Προτάσσοντας το όραμά του ο φιλανθρωπικός Οργανισμός των ποδοσφαιριστών μας «Γκολ στη ζωή» αναφέρει επί λέξει ότι «Θέλουμε να γίνουμε «ένα» με την κοινωνία της Κύπρου και μέσα από τη δράση μας να καλλιεργηθούν αρχές και αξίες, όπως η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη, η κοινωνική ευαισθησία, η κοινωνική προσφορά αλλά και να σταλούν μηνύματα ενότητας και ανθρωπιάς». Ένα όραμα που μάλλον θα χρειαστεί να κονταροχτυπηθεί με πολλές σημερινές πραγματικότητες του χώρου…
Πάντως, στη σύντομη μέχρι τώρα διαδρομή του, το «Γκολ στη ζωή» αφήνει πειστικά δείγματα για την πορεία που θα ακολουθήσει ώστε να φτάσει στο όραμά του. Προσθετικό δείγμα και η ανακοίνωση της διοργάνωσης του «Football Stars Day» σαν μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής γιορτής με ευρύτερες όμως προεκτάσεις. Πιο συγκεκριμένα, με τα έσοδα από τη διοργάνωση θα στηριχθεί η αναγκαία αναβάθμιση του Μακάρειου Νοσοκομείου το οποίο εξαντλεί ήδη 33 χρόνια ζωής με αυτονόητη τη φθορά του χρόνου.
«Το ποδόσφαιρο ακόμη και σήμερα, όπως και για πάντα, είναι μια όαση στο σύγχρονο κόσμο της αμφιβολίας, του φόβου της αγωνίας. Εχει τους κανόνες του, τις υποχρεώσεις του και στην μπάλα γεννώνται μεταξύ των νέων αθάνατες φιλίες. Το ποδόσφαιρο παρηγορά, χρησιμεύει σαν ένα είδος φυγής από τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα και δίνει στον άνθρωπο την ευκαιρία να ελπίζει, να νοιώθει λίγη χαρά την ώρα που ο ουρανός είναι γεμάτος μαύρα σύννεφα», έλεγε και έγραφε ο Γάλλος φιλόσοφος Αλμπέρτ Καμύ πριν πενήντα και πλέον χρόνια.
Ο Αλμπέρτ Καμύ, βραβευμένος το 1957 με το Νόμπελ λογοτεχνίας, είχε βάλει κάποτε ποδοσφαιρικά παπούτσια και στολή μπαίνοντας στο γήπεδο ως τερματοφύλακας. Ελεγε μάλιστα με καμάρι ότι «η ποδοσφαιρική μου σταδιοδρομία είναι ένα από τα πιο ευτυχισμένα κομμάτια της ζωής μου». Τέτοια διάσταση είχε δώσει στο άθλημα ένας άνθρωπος που φιλοσόφησε τη ζωή πολύ πιο ολοκληρωμένα από τον καθένα μας. Το ποδόσφαιρο βέβαια που ξέρουμε εμείς σήμερα, μοιάζει να είναι ξένο προς τις γραμμές του Αλμπερτ Καμύ. Ούτε όμως ο φιλόσοφος φταίει γι αυτό, ούτε και το άθλημα. Οι άνθρωποι φταίμε, οι οποίοι αλλοιώσαμε μέχρι βαθμού παραχάραξης τις αρχές και προϋποθέσεις του σημερινού ποδοσφαίρου. Βιώνοντας όλα τα θλιβερά που για δεκαετές τώρα, ροκανίζουν τον ποδοσφαιρικό μας χώρο.
Κι ευτυχώς που η παρέμβαση των ποδοσφαιριστών μας μέσα από τον Οργανισμό τον οποίο ίδρυσαν και λειτουργούν, επιβεβαιώνει τον φιλόσοφο, υπενθυμίζει τις αυθεντικές αξίες του ποδοσφαίρου και ξαναβάζει «τον κρίκο που ενώνει τους ανθρώπους με το ωραίο άθλημα» όπως επέμενε ο Αλμπέρτ Καμύ… Κι αν έχουμε κάτι παραπάνω να κάνουμε, πέρα από τον έπαινο προς τους ποδοσφαιριστές μας, είναι να στηρίξουμε την όποια προσπάθειά τους και να μην αφήσουμε την ελπίδα που γεννιέται, να χαθεί…
