Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πριν από πολλά χρόνια είχα διαβάσει ένα διήγημα του συγγραφέα Λουκιανού Ζαμίτ με μία ηλικιωμένη κυρία που έπαιρνε τηλέφωνο στις πληροφορίες ή στις βλάβες του ΟΤΕ απλώς για να μιλήσει σε κάποιον. Τότε, είχα σκεφτεί ότι αυτή τη μοναξιά μπορούσε να τη βιώσει μόνο ένας ηλικιωμένος ή μία χήρα, ή κάποιος ας τον πούμε μοναχικό. Με τα χρόνια φυσικά διαπίστωσα ότι τη μοναξιά ως κάτι το άσχημο μπορεί να τη ζήσει οποιοσδήποτε από εμάς. Φυσικά, οι εποχές αλλάζουν και η τεχνολογία εξελίσσεται, και ο κόσμος πάει μπροστά, οπότε ακόμα και στις πληροφορίες να πάρεις ή τις βλάβες μπορεί να βγει αυτόματος τηλεφωνητής. Ο κόσμος προχωράει μπροστά, όλοι κοιτάμε μπροστά, μόνο μπροστά και αυτό είναι το πρόβλημα, προχωράμε ο ένας πίσω από τον άλλο, εφ’ ενός ζυγού. Μοιάζει να έχουμε ξεχάσει πώς είναι τα τραπεζάκια έξω, και οι κυκλωτικοί χοροί.
Και πώς μου ήρθαν όλα αυτά; Πριν από λίγο καιρό γνωστή εταιρεία τηλεπικοινωνιών και παροχέας υπηρεσιών διαδικτύου εξαιτίας σοβαρού προβλήματος αντιμετώπισε σοβαρές δυσκολίες. Η παροχή ίντερνετ είτε διακόπηκε είτε γινόταν μετ’ εμποδίων με αποτέλεσμα οι συνδρομητές της εν λόγω εταιρείας να ξεσπάσουν στο τηλεφωνικό κέντρο, αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εναντίον της εταιρείας, στους υπαλλήλους και φυσικά στο κράτος… που στέκει ανάλγητο μπροστά στο δράμα των πολιτών. Όλος αυτός ο ντόρος γινόταν από πολίτες που δεν μπορούσαν να μπουν στο ίντερνετ για κάποιες ώρες, πολλές η αλήθεια είναι, κάποιοι με προβλήματα προσβασιμότητας και για κάποια 24ωρα. Είναι σίγουρο ότι και πολλές επιχειρήσεις επηρεάστηκαν, και πολλοί εργαζόμενοι ταλαιπωρήθηκαν, όταν η εργασία τους εξαρτιόταν σε μέγιστο βαθμό στο διαδίκτυο, αυτών την αντίδραση μπορώ να την καταλάβω, αλλά των άλλων; Μαζικός πανικός από εκατοντάδες ανθρώπους που χρησιμοποιούσαν τις υπηρεσίες άλλου παρόχου, για να κατακεραυνώσουν τον επίσημο πάροχό τους, να τον απειλήσουν ότι θα αλλάξουν εταιρεία, ότι δεν θα πληρώσουν τον λογαριασμό και θα αφαιρέσουν τις ώρες που το σύστημα ήταν κάτω…
Αυτές οι αντιδράσεις μου φάνηκαν τόσο ανούσιες και τόσο κενές περιεχομένου. Ο καθένας πίσω από ένα πληκτρολόγιο να κατακεραυνώνει, να επαναστατεί γιατί δεν λειτουργεί το ίντερνετ και δεν μπορεί να ποστάρει τι έφαγε, δεν μπορεί να δημοσιοποιήσει τι σκέφτηκε και πώς αισθάνθηκε; Δεν νομίζω ότι είναι αυτό, έχω την αίσθηση ότι είναι κάτι σαν την αντίδραση του εθισμένου σε κάτι, που ξεσπάει βίαια γιατί δεν μπορεί να έχει τη δόση του, δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την πρώτη ύλη του εθισμού του. Και αυτό με ανησυχεί, με τρομάζει. Δεν μπορούμε πια να σκεφτόμαστε έναν κόσμο χωρίς ταχύτητα; Δεν μπορούμε να ζήσουμε μερικές ώρες μη ψηφιακά; Να το δούμε και λίγο διαφορετικά, ευκαιρία να διαβάσουμε κάτι, να πάρουμε ένα τηλέφωνο και να μιλήσουμε στον άλλο, να ακούσουμε τη φωνή του, να θυμηθούμε πώς είναι να είναι κάποιος έκπληκτος, στεναχωρημένος, ενθουσιασμένος χωρίς εικονίδιο! Ευκαιρία να βγούμε και να δούμε μια ταινία, να πάμε για έναν περίπατο, έναν απρογραμμάτιστο καφέ. Και ας μην κάνουμε check in, και ας μη δει ο φίλος μας από το Βιλαμπάχο τι ήπιαμε, τι φορέσαμε, τι είχαμε απέναντί μας, έτσι για μερικές ώρες.
Έχουμε συνδέσει τις ζωές μας σε ένα 24ωρο πολύμπριζο και δεν κάνουμε βήμα με μπαταρία κάτω από 25%, δεν πάμε πουθενά χωρίς το έξυπνο τηλέφωνό μας. Υπάρχουν και φορητοί φορτιστές, και εμείς ολοένα και γινόμαστε λιγότεροι έξυπνοι, γιατί κάνουν τη δουλειά για εμάς τα τηλέφωνα, οι μηχανές αναζήτησης. Είμαστε δημοφιλείς γιατί έχουμε 1000+ φίλους στο ίντερνετ, είμαστε αξιόλογοι και όμορφοι γιατί έχουμε εκατοντάδες like και σχόλια. Προς Θεού, δεν φοβάμαι την τεχνολογία, είμαι κι εγώ από αυτούς που τη χρησιμοποιούν. Με τρομάζει όμως το πώς τη χειριζόμαστε και πώς διαχειριζόμαστε τα αποτελέσματα των δυνατοτήτων που μας παρέχονται. Αυτό και μόνο, διότι μπορεί στο διήγημα του Λουκιανού Ζαμίτ η κυρία να έπαιρνε τηλέφωνο στις πληροφορίες του ΟΤΕ για να βρει παρέα, άκουγε τουλάχιστον μία φωνή, εμείς ούτε αυτή τη φωνή δεν ακούμε.
