Kathimerini.com.cy
Όταν πεθαίνει ένα παιδί, οι ενήλικες συνήθως λέμε ότι έφυγε ένα αγγελούδι. Οι Εοκαβητατζήδες εγκληματίες πολέμου όχι μόνο δεν τα έβλεπαν τα παιδάκια των Τ/κ σαν αγγέλους, όταν τα δολοφονούσαν στις 14 Αυγούστου 1974, αλλά για είκοσι και πλέον μέρες βίαζαν και τις ανήμπορες να αντιδράσουν μανάδες τους, αφού οι πατεράδες ήταν αιχμάλωτοι στον Καράολο στο Βαρώσι αρχικά και μετά στο ΓΣΟ της Λεμεσού. Ο συνολικός απολογισμός εκείνου του αισχρού εγκλήματος πολέμου ήταν 124 αθώα θύματα, σχεδόν όλα γυναικόπαιδα. Στις 28.12.20 σε μια κηδεία, παρουσία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας των Κατεχομένων, ετάφησαν στη Μαράθα 14 παιδιά. Μάλιστα, στον τ/κ Τύπο γράφτηκε ότι «η κηδεία συνέπεσε με την “εβδομάδα ηρώων” προς τιμή όσων έπεσαν τον Δεκέμβριο του 1963»! Όλη αυτή η ιστορία μου προκάλεσε σημαντικά ερωτηματικά, που δεν μου επιτρέπεται να τα προσπεράσω, γιατί η αλήθεια –όπως την αυθεντική δημοκρατία– δεν έχει αδιέξοδα ούτε και σκοτεινές γωνιές. Ιδιαίτερα για μένα που ασχολούμαι με το πρόβλημα των αγνοουμένων τριάντα και πλέον χρόνια.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Ανδρέα Παράσχου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
