24sports.com.cy
Πότε πήρε το ενδέκατο, πότε ο κόσμος της μας θύμισε εν καιρώ κωρονοϊού πόσο μεγάλο σωματείο είναι η Ανόρθωση και πότε πήγε ο Κετσπάγια σε παραλία με παπούτσια 500 ευρώ… από τότε το ρεπορτάζ ήταν τόσο βαρετό όσο να καθαρίζεις φρέσκο λουβί για δύο συνεχόμενες μέρες.
Περιμέναμε κάποιον να σερβίρει το χωνευτικό, μα τίποτα. Πως είναι, το «καπάκι» που λέμε που ολοκληρώνει την απόλαυση; Μετά από ένα ωραίο πιάτο, ένα γλυκό, μετά το σεξ, ένα τσιγάρο ή ένα βιβλίο… μια τέλος πάντων απόλαυση που ακολουθεί ή ολοκληρώνει μια άλλη απόλαυση;
Να μου πεις, θα πάρει πρωτάθλημα ή ομίλους με την τρίτη ηλικία ποδοσφαιριστών που κλείνει στο παζάρι; Στην Κύπρο είμαστε, αυτοί οι παίκτες σου δίνουν τίτλους ή σε βάζουν ομίλους.
Περιμέναμε τον Πουλλαίδη μήπως και συνεχίσει το πάρτυ… και στο τέλος βάλαμε πιτζάμες. Μετά την ηδονή του κυπέλλου, τίποτα! Δεν είναι απλά ότι δεν εκμεταλλεύτηκαν το μομέντουμ, βγήκαν κιόλας στην επιφάνεια, φήμες του τύπου «πέφτει το μπάτζετ», «σφίγγουν τα λουριά» και κάτι τέτοια ψιλό μίζερα που αντί για γλυκό φάγαμε πικραμύγδαλο και αντί για τσιγάρο ή βιβλίο, σβήσιμο του φως και κατευθείαν για ύπνο.
Να ναι καλά, που γράψαμε εκείνη την είδηση περί Νταουσβίλι και κινήθηκε λίγο το πράγμα, διαφορετικά θα είχαμε υποστεί το «σύνδρομο της βαρεμάρας».Επί του Νταουσβίλι, δεν ξέρω τι έγινε και πως το σκέφτηκαν αλλά στη θέση τους προ πολλού θα του έδινα τα μπογαλάκια του και ας πάει σε όποια ομάδα του πλανήτη θέλει. Καθυστέρησαν να το κάνουν οι ίδιοι, εξ όσων φαίνεται για πρακτικούς λόγους και με πρόθεση να πάρουν κάποια λεφτά του «μασκοφόρου» ή του ΑΠΟΕΛ, ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας. Στο καλό και δεν είναι ανάγκη να γράφει.
Όπως και να έχει… όσο πέρναγε ο καιρός άρχισαν και τα φίδια να ζώνουν. Έφευγε ο ένας πίσω από τον άλλο, έγινε η προ κλήρωση για το Γιουρόπα και το ρόστερ ήταν τόσο αδειανό όσο ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στην Σουσκιού της Πάφου.
Πότε θα έρθουν οι καινούργιοι, πότε θα τους προπονήσει, πότε θα τους δέσει και πότε θα μπουν να πάρουν την πρόκριση… ο Τιμούρ ξέρει. Και επειδή μόνος αυτός ξέρει, θα προσπαθήσουμε μέσα από το κείμενο να καταλάβουμε πως το σκέφτεται.
Αρχικά να πούμε ότι ανέφικτο δεν είναι, ούτε και εξωπραγματικό να κάνει την υπέρβαση είτε στο Γιουρόπα, είτε στο Κόνφερενς. Αντιθέτως.
Με βάση τις κινήσεις που γίνονται, φαίνεται ξεκάθαρα η πρόθεση- θέληση του Κετσπάγια να μπει στους ομίλους. Και πως θα το κάνει αυτό; Με την εμπειρία. Αυτούς δηλαδή που ξέρουν τον τρόπο. Προσθέτει δηλαδή, πέντε- έξι έμπειρους, φέρνει άλλους τόσους και με τους παίκτες που έμειναν να παίξουν τα δύο ή τέσσερα παιγνίδια για να μπουν στους ομίλους.
Και άμα αυτό συμβεί, θα ενισχυθεί η Ανόρθωση οικονομικά, θ’ ανεξαρτητοποιηθεί κάπως από τους Πουλλαϊδηδες, θα τους δώσει συνάμα μια ανάσα, θ’ αποκατασταθεί πλήρως το ευρωπαϊκό της πρεστίζ, θα ξεπεταχτεί ο επαρχιωτισμός καθότι η ομάδα πάει χρόνια να δει προκοπή στα σαλόνια και θ’ ανέβει γενικώς επίπεδο. Γιατί κακά τα ψέματα η ομάδα που έμπασε την ποδοσφαιρική Κύπρο στην Ευρώπη, έχει κάνει τέτοια οπισθοδρόμηση... που από το ρεύμα πήγε στο κερί και από τον πετρέλαιο στον ατμό. Γενικώς από σαλόνια, μόνο στην τηλεόραση.
Επί του προσωπικού που ο Τιμούρ πάντοτε το έχει ως προτεραιότητα, γράφτηκε ήδη στην ιστορία ότι πήρε το κύπελλο μετά από 13 χρόνια αν μπει ομίλους μετά από άλλα τόσα θα του υπολείπεται το πρωτάθλημα. Αν όχι φέτος του χρόνου καβάλα στ’ άλογο θα πάει να το πάρει. Αυτό θέλει ο Τιμούρ και τα υπόλοιπα είναι κουροφέξαλα.
Να μου πεις, θα πάρει το πρωτάθλημα με την τρίτη ηλικία ποδοσφαιριστών που κλείνει στο παζάρι; Ούτε και γω συμφωνώ… αλλά στην Κύπρο είμαστε, αυτοί οι παίκτες σου δίνουν τίτλους ή σε βάζουν ομίλους.
Δεν είμαστε ούτε Ολλανδία, ούτε Βέλγιο. Μην αρχίσω να σου γράφω για τα «πιτσιρίκια» της Ομόνοιας που πήραν πρωτάθλημα και ομίλους του τύπου Φαμπιάνο (33), Γκόμεθ (36) Παπουλής (36) Χούμποτσαν (36) και πάει λέγοντας.
Τώρα να μου πεις τι σχέση έχει η Ομόνοια, η οποία χτίζεται εδώ και τρία χρόνια από τον ίδιο προπονητή με την Ανόρθωση, η οποία επίσης με τον ίδιο προπονητή ξανά χτίζεται μετά από τρία χρόνια από την αρχή;
Σ’ αυτό, ομολογώ ότι δεν έχω απάντηση. Ή μάλλον η πραγματικότητα λέει ότι στη διαχείριση και στη δημιουργία ομάδας με κόκκαλο, ο Κετσπάγια δεν πήρε καλό βαθμό.
Υπάρχει όμως λύση για το πώς θα αποφεύγονται αυτά, που κατά την άποψη μου είναι επιβεβλημένη και έχει ήδη καθυστερήσει να υλοποιηθεί.
Αν μη τι άλλο, γράφτηκε για πρώτη φορά μετά από χρόνια ότι στην Ανόρθωση σκέφτονται τεχνικό διευθυντή, υψηλού κύρους. Δεν ξέρω ποιος είναι ο κατάλληλος, ούτε και είμαι ο αρμόδιος, αυτό που μετά βεβαιότητας μπορεί να ειπωθεί είναι ακριβώς ότι η Ανόρθωση χρειάζεται να δημιουργήσει εντός της ομάδας μια δική της ποδοσφαιρική σκέψη. Την οποία αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει. Και δεν χρειάζεται να μιμηθεί καμία άλλη ομάδα, αλλά να το κάνει με τον πλέον επαγγελματικό τρόπο. Με Νταμπίζα ή χωρίς, κάποιος ο οποίος είναι υπεύθυνος για την ανάπτυξη και δημιουργία ενός ποδοσφαιρικού μηχανισμού εντός της Ανόρθωσης.
Όπως είναι τώρα όμως τα δεδομένα, ο Κετσπάγια είναι αυτός που οδηγεί τα πράγματα και καλείται να ενισχύσει την ομάδα. Με Χριστοδουλόπουλο, Αβραάμ, Λαφέρτι και όποιον τέλος πάντων επιλέξει, ο στόχος είναι ένας και μοναδικός. Οι όμιλοι. Εκείνα τα δύο, τέσσερα ματς... που θα σε πάν σε μια άλλη διάσταση. Οικονομικά, ιστορικά, ρεαλιστικά.
Επ' αυτού πιστεύω ακράδαντα ότι στην παρούσα φάση, η πρόκριση στα γκρουπ είναι πιο σημαντική απ’ ότι το πρωτάθλημα. Για χίλιους δύο λόγους… Και ο Τιμούρ δια των κινήσεων φαίνεται ότι το συμμερίζεται. Αν θα τα καταφέρει... ας περιμένουμε κανά μήνα και κάτι.
