Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ναι, το καλοκαίρι κάνει ζέστη και οι θάλασσες είναι σε απόσταση που σε προκαλούν να τις επισκεφθείς. Βέβαια, ευτυχώς που μερικές είναι κάπως πιο μακριά και χρειάζεται λίγο παραπάνω κόπος για να πας και αυτό ίσως είναι η σωτηρία τους. Το χάρισμα που έχουν να είναι κάπου κρυμμένες ή σε τοποθεσίες μη επαρκώς ανεπτυγμένες τις προφυλάσσει από τις ορδές των πυρακτωμένων επισκεπτών, οι οποίοι ενσκήπτουν ωσάν άλλη όγδοη πληγή του Φαραώ, αλλά συνταυτιζόμενοι με τις ακρίδες, αφού τίποτε δεν μένει όρθιο στο πέρασμά τους… Από την άλλη, έχεις και την επιλογή του βουνού και των μικρών χωριών, μικρές ημιορεινές και ορεινές οάσεις, που μπορεί να μην είναι και οι απόλυτοι τουριστικοί προορισμοί, αλλά μπορούν να γίνουν οι απόλυτες εκδρομικές αποδράσεις. Και εξηγώ γιατί. Τα τελευταία χρόνια με εκπλήσσει, ομολογώ, η ποσότητα, αλλά κυρίως η ποιότητα των «επαρχιακών» φεστιβάλ σε μικρές κοινότητες της ενδοχώρας, που σε κάνουν να θες να πας. Και τα ονομάζω επαρχιακά διότι ξεφεύγουν από τα φεστιβάλ που διοργανώνονται στις μεγάλες πόλεις, ευτυχώς, και σε εισαγωγικά γιατί μόνο τέτοια δεν είναι, αν υποθέσουμε ότι το επαρχιακό σημαίνει κάτι το υποδεέστερο.
Είχα την ευκαιρία να πάω σε δύο από αυτά, στο περιώνυμο πια φεστιβάλ του Φέγγαρου στον Κάτω Δρυ της Λάρνακας και στο Windcraft στα Κατύδατα Λευκωσίας. Το μεν πρώτο εγνωσμένου πια κύρους, όπως θα λέγαμε, αναζωογονεί μία ολόκληρη περιοχή, δίνει τη δυνατότητα στον Κύπριο να ακούσει πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής και ν’ ακούσει γνωστούς μουσικούς απ’ όλον τον κόσμο, αλλά και να ανακαλύψει άλλους, λιγότερο γνωστούς. Με τα εργαστήρια που διοργανώνονται στο πλαίσιο του φεστιβάλ κάθε χρόνο δημιουργείται μία διαδικασία διά βίου μουσικής μαθητείας. Ο Κάτω Δρυς μεταμορφώνεται και από μικρή κοινότητα των 50-60 κατοίκων γίνεται κυψέλη ανθρώπων που για τρεις μέρες πολύβουα γυρίζει την περιοχή και στόμα σε στόμα ολοένα και περισσότεροι θέλουν να επισκεφθούν την κοινότητα, και όχι μόνο τις μέρες του φεστιβάλ, αλλά και πριν και μετά και τον χειμώνα. Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο κεφαλαιοποίηση εκ μέρους της κοινότητας της αξίας που έχει το φεστιβάλ. Πρόκειται για ισότιμη σχέση κοινότητας και διοργανωτών που στηρίζεται σε έναν και μοναδικό πυλώνα, τον σεβασμό. Που απ’ ό,τι φαίνεται και οι δύο τηρούν ευλαβικά. Περπατάς στα δρομάκια του Κάτω Δρυ και αυτό που βλέπεις είναι παρέες να σιγοτραγουδούν και να απολαμβάνουν ακόμα αυτό που άκουσαν πριν από λίγο, τι πιο ωραίο. Οι χιλιάδες των επισκεπτών επ’ ουδενί δεν φαίνεται ότι απειλούν την κοινότητα και η κοινότητα το καταλαβαίνει και αντιδράει αναλόγως.
Το ίδιο σκηνικό και στη μικρή κοινότητα των Κατυδάτων, όπου πραγματοποιείται ένα μουσικό φεστιβάλ που παντρεύει παραδοσιακή μουσική και τζαζ και το πιθκιαύλι με το σαξόφωνο, που γίνεται για δύο μέρες χωνευτήρι πολιτισμών και ήχων. Σε ένα φεστιβάλ που βάζει το χωριό στο παιχνίδι και κάνει τους κατοίκους του πρόθυμους συνδιοργανωτές και καταλαβαίνεις γιατί η μουσική θα σώσει τον κόσμο! Και στα Κατύδατα, λοιπόν, τίποτα δεν φαίνεται ότι διαταράσσει τους λιγοστούς μόνιμους κατοίκους. Το φεστιβάλ Windscraft είναι σαφώς μικρότερο από εκείνο του Φέγγαρου, αλλά και εδώ ισχύει η ίδια συμφωνία κοινότητας και διοργανωτών, σεβαστείτε μας και εμείς εδώ είμαστε σε ό,τι χρειαστείτε. Τι πιο ωραίο να περπατάς ένα μικρό δρομάκι και να βλέπεις τους ηλικιωμένους κατοίκους να χαίρονται που ο τόπος τους ξαναζεί έντονα, να νιώθεις ότι είσαι ευπρόσδεκτος στο χωριό τους.
Είμαι σίγουρος ότι και τα άλλα φεστιβάλ, στα οποία δεν κατάφερα να πάω, αλλά άκουσα τα καλύτερα, έχουν την ίδια φιλοσοφία και τον ίδιο στόχο: να δώσουν στον κόσμο μία εναλλακτική πρόταση που ξεφεύγει από το beach party και τα γνώριμα ακούσματα, να τον κάνουν να ψαχτεί και να ανακαλύψει νέες μουσικές και τόπους, αλλά και νέους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, υπάρχουν και αυτές οι προοπτικές θερινής απόδρασης, και που μάλλον το επίσημο κράτος δείχνει να μην πολυεκτιμά, αφού η συνεισφορά του γίνεται σχεδόν καταναγκαστικό έργο για όποιον από τους διοργανωτές τη ζητήσει. Από την άλλη, θα έλεγα ότι ίσως είναι καλύτερα έτσι, διότι το καπέλωμα δεν αργεί να έρθει και μετά να σου τα «Υπό την αιγίδα του Έντιμου»… ή «του Εξοχότατου» ή ακόμα και «της Πρώτης» (πατρονάρισμα από τα λίγα)… Και η συμβουλή μου προς όλους όσοι διοργανώνουν φεστιβάλ; Κρατήστε τα απλά και χαλαρά, οι πολλές φιοριτούρες καταλήγουν σε φρου-φρου κι αρώματα, όπως της κάθε Πρώτης Κυρίας.
