Kathimerini.com.cy
Η δοκιμασία της πανδημίας δοκίμασε για δεύτερο συναπτό έτος τις αντοχές του πλανήτη σε κάθε επίπεδο.
Όχι μόνο υγειονομικά, αλλά και ψυχολογικά. Σε καθημερινή βάση πλέον είμαστε αναγκασμένοι να αφομοιώνουμε διαφορετικές συνήθειες, κάνοντας την -προ δύο ετών- καθημερινότητα και κανονικότητα να μοιάζει με μακρινή ανάμνηση.
Αυτό όμως που δοκιμάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ο διαχωρισμός εμβολιασμένων ή μη, οι κοινωνικές -και πραγματικές- αποστάσεις, η απομάκρυνση και απομόνωση, ο φόβος και η εσωστρέφεια μοιάζουν να κυριεύουν την κοινωνία, την ώρα που οφείλουμε για χάρη του εαυτού μας, των γύρω μας και κατ’ επέκταση ολόκληρης της ανθρωπότητας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Ο καθένας από εμάς μπορεί να συμβάλει σε αυτό, να μείνει δίπλα στον φίλο, τον γείτονα, τον συμπολίτη και τον συνάνθρωπό του. Όχι μόνο για να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στη λήξη του «μαρτυρίου» που μας ταλαιπωρεί αλλά και γιατί οφείλουμε όταν όλο αυτό τελειώσει, να συνεχίσουμε τις ζωές μας σαν κανονικοί άνθρωποι.
Τα κατάλοιπα που ενδέχεται να αφήσει η πανδημία είναι απείρως μεγαλύτερα και σημαντικότερα από την επιδημιολογική επιβάρυνση, καθώς θα μας συνοδεύουν για χρόνια. Μοναξιά, εσωστρέφεια, στέρηση της παιδικής ηλικίας, το χάσιμο της αίσθησης των κοινωνικών συναθροίσεων και συνευρέσεων, το χέρι που -με γάντι ή χωρίς- οφείλουμε ν’ απλώσουμε στον διπλανό μας, γιατί το καλό του, είναι καλό όλων μας.
Το 2022, πέραν από τις must αλλά σε μεγάλο βαθμό κλισέ ευχές, μακάρι να φέρει σε όλο τον κόσμο υγεία, ειρήνη, όμως πάνω απ’ όλα χαμόγελα, όμορφες στιγμές, λιγότερο άγχος και πολύ περισσότερη ξεγνοιασιά. Το 2022 ας προσπαθήσουμε λοιπόν να γίνουμε… λίγο περισσότερο άνθρωποι.
