τον Μουρίνιο να αφήσει αποβάλει το φάντασμα του Φέργκι από το «Θέατρο των ονείρων». Στην πρώτη του σεζόν δεν πήρε το πρωτάθλημα όμως σήκωσε το Europa League. Με 28 τέρματα και 10 ασίστ σε 48 παιχνίδια ο Ζλάταν ήταν το πρώτο βιολί.

Τον Απρίλη πάντως ήρθε ένας δύσκολος τραυματισμός. Ένας τραυματισμός από αυτούς που είναι ικανοί να τελειώσουν καριέρες. Κι όμως ο Ζλάταν δεν σταμάτησε. Το πάλεψε και κέρδισε νέο συμβόλαιο με την Γιουνάιτεντ. Το «Λιοντάρι είναι εδώ», τονίζει ο Ζλάταν. Και αν κρίνουμε από την ιστορία του, ο Ζλάταν είναι εδώ. Ο 34χρονος πλέον Ζλάταν είναι εδώ και θα επανέλθει πιο δυνατός. Θα κάνει για ακόμη μια φορά τον κόσμο να μιλά γι’ αυτόν και θα τρελένει τους πάντες με τα τέρματα του. Αυτός είναι ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, αυτός είναι ο γίγαντας που κάνει τον κόσμο να παραμιλά. Είναι το δώρο των Θεών του ποδοσφαίρου σε εμάς.