Kathimerini.gr
Το ταξίδι είναι μακρινό, αλλά η χώρα-πρότυπο αειφορίας αποζημιώνει τους επισκέπτες της με εμπειρίες ζωής.
Eνα τοσοδούλι καταπράσινο κρατίδιο της Κεντρικής Αμερικής, δίχως στρατό, πιονιέρος της βιοποικιλότητας, μόνιμος πρωταθλητής σε δείκτες όπως η ευτυχία και η ξενοιασιά, με δώδεκα μήνες καλοκαίρι, δύο ωκεανούς και έξι ενεργά ηφαίστεια, θάλασσα και βουνό σε απόσταση μιας ώρας, υποδομές επιπέδου ΗΠΑ, νυχτερινή ζωή επιπέδου Ελλάδας, κρατική αιγίδα για το 25% του εδάφους της, 26 εθνικά πάρκα, χρυσαφένιες ακρογιαλιές, ασύγκριτα ηλιοβασιλέματα, τροπικά αρώματα και χρώματα, μπανάνες και καφέ, μαϊμούδες και πουλιά, ποτάμια και καταρράκτες, δελφίνια και... τζάγκουαρ.
1. Τρεις τοίχοι ειναι αρκετοί
Δεν χρειαζόμασταν κλειδί για να μπούμε στο δωμάτιό μας στο Playa Nicuesa Lodge, χωμένο στο τροπικό δάσος της απάτητης χερσονήσου Όσα. Πίσω τοίχος δεν υπήρχε. Από το κενό χωρούσε να περάσει αυτοκίνητο. Εκεί όπου τελείωνε το μπανγκαλόου ξεκινούσε ζούγκλα γεμάτη με άγρια ζώα. «Μη φοβάστε, τα τζάγκουαρ δεν πλησιάζουν», μας είπαν. Ναι, αλλά τα τζάγκουαρ το ξέρουν; «Θα κοιμηθούμε με ανοιχτό το φως». «Συγγνώμη, αλλά ο ξενώνας είναι οικολογικός και δεν έχει ηλεκτρικό». «Και τι θα κάνουμε το βράδυ;» «Θα πάμε μαζί να βρούμε τον κροκόδειλο που κυκλοφορεί στην παραλία και μετά θα ξαπλώσετε στην αιώρα σας στα σκοτεινά, για να απολαύσετε τους ήχους και τις μυρωδιές της ζούγκλας. Όταν νυστάξετε, θα κοιμηθείτε στο δωμάτιο με τους τρεις τοίχους».
(www.nicuesalodge.com)
2. «Εκρηκτική» θέα
Το Αρενάλ είναι το πιο «ζωντανό» από τα έξι ενεργά ηφαίστεια της Κόστα Ρίκα - έχει την πιο συχνή σεισμική δραστηριότητα. Βρίσκεται περίπου 90 χλμ. βορειοδυτικά της πρωτεύουσας Σαν Χοσέ (San Jose) και η τελευταία μεγάλη έκρηξη, το 1968, δεν άφησε τίποτα στις γύρω πεδιάδες. Το επιστημονικό παρατηρητήριο του Αρενάλ νοικιάζει και δωμάτια, κανονικό resort με πισίνα, ιαματικά λουτρά, περιπάτους στα μονοπάτια της λάβας και σεισμογράφους. Απέχει 2 χλμ. από τον κρατήρα, αρκετά μακριά για να αισθανθεί ο επισκέπτης ασφαλής, αλλά και τόσο κοντά για να απολαύσει το νυχτερινό υπερθέαμα από το μπαλκόνι του.
(www.arenalobservatorylodge.com)
3. Διαδρομές στο σεϊκερ
Η έννοια «κοσταρικάνικο μασάζ» έχει να κάνει όχι με τα επιδέξια δάχτυλα κάποιου χειροπράκτη, αλλά με τους βασανιστικούς χωματόδρομους που διασχίζουν τη χώρα. Εάν νοικιάσετε κάτι πιο ευάλωτο από 4x4, θα περιοριστείτε στις βασικές αρτηρίες και θα χάσετε το μισό γλέντι. Ειδάλλως, θα καταφέρετε να φτάσετε στην Πλάγια Ιγουανίτα (Playa Iguanita), στο ηφαίστειο Μιραβάγιες (Miravalles), στην απόμακρη ακτή της Νοσάρα – αγαπημένο λημέρι των σέρφερ– και στα απομονωμένα χωριά της Καραϊβικής. Σε περιοχές όπου οι κάτοικοι τους έχουν αποφασίσει να αποθαρρύνουν τον μαζικό τουρισμό, οι καρόδρομοι δεν ασφαλτοστρώνονται ποτέ. Η Κόστα Ρίκα δεν συμβιβάζεται αμαχητί με το δολάριο.
4. Γεννητούρια στην παραλία
Στην αμμουδιά του απομονωμένου χωριού Τορτουγκέρο (Tortuguero) – ένα από τα 26 εθνικά πάρκα της Κόστα Ρίκα και Κέντρο Προστασίας Θαλάσσιας Χελώνας– φτάνει κανείς μόνο με πλοιάριο μέσα από τον υγροβιότοπο. Η βραδινή περιήγηση στην ακτή επιτρέπεται το πολύ σε 100 επισκέπτες. Χωρίς φακούς, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς μιλιά. Βγαίνουν με κλήρωση και συνοδεύονται από ντόπιο ξεναγό, ο οποίος ξέρει πού και πώς να εντοπίσει σιωπηλά τις γιγάντιες χελώνες που έρχονται από την άκρη του κόσμου για να γεννήσουν εκατοντάδες αυγά. Θα βοηθήσετε διακριτικά (αν σας ζητηθεί), θα τις δείτε να επιστρέφουν αποκαμωμένες στο νερό και θα ευχηθείτε καλή τύχη στα χελωνάκια, καθώς επωάζονται θαμμένα στην άμμο. Έπειτα θα σκουπίσετε τα δάκρυα συγκίνησης και θα επιστρέψετε στο ξενοδοχείο για ένα δροσερό Pisco sour. (.conserveturtles.org)
5. Κλέφτρες Μαϊμούδες
Στο Eθνικό Πάρκο του Μανουέλ Αντόνιο τα μαϊμουδάκια έχουν ξεθαρρέψει. Είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία της χώρας όπου η συναναστροφή της άγριας ζωής με τον άνθρωπο αλλοιώνει τον έμφυτο χαρακτήρα της. Βγάλτε φωτογραφίες με τα φιλικά πιθηκάκια, αλλά μην τους δώσετε φαγητό. Όταν βέβαια ξαπλώσετε στην παραλία, αυτά θα σπεύσουν να κλέψουν ξεδιάντροπα οτιδήποτε τους φαίνεται ορεκτικό ή απλώς γυαλιστερό. Εάν αφήσετε σακούλα με μπανάνες για δεκαπέντε δευτερόλεπτα στην πετσέτα, δεν θα την ξαναδείτε, παρά μόνο στα χεράκια ενός «καπουτσίνου». (manuelantoniopark.com)
6. Κολύμπι με φάλαινες
Το Κόκος (Cocos), περίπου 300 ναυτικά μίλια από το λιμάνι Πουνταρένας (Puntarenas), είναι ένα ακόμα εθνικό πάρκο. Δεν έχει μόνιμους κατοίκους παρά μόνο τους φύλακες, ωστόσο υποδέχεται τους τολμηρούς επισκέπτες με ανοιχτές αγκάλες. Στα βαθιά νερά του κολυμπάνε σφυροκέφαλοι καρχαρίες, δελφίνια, σαλάχια και άλλα ζωντανά θαύματα του βυθού. Οι προχωρημένοι δύτες το θεωρούν υποβρύχιο παράδεισο, αλλά εμείς οι πρωτάρηδες αρκεστήκαμε σε ένα απλό μπανάκι παρέα με μια πελώρια φάλαινα και το παιχνιδιάρικο φαλαινάκι της στον Kόλπο Ντούλσε (Golfo Dulce), δέκα απλωτές από την αμμουδιά.
7. Έχουν και Σπάρτη
Το Σαν Χοσέ δεν έχει ουρανοξύστες ούτε μποτιλιαρίσματα. Είναι μια ήρεμη πρωτεύουσα που ισορροπεί ανάμεσα στο πατροπαράδοτο και το σύγχρονο, αν και της λείπει η έντονη αποικιακή αύρα των πόλεων της Γουατεμάλα. Εάν ψάχνετε τα ίχνη των Μάγια, έχετε προσγειωθεί σε λάθος χώρα. Το ξενοδοχείο Grano De Oro είναι ανακαινισμένη τροπική βίλα μιας άλλης εποχής, πολλές ατμόσφαιρες μακριά από τα αμερικανικού τύπου θέρετρα της δυτικής ακτής. Στην Κόστα Ρίκα, που απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1821, υπάρχουν τρεις πόλεις με ελληνικές ονομασίες: Γκρέσια, Ατένας και Εσπάρσα (Σπάρτη). (www.hotelgranodeoro.com)
8. Καν’ το όπως ο Ταρζάν
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να φτερουγίσει σαν τροπικό πουλί τουκάν ούτε να σκαρφαλώσει στα κλαδιά παρέα με τους μικρόσωμους βραδύποδες, αλλά μπορεί να «πετάξει» από δέντρο σε δέντρο μέσω της zipline, του συρματόσχοινου που επιτρέπει τον εναέριο τουρισμό πάνω από το πυκνό δάσος στη Rincon de la Vieja. Δεν χρειάζεται εκπαίδευση ούτε δίπλωμα. Πέντε λεπτά σεμινάριο και είστε έτοιμοι για εκατοντάδες μέτρα αξέχαστης και ασφαλούς «πτήσης». Εάν σας ζαλίζουν τα ύψη, υπάρχει πάντοτε η λύση της ιππασίας. Οι «τίκος» είναι λαός καουμπόηδων και τα υπερήφανα άλογα σας κοιτάζουν αφ’ υψηλού.
9. Ο γαλάζιος ποταμός
Δεν βαφτίστηκε τυχαία Ρίο Σελέστε (Rio Celeste) ο ποταμός που ξεπηδάει από τις πλαγιές του ηφαιστείου Τενόριο. Τα νερά του είναι τόσο τιρκουάζ όσο λέει η ονομασία του. Ο καταρράκτης του σχηματίζει μια λίμνη όπου το μπάνιο στο κρύο νερό είναι όνειρο και οι φωτογραφίες ονειρεμένες. Αν σας κουράζει το περπάτημα, θα σας αποκαλύψουμε ένα μικρό μυστικό: στους εξίσου εκκωφαντικούς καταρράκτες Γιάνος ντε Κορτές (Llanos de Cortez), στο Γουανακάστε (Guanacaste), θα φτάσετε με το αυτοκίνητο. Όσο τσαλαβουτάτε, ανυπόμονοι για το πικνίκ, θα σας κάνουν καντάδα τα μαϊμούδια.
10. «Πάρκινγκ» παπαγάλων
Σταματήσαμε για ένα αναψυκτικό σε μια στάση φορτηγατζήδων στον ταπεινό αυτοκινητόδρομο που διασχίζει εγκάρσια τη χώρα και παρατηρήσαμε ότι όλοι οι θαμώνες κοίταζαν ένα δέντρο. Σηκώσαμε και εμείς το βλέμμα και είδαμε ανάμεσα στα φυλλώματα δεκάδες κατακόκκινους γιγάντιους παπαγάλους οι οποίοι ξαποσταίνουν κάθε απόγευμα στο ίδιο σημείο. Δίπλα στην εθνική οδό! Μέσα στα καυσαέρια και στους ανθρώπους! Όταν σηκώθηκαν όλοι μαζί για να φύγουν, κοκκίνισε ο ουρανόςπάνω από τις νταλίκες. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας δοξολογώντας τη φύση.
11. Γράψτε ώρες «πτήσης»
Το μπαρ Εl Avion, μέσα στο δάσος του Μανουέλ Αντόνιο, είναι αυτό ακριβώς που λέει η ονομασία του: αεροπλάνο. Το παράτησαν στη ζούγκλα οι «Κόντρας», τον καιρό που η Κόστα Ρίκα αποτελούσε δίαυλο προς τη γειτονική Νικαράγουα, και το άφησαν να ρημάζει, μέχρι που κάποιοι ντόπιοι σκέφτηκαν να το μετατρέψουν σε εντευκτήριο. Έχει και τραπεζάκια έξω, αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με ένα ποτό μέσα στην καμπίνα του παλαιού C-123 Fairchild Cargo. Με λίγη τύχη θα πιάσετε πρώτο τραπέζι πιλοτήριο. Το σπιτικό ρούμι που θα σας σερβίρουν οι αεροσυνοδοί είναι σκέτη «δύναμη». (.elavion.net)
12. Ένα δάσος μέσα στα σύννεφα
Το Eθνικό Πάρκο Μοντεβέρδε (National Park Monteverde) είναι ένας ορεινός επίγειος παράδεισος σε υψόμετρο 1.500 μ. Αγκαζάρετε έναν από τους οδηγούς που σας περιμένουν στην είσοδο και ξαμοληθείτε με τα κιάλια σας, για να θαυμάσετε 400 είδη πουλιών, 100 είδη θηλαστικών και ένα απίστευτο όργιο ορχιδέας. Και επειδή εμείς ήμαστε πιο τυχεροί από τον μέσο επισκέπτη, εντοπίσαμε και το ντροπαλό πρασινοκόκκινο quetzal, φτερωτό σύμβολο της χώρας. Θα κοιμηθείτε στην Casa Batsu και θα γνωρίσετε την κουζίνα του Κάρλος, που για κάποιον λόγο τον φωνάζαμε Πέδρο. Προσοχή, τα βράδια κάνει κρύο.
(www.casabatsu.org)
13. Σεβίτσε και πιτάκια της μαμάς
Ο «γιατρός της πείνας» που θα σας πλησιάσει στην παραλία δεν πουλάει άνοστο καλαμπόκι ούτε ξερά κουλούρια. Μέσα στα πλαστικά ποτηράκια που καμαρώνουν πάνω στον δίσκο του υπάρχει σπιτικό σεβίτσε: λαχταριστά θαλασσινά μαριναρισμένα επί ώρες σε λεμόνι, σκόρδο και πιπεριές. Κάποιος που δεν τρώει ούτε ψάρι ούτε σούσι σάς διαβεβαιώνει ότι θα πηγαίνετε κάθε μέρα στην παραλία μόνο για το σεβίτσε. Στο Ταμαρίντο (Tamarindo) κυκλοφορούσε και Αργεντινός, ο οποίος σέρβιρε –σε τιμή γνωριμίας– εμπανάδας με κιμά από τα χεράκια της μαμάς του.
