Kathimerini.gr
Την απόσταση ανάμεσα στους δύο θεσμούς προσπαθούν να καλύψουν οι εκπρόσωποί τους τις τελευταίες μέρες, ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν οι επικεφαλής στην Αθήνα και να προχωρήσουν με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ομως ακόμα δεν φαίνεται να έχει επιτευχθεί συμφωνία στους δύο βασικούς τομείς που χωρίζουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δηλαδή το δημοσιονομικό κενό και τις προβλέψεις για τη μεσοπρόθεσμη πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Γι’ αυτό και ενώ έχει γίνει πρόοδος στις συζητήσεις σε τεχνικό επίπεδο, δεν έχουν φτάσει ακόμη σε σημείο επιστροφής στην Αθήνα. Για το ΔΝΤ, άλλωστε, είναι πάγια τακτική να μην επιστρέφουν οι επικεφαλής για κλείσιμο αξιολόγησης αν δεν έχουν προχωρήσει ιδιαίτερα οι συζητήσεις. Ο ίδιος ο κ. Τόμσεν έχει ακουστεί πολλές φορές να λέει ότι δεν θα στείλει την κ. Ντάλια Βελκουλέσκου στην Αθήνα αν πρέπει να μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να κλείσει η αξιολόγηση ή αν υπάρχει φόβος να επιστρέψει χωρίς συμφωνία, καθώς αυτό θα έστελνε πολύ αρνητικά μηνύματα στις αγορές.
Από την άλλη, η Ε.Ε. στέλνει ένα σαφώς πιο αισιόδοξο μήνυμα, ότι οι επικεφαλής των θεσμών θα επιστρέψουν το συντομότερο δυνατόν ακόμα και μέσα στην εβδομάδα. Για την Επιτροπή, που κινείται και με πολιτικά κριτήρια, η επιστροφή των επικεφαλής πρέπει να γίνει πολύ γρήγορα, καθώς συνδέουν την αναγκαιότητα της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης με τη συνεχώς αυξανόμενη πίεση από την προσφυγική κρίση στη χώρα και στην Ε.Ε., διότι δεν θέλουν δύο μεγάλες κρίσεις να εξελίσσονται ταυτόχρονα στην Ευρωζώνη. Αυτό είναι και το μήνυμα που στέλνουν οι Βρυξέλλες προς την Ουάσιγκτον, ενώ στο περιθώριο του G20 των υπουργών Οικονομικών που εξελισσόταν στη Σαγκάη, τις τελευταίες μέρες, αναμενόταν ο αρμόδιος επίτροπος Π. Μοσκοβισί να μεταφέρει το ίδιο μήνυμα επίσπευσης στην επικεφαλής του ΔΝΤ Κρ. Λαγκάρντ.
Ομως, για το ΔΝΤ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Το Ταμείο δεν πρόκειται να επιτρέψει μια «χαλαρή αξιολόγηση» που θα δώσει στην Ελλάδα μια προσωρινή ανάκαμψη. Σύμφωνα με αξιωματούχο, αυτή τη φορά και ο κ. Τόμσεν αλλά και η κ. Λαγκάρντ είναι σε απόλυτη σύμπνοια στο να μη μεταθέσουν τα προβλήματα της οικονομίας σε μερικά χρόνια δίνοντας μια προσωρινή λύση, καθώς θέλουν να επιμείνουν σε μεταρρυθμίσεις που θα εξυγιάνουν την ελληνική οικονομία μια και καλή. Αλλωστε το ελληνικό είναι το μεγαλύτερο πρόγραμμα από άποψη χρηματοδότησης στην ιστορία του ΔΝΤ και υπάρχει ήδη κάποια δυσαρέσκεια στα μέλη του Δ.Σ. για το κατά πόσο η Ελλάδα χρειάζεται τέτοια χρηματοδότηση όταν υπάρχουν χώρες με πολύ μεγαλύτερες ανάγκες.
Το ελληνικό αίτημα
Από τη μια πλευρά η Ελλάδα ζητεί να υλοποιήσει τη συμφωνία του Αυγούστου και να μην προβεί σε περαιτέρω μεταρρυθμίσεις που στο κάτω κάτω δεν έχει συμφωνήσει –μια άποψη που υποστηρίζουν και οι Γάλλοι στο Eurogroup– και από την άλλη το ΔΝΤ τονίζει ότι για να φτάσει η Ελλάδα στους στόχους που έχει συμφωνήσει, δηλαδή 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το 2018 και διατήρησή του τα επόμενα χρόνια, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς περαιτέρω μέτρα. Το ΔΝΤ θεωρεί ότι έγινε λάθος σχεδιασμός από τους Ευρωπαίους το καλοκαίρι, οι οποίοι άφησαν το θέμα των περαιτέρω μέτρων να αποφασιστεί αργότερα, «και τώρα είναι η στιγμή για το αργότερα», λέει αξιωματούχος του Ταμείου και τονίζει ότι αυτό το πρόβλημα είχε διαπιστωθεί από το ΔΝΤ το καλοκαίρι όταν έγινε η συμφωνία.
Και ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε το ΔΝΤ να συμφωνήσει σε κλείσιμο της αξιολόγησης χωρίς την κάλυψη του δημοσιονομικό κενού –που το αξιολογεί 8-9 δισ. μέχρι το 2018– θα ήταν με μια «γενναία» όπως την αποκαλούν ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Εκεί βρίσκουν απέναντί τους όμως τους Γερμανούς, τη χώρα που τονίζει ότι κλείσιμο αξιολόγησης χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ είναι αδύνατον να «περάσει» από τη γερμανική Βουλή και είναι και η χώρα με τη μεγαλύτερη αντίρρηση για μεγάλη ελάφρυνση του χρέους. Ετσι, αν δεν αλλάξει η Γερμανία τη γνώμη της για την απαραίτητη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα ή δεν πειστεί για την ανάγκη μεγαλύτερης ελάφρυνσης χρέους, τότε η μόνη επιλογή είναι να πάρει η Ελλάδα περισσότερα μέτρα που δεν θα μπορούσαν να μην περιλαμβάνουν περικοπή συντάξεων, τη στιγμή που το ασφαλιστικό σύστημα ισούται με σχεδόν 10% του ΑΕΠ της χώρας. Το δίλημμα λύνεται λίγο -πολύ ή με την Επιτροπή να συμφωνεί σε περισσότερα μέτρα ή με το ΔΝΤ να αποχωρεί από το πρόγραμμα.
