Kathimerini.com.cy
Της Σάντυς Αντωνίου
Που την αυλή της κας Λένιας με αγάπη
Ως παιδί τo Πάσχα μου προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα. Ξεκινούσε με μια μελαγχολία. Θες να έφταιγαν οι επαναλήψεις του Jesus of Nazareth στο ΡΙΚ, το άκουσμα σε λέξεις όπως προδότης, βασανιστήρια, θάνατος και ταφή; Και το αποκορύφωμα ερχόταν κάθε φορά μπροστά στην «λαμπρατζιά» γιατί ακόμη δεν το χωρεί ο νους μου πως πρέπει να καίμε τον Ιούδα!
Από την άλλη, ήταν και η γλύκα που άφηναν τα έθιμα, αυτά που χρωμάτισαν τα παιδικά μας χρόνια και τα έκαναν τόσο πολύτιμα. Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στο παλιό μας σπίτι, περπατώ στην αυλή με τον φούρνο που είχε φτιάξει ο παππούς. Κάθε μεγάλη Παρασκευή με ξυπνούσαν γέλια και ομιλίες -όλοι ήταν εκεί, η μάμα, ο παπάς οι γειτόνισσες. Ενθουσιαζόμουν τόσο πολύ που θα έπαιρνα όρκο πως η καρδιά μου σε κάθε της κτύπο ανασήκωνε τα σεντόνια.
Μ’ ένα σάλτο πεταγόμουν αγουροξυπνημένη απ’ το κρεβάτι πηδώντας δυο-δυο τα σκαλιά σαν ελαφίνα φωνάζοντας με ρυθμό «Φλα- ού- νες, Φλα- ού- νες, Φλα- ού- νες». Μετά γέλια, κι εγώ ανυπόμονη -από πάντα- έχωνα τα χέρια στο ολόδικο μου ζυμάρι και παρίστανα την αρτοδημιουργό. Καρδούλες, καλαθάκια με κόκκινα αυγά στη μέση και λουλούδια ήταν μερικά από τα must σχέδια της σεζόν. Πέρασε ο καιρός, Πάσχα έμπαινε Πάσχα έβγαινε με μυρωδιές από μέχλεπι και μαστίχα, με κόκκινες βαφές στα χέρια και φλαούνες (τις οποίες για να πω την αλήθεια δεν έτρωγα)!
Δεν ξέρω γιατί μα θυμάμαι να 'ναι πάντα ηλιολουσμένες τούτες οι μέρες.. Όπως και φέτος! «Κυρία Λένια που θα ψήσεις τις φλαούνες μεν με ξεχάσεις» της είπα, κι αυτή, τήρησε την υπόσχεση της όπως πάντα. Η κυρία Λένια κρατά ένα από τα πιο φιλόξενα σπίτια που έχω επισκεφτεί και όταν λέω κρατά, το εννοώ. Είναι όπως τις μαμάδες πολυμηχανήματα όμως όση κούραση και να κουβαλά στις πλάτες της θα σε υποδεχτεί με την ίδια εγκαρδιότητα προσφέροντας σου το αθάνατο. Πέντε ζευγάρια χέρια, άλλη ζύμωνε, άλλη έπλαθε, άλλη γέμιζε, άλλη έκοβε και άλλη αύγωνε. Κανονικό εργοστάσιο παραγωγής. Με το που πήγα η πρώτη ερώτηση ήταν «Σάντη μου πεινάς;». Αυτή η έγνοια έχει πάντα τόση γλύκα!
Ζύμωναν και έλεγαν τα δικά τους, τα παιδιά έτρεχαν πάνω κάτω και εγώ χάθηκα για λίγα λεπτά ανάμεσα στο τότε και στο τώρα. Αφού μπήκαν οι φλαούνες στον φούρνο οι γυναίκες έκατσαν να πιουν τον καφέ τους και φυσικά να κεραστούν. Από δέκα χρονών η κυρία Λένια και η αδερφή της κυρία Ευα έβλεπαν την μητέρα τους να κάνει φλαούνες και σήμερα οι ίδιες έμπειρες πια μοιράζονται μαζί μας τα μυστικά τους!
Η φλαούνα έχει την μυρωθκιαν του τόπου μας, υποστηρίζεται πως παρασκευάζονται στην Κύπρο τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα. Οι Ε/Κ τις έτρωγαν για να «μιλλώσουν» μετά την Ανάσταση και οι Τ/Κ κατά την περίοδο του Ραμαζανιού. Σύμφωνα με την παράδοση οι φλαούνες έχουν συνδεθεί με το μοίρασμα, οι νοικοκυρές τις προσέφεραν σε ξένους επισκέπτες αλλά και σε άτομα που δεν είχαν την ικανότητα να φτιάξουν μόνοι τους.
Φέτος, στην αυλή της κυρίας Λένιας το Πάσχα δεν ξύπνησε μόνο αναμνήσεις, με έφερε πιο κοντά στα αυτονόητα, σ’ αυτά τα «δεδομένα» που χάνονται στον δρόμο των υποχρεώσεων όπως το να εκτιμήσεις την ομορφιά της αυλής της μάμας και της γιαγιάς (σας είπα πόσο όμορφα μύριζαν τα κρινάκια της;) την αγάπη πίσω από την ερώτηση «έφαες» και την αξία του να μοιράζεσαι σιωπηλά μα ουσιαστικά.
Πηγή: must.com.cy
