Υπάρχει μια τρομερή σειρά που «τρέχει» αυτό τον καιρό στο τρίτο του ΡΙΚ. Είναι τα «Τραγούδια Διαμαρτυρίας» του Ρόμπερτ Καμάσσα, κάθε απόγευμα Πέμπτης στις 7 – αν το επιτρέπει η μάππα.
Σε πρόσφατο επεισόδιο είχε γίνει αναφορά στην περίοδο Νίξον, και τις «μουσικές» απαντήσεις που είχε πάρει τότε. Ο Ρόμπερτ έπαιξε και το τραγούδι «You haven’t done nothing» του Stevie Wonder.
Στο τραγούδι, περιλαμβάνονται και αυτοί οι στίχοι:
«We are amazed but not amused.
By all the things you say that you'll do
Though much concerned but not involved
With decisions that are made by you».
Λίγες μέρες αργότερα, ο Νίξον είχε παραιτηθεί.
Σχετικό: αυτές τις μέρες ανακοινώθηκε πως οι έρευνες που γίνονται σε βάρος του Ντόναλντ Τραμπ, έχουν αναβαθμιστεί σε ποινικές- για κάποιο περίεργο λόγο δεν ακούστηκε πολύ αύτη η είδηση.
Γιατί άραγε;
Πάντως στο σχετικό πρόγραμμα, μετά το ανωτέρω τραγούδι ο Ρόμπερτ είχε πει περίπου αυτά: «Έτσι ξεπροβόδιζε τον Νίξον ο Stevie Wonder. Αλήθεια, γιατί οι δικοί μας καλλιτέχνες δεν γράφουν ανάλογα τραγούδια για τους πολιτικούς μας; Τόσο πολύ τους αγαπάνε;»
Γιατί άραγε;
…..
Νομίζω αντιλαμβάνεστε που το πάω: ναι, έχουμε ζήτημα προέδρου. Σε δυο εξόχως σημαντικά ζητήματα: Διαφθορά. Και κυπριακό.
Ασχολούμαι περισσότερο με το δεύτερο, αφού θεωρώ πως έχω καλή γνώση δεδομένων και ατέλειωτη σειρά επιβεβαιωμένων αναλύσεων και προβλέψεων.
Ο Νίκος Αναστασιάδης ευνοήθηκε από τις συγκυρίες. Ευνοήθηκε από το γεγονός πως είχε απέναντι του ένα νούσιμο και ειλικρινή συνομιλητή. Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει και ικανότητες. Όλα αυτά οδήγησαν στο σχεδόν απίστευτο: λίγο πριν την κατάρρευση στο Κραν Μοντάνα φτάσαμε στο καλύτερο πλαίσιο λύσης που μπορούσαμε να έχουμε ποτέ. Πολύ καλύτερο από το σχέδιο Ανάν.
Ο πρόεδρος έκανε πίσω. Και χάθηκε η ευκαιρία απελευθέρωσης του συνόλου της νήσου.
Ο κληρονόμος του κόμματος του Γλαύκου Κληρίδη, λειτούργησε ακριβώς αντίστροφα με τη βασική παρακαταθήκη του ιστορικού ηγέτη: «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω».
Η ιστορία και οι συγκυρίες σου δίνουν ευκαιρίες. Αν τις καταστρέψεις, δεν τη βγάζεις αλώβητος. Υπάρχει η «τιμωρία». Όχι φυσικά με τη θεολογική έννοια.
Τιμωρία με τη μορφή συνεπειών. Κάποιοι από εμάς είχαν προβλέψει ακριβώς τι θα γινόταν μετά τη συμπεριφορά μας στο Κραν Μοντάνα: πορεία προς της απώλεια πατρίδας, πορεία προς τον εκφυλισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας, νίκη της Τουρκίας εφ’ όλης της ύλης.
Αυτό ακριβώς έγινε. Οι συγκυρίες είναι πλέον όλες αρνητικές, ο Ερντογάν είναι απρόβλεπτος και επιθετικός όσο ποτέ, ο διαπραγματευτής της άλλης πλευράς είναι …κυριολεκτικά αλλού.
Είναι μάλιστα εκπληκτικό που όλοι αυτοί που ανησυχούσαν για τα εξωφρενικά (και εντελώς φανταστικά) κακά που θα μας έβρισκαν με τη λύση λόγω ακριβώς του κάκιστου Ερντογάν, δεν βγάζουν άχνα για τις πολύ χειρότερες και εντελώς πραγματικές κινήσεις που κάνει σήμερα ο κάκιστος Ερντογάν άνευ λύσης.
«Σε ότι αφορά δε το Κυπριακό, ο κ. Ερντογάν ανακοινώνοντας την άφιξη του στα κατεχόμενα την επέτειο της τουρκικής εισβολής δήλωσε ότι στις 20 Ιουλίου θα εκπέμψει σημαντικά μηνύματα από τα κατεχόμενα, τα οποία εκτός από την Κύπρο θα αφορούν ολόκληρη την παγκόσμια κοινή γνώμη.» (Καθημερινή, 20 Μαΐου 2021)
Ο πρόεδρος της Τουρκίας μας τάσσει! Μας απειλεί μάλλον, αλλά αυτό δεν είναι από εκείνες τις γελοίες καθημερινές «απειλές» που μεταδίδει το ΡΙΚ. Αυτό είναι σοβαρό.
Ο δικός μας πρόεδρος φραστικά φαίνεται δεσμευμένος σε λύση ΔΔΟ, επιθυμεί διακαώς να μπορεί να επιστρέψει στο σημείο εκείνο που αποχώρησε, κάνοντας πως δεν βλέπει πως ούτε ο συνομιλητής είναι ο ίδιος, ούτε οι συνθήκες.
Η επόμενη πενταμερής που μας έταξε ο ΓΓ του ΟΗΕ δεν θα γίνει. Αυτό οφείλεται στην αδιαλλαξία της Τουρκίας (αυτή τη φορά η περιγραφή είναι σωστή και πραγματική), αλλά κυρίως στην πλήρη αναξιοπιστία της δικής μας πλευράς.
…..
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, κάθε πολίτης που ιεραρχεί την επιβίωση της πατρίδας ως το πλέον σημαντικό ζήτημα, δεν μπορεί να επιβραβεύσει τον πρόεδρο που απώλεσε πατρίδα. Δεν μπορεί να επιβραβεύσει ούτε το κόμμα που τον στηρίζει.
Ναι, άλλο ο πρόεδρος, άλλο η βουλή.
Αλλά ξέρετε, ακόμη και η υπομονή του ορθολογιστή έχει τα όρια της. Ο ΔΗΣΥ μπορεί να έχει αρκετές θετικές μονάδες, μπορεί να είμαι σύμφωνος με πολλές βασικές του πολιτικές γραμμές.
Η απώλεια πατρίδας όμως, αξιολογείται πιο πάνω. Ο πρόεδρός σας θα παραδώσει μια «ελάττω» πατρίδα.
…..
Από την άλλη, πρέπει να σημειώσω πως σε αυτή την περίοδο, μετά το πισωγύρισμα στο ΚΜ (και μετά που κατάλαβε τι είχε γίνει), ο μόνος που στάθηκε συστηματικά και σταθερά με σωστές θέσεις ήταν ο Άντρος Κυπριανού.
Δεν θα δώσω τη ψήφο μου στο ΑΚΕΛ. Γιατί δε φτάνει το Κυπριακό. Όταν κάποιοι ζητούν να ψηφιστεί το ΑΚΕΛ στα πλαίσια της «ταξικής πάλης» - αποκλείοντας εμμέσως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, όταν το ίδιο το κόμμα μένει ακόμη κλειδωμένο στη ντουλάπα της καταπιασμένης κομμουνιστικής ιδεολογίας και δεν κάνει τη βασική κίνηση του «απεταξάμην», τότε δεν δικαιούται να ελπίζει.
…..
Τα υπόλοιπα κόμματα είναι απλώς χροιές εθνικισμού και λαϊκισμού. Και ζωντανές αποδείξεις της κατάντιας μας.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείται η ακροδεξιά του ΕΛΑΜ mainstream κόμμα!!! Έχουμε φτάσει στο σημείο να κατεβαίνει στις εκλογές κόμμα με σύνθημα την …πίστη! (Αλλού τους λένε ταλιμπάν).
Έχουμε φτάσει στο σημείο να κατεβαίνει στις εκλογές κόμμα που κότσαρε δίπλα από το όνομα του, παρόμοια περιγραφή με εκείνη που είχε ο Σώρρας στο γελοίο του κίνημα. Δεν αντιλαμβάνονται καν το αστείο!
Το τοπίο είναι θολό και καταθλιπτικό.
…..
Θεωρώ υποχρέωση μου να ψηφίσω, αφού διεκδικώ πολιτικό λόγο. Έστω και αν ο πολιτικός μου λόγος ντε φάκτο έφτασε στο τέλος του.
Όταν χαθεί η πατρίδα, όταν χαθεί κάθε προοπτική, τι νόημα έχει πια ο πολιτικός λόγος;
Λίγο πολύ θα προχωρήσουν τα γενικά, τα υπόλοιπα πράγματα. Εγώ έχω σπίτι, οικογένεια, κοπελλούθκια, δουλειά και κήπο.
Θα μου πείτε, ποιος νοιάζεται για το Κυπριακό; Όχι πολλοί. Η άγνοια κινδύνου όχι μόνο είναι διάχυτη, αλλά καλλιεργείται και ενισχύεται από την κυβέρνηση για ευνόητους λόγους.
Η ψήφος μου θα είναι διαμαρτυρία. Και κραυγή.
Θα τη δώσω στην «Αμμόχωστο για την Κύπρο». Γιατί μοιραζόμαστε τον πόνο. Για όλο το νησί. Και το αύριο.
Καλή τύχη.
Στους Κυπραίους και του βορρά και του νότου.
