Kathimerini.com.cy
«Ήμασταν μια πολύτεκνη οικογένεια, φτωχοί όπως φτωχός ήταν τότε όλος ο Αγρός. Μεγαλώναμε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Ήταν η εποχή του αγώνα της ΕΟΚΑ, ο πατέρας μου για χρόνια στα κρατητήρια, την μέρα που γεννήθηκα ήταν στο σπίτι μας ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Είχαμε πολλές κακουχίες. Μετά την ανεξαρτησία ο πατέρας μου έφυγε μετανάστης πρώτα στην Λιβύη, μετά στην Σουηδία, για να καταφέρει να μας ζήσει, η μητέρα μου ολημερίς στο λιγοστά περιβόλια, κι’ εμείς μαζί της. Οι γονείς μου ήταν ασυμβίβαστοι στα οράματα τους και ανυπότακτοι στις αντιξοότητες. Το πιο εντυπωσιακό όμως για μένα ήταν το ότι οι γονείς μου, χωρίς να έχουν απολύτως τίποτα, μας δήλωναν εξαρχής πως δεν είχαμε άλλη επιλογή από του να σπουδάσουμε. Και το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πώς τα κατάφεραν να μας σπουδάσουν όλους» λέει στο ψυχρογράφημα της «Κ» και στην Ελένη Ξένου ο Ε/κ διαπραγματευτής Ανδρέας Μαυρογιάννης. Δεν πιστεύει στον ιστορικό του ρόλο ούτε τον ενδιαφέρει να αφήσει το ιστορικό του στίγμα . «Εκείνο που με κινεί και με κινητοποιεί είναι η αίσθηση του χρέους μου προς τον τόπο και η ανάγκη για ένα δικαιότερο κόσμο. Κι’αυτό είναι κάτι που δεν με αφήνει να κοιμηθώ την νύχτα. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την αδράνεια μπροστά στον πόνο και στο άδικο. Και όπως σας ειπα, δεν είναι γιατί πιστεύω στον ιστορικό μου ρόλο. Εκείνο στο οποίο πιστεύω είναι πως ο τόπος μας δεν μας χρωστά. Είναι εμείς που τους χρωστούμε και που οφείλουμε να προστρέξουμε και να βάλουμε πλάτη» λέει χαρακτηριστικά.
Διαβάστε τη συνέντευξη στην Ελένη Ξένου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
