Kathimerini.gr
Τάνια Γεωργιοπούλου
Στις 26 Οκτωβρίου η τοπική κυβέρνηση της Μελβούρνης ανακοίνωσε «μηδέν» νέα κρούσματα COVID-19 για δεύτερη συνεχή ημέρα. Το Facebook γέμισε αναρτήσεις με φωτογραφίες. Ο Τζακ αγόρασε ένα ντόνατς και ένα μπουκάλι ουίσκι για να το γιορτάσει. Η Μαίρη και ο Νικ έβγαλαν τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα από το συρτάρι για να κλείσουν αεροπορικό εισιτήριο για Σίδνεϊ: θα δουν τους συγγενείς τους μετά πολλούς μήνες. Η Χριστίνα και ο Τζον απελευθέρωσαν δεκάδες παπαγάλους που φρόντιζαν στην αυλή και στο σπίτι τους κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Στις 28 Οκτωβρίου το πιο σκληρό lockdown στον κόσμο, που διήρκεσε με μια μικρή διακοπή λίγων εβδομάδων από τον προηγούμενο Μάρτιο, έφτασε στο τέλος του.
«Η ζωή επέστρεψε στην κανονικότητα, στο “covid normal” δηλαδή, μη φανταστείτε αγκαλιές και φιλιά. Μάσκες παντού, αποστάσεις, αντισηπτικά αλλά τουλάχιστον μπορείς να δεις την αδελφή σου που έτυχε να κατοικεί σε απόσταση 7 χιλιομέτρων από το σπίτι σου και όχι 5 που ήταν το όριο της απόστασης που μπορούσες να μετακινηθείς. Αν ανοίξουν και τα σύνορα με την υπόλοιπη Αυστραλία, ποιος μας πιάνει», λέει η Σοφία Π. που κατοικεί στη Μελβούρνη εδώ και 8 χρόνια και έχει δική της εταιρεία. «Ήμασταν απομονωμένοι από όλο τον υπόλοιπο πλανήτη αλλά και από την υπόλοιπη Αυστραλία», λέει.
Τον Μάρτιο καθώς τα κρούσματα είχαν πάρει την ανηφόρα, η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να επιβάλει lockdown για να προετοιμάσει το σύστημα υγείας γι’ αυτό που ερχόταν. Εκπαιδεύτηκε το προσωπικό, αγοράστηκαν μάσκες, έγινε επίταξη των μονάδων εντατικής θεραπείας των ιδιωτικών νοσοκομείων. «Τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου μας είπαν “είμαστε έτοιμοι” και έγινε άρση κάποιων μέτρων. Τα παιδιά πήγαν ξανά σχολείο και εγώ έφτασα μέχρι το Σίδνεϊ για δουλειά. Με το αυτοκίνητο βέβαια –που είναι οκτώ ώρες– γιατί δεν ήθελα να μπω στο αεροπλάνο», λέει η Σοφία. Όμως αρχές Ιουλίου όσο μπαίνει ο χειμώνας –βρισκόμαστε στο κάτω ημισφαίριο– τα καθημερινά νέα κρούσματα ανεβαίνουν και πάλι ανησυχητικά. «Τότε αποφασίστηκε το δεύτερο lockdown, το οποίο έληξε τώρα, στις 28 Οκτωβρίου».
Η Μελβούρνη είναι μια πόλη ζωντανή τις περισσότερες ώρες της ημέρας αλλά και της νύχτας όπου συνέχεια συμβαίνουν πράγματα. Έχει πολλά μουσεία, εκθέσεις, διοργανώνονται συναυλίες και την επισκέπτονται χιλιάδες Αυστραλοί για να περάσουν καλά. Φιλοξενεί πολλά και σημαντικά γεγονότα όπως το Australian Οpen, το Gran Prix αλλά και το φεστιβάλ κωμωδίας με 200 σκηνές που μπορείς να γελάσεις. Μια πόλη που ζει από και με τις εκδηλώσεις και τον τουρισμό άδειασε μονομιάς, διηγούνται οι κάτοικοί της. Τα σχολεία έκλεισαν, μπορούσες να βγεις μόνο μια φορά τη μέρα για άσκηση μόνος, στο σούπερ μάρκετ επιτρεπόταν να πάει ένας από κάθε οικογένεια. Και η κυκλοφορία απαγορεύτηκε εντελώς από τις 8 το βράδυ έως τις 5 τα ξημερώματα. «Μια πόλη-φάντασμα κυριολεκτικά και ήταν και χειμώνας», λέει η Σοφία.
Ακόμα και οι άστεγοι εξαφανίστηκαν από τον δρόμο και μεταφέρθηκαν σε ξενοδοχεία για τις μέρες της καραντίνας. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν τηρούνταν με στρατιωτική ευλάβεια ακόμα και από εκείνους που δεν πολυπιστεύουν στον ιό.
Ακόμα και τα παιδιά όταν έβγαιναν στο πάρκο δεν πλησίαζαν το ένα το άλλο. Τα μηνύματα που έφταναν και από την υπόλοιπη Αυστραλία, καθώς σε άλλες περιοχές η ζωή συνεχίστηκε κανονικά, ήταν ενθαρρυντικά. «Ξέρουμε ότι κάνετε κάτι για την Αυστραλία, σας ευχαριστούμε».
«Τα παιδιά υποχρεωτικά μπήκαν σε πρόγραμμα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Μοιράστηκαν κομπιούτερ σε όσους δεν είχαν και στικάκια με παροχή Ιντερνετ», λέει η Χαρά Ρ. καθηγήτρια για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. «Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και πολύ κουραστικό γιατί δεν έχεις τρόπο από απόσταση να εμπλέξεις ένα παιδί που δεν θέλει να εμπλακεί και κλείνει π.χ. τον ήχο». Και όμως κάποια παιδιά «άνθισαν» στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, «εκείνα που αποσπώνται από τη φασαρία των συμμαθητών τους ή όσα είναι εσωστρεφή βοηθήθηκαν με αυτόν τον τρόπο να εκφραστούν. Ένιωσαν μεγαλύτερη ασφάλεια». Η ίδια δύο-τρεις φορές την εβδομάδα πήγαινε στο σχολείο. «Κάποια παιδιά έρχονταν στο σχολείο όταν δεν υπήρχε η δυνατότητα να μείνουν σπίτι», λέει η Χαρά, «αλλά ήταν πολύ παράξενο. Είχε χαθεί η χαρά τού να βρισκόμαστε. Αισθάνεσαι τον άλλο σαν απειλή».
Η υποστήριξη
Ο Σπύρος Φ., μηχανικός υπολογιστών που εργάζεται σε ιδιωτική εταιρεία, βρέθηκε ξαφνικά να έχει πολλαπλάσια δουλειά. «Από τον Μάρτιο και μετά εργάζομαι συνέχεια από το σπίτι και ακόμα δεν έχω οδηγίες ότι θα αλλάξει κάτι», λέει. Έτσι και αλλιώς η δουλειά σας μπορεί να γίνει από απόσταση, συμπεραίνω. «Ναι αλλά είναι αλλιώς να δουλεύεις από το σπίτι και έξω να υπάρχει ζωή και αλλιώς να σηκώνεις την κουρτίνα για να δεις τι συμβαίνει και για πολλή ώρα να μην περνάει ψυχή».
Η εταιρεία του Σπύρου, όπως και όλες οι εταιρείες, υποστήριξε ψυχολογικά τους πολίτες κατά τη διάρκεια του lockdown. Οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ή της νύχτας μπορούσες να ζητήσεις βοήθεια, να μιλήσεις με κάποιον μέσω της υπηρεσίας (Corovarius Mental Wellbeing Support Service) με όποιον τρόπο σου ταιριάζει. «Μπορεί να μην έχεις διάθεση να μιλήσεις στο τηλέφωνο. Στείλε απλώς ένα μήνυμα», προτρέπει η συγκεκριμένη πλατφόρμα.
Οι κρίσεις πανικού, η κατάθλιψη και οι αυτοκτονικές τάσεις αυξήθηκαν αλματωδώς. «Οι υπηρεσίες, το κράτος μάς αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους που έχουν ζήσει μια εξαιρετικά τραυματική εμπειρία και λένε ότι χρειαζόμαστε διαδικασίας αποκατάστασης», λέει η Σοφία Φ. «Πολλοί που ζούσαν μόνοι μετά από αυτό αναζητούν συγκάτοικο», προσθέτει γελώντας.
Τουλάχιστον τέλειωσε… «Ναι, αν και σήμερα (σ.σ. Παρασκευή 30 Οκτωβρίου) είχαμε πάλι δύο κρούσματα», καταλήγει.
