Kathimerini.com.cy
Ο Μάριος Δημητρίου είναι ένας δημοσιογράφος παλαιάς κοπής. Τα κείμενά του είναι χειροποίητα, ανθεκτικά, φτιαγμένα με μεράκι, φροντίδα και αγάπη. Είναι καλοδουλεμένα, προσεγμένα και στρωτά. Είναι κείμενα που τέρπουν τον ευαισθητοποιημένο μα και ψαγμένο αναγνώστη. Και τον τέρπουν ποικιλόμορφα, πρωτ’ απ’ όλα αισθητικά, αλλά και θεματικά και κοσμοθεωρητικά, για την όλη φιλοσοφία που τα διέπει.
Όπως σημειώνω και στον πρόλογο του βιβλίου «Δέκα χρόνια», η γραφή του Μάριου Δημητρίου είναι απαλή και ευαίσθητη σαν βελούδινο ρούχο. Είναι συνάμα μια γραφή απέριττη, λιτή, καλοσμιλεμένη και ουσιαστική. Όμως, η κυριότερη αρετή της γραφής του είναι η βιωματικότητά της. Ο Μ. Δημητρίου διυλίζει μέσα του ό,τι γράφει. Έτσι καταφέρνει να συγκινεί τον αναγνώστη του, διότι πρώτα συγκινείται ο ίδιος.
Τα κείμενα του Μ. Δημητρίου δεν διακρίνονται μόνο για το συγγραφικό τους επίπεδο, για την αρτιότητα της γλώσσας τους και την εκφραστική τους πληρότητα. Διακρίνονται και για την υψηλή θεματογραφική τους στόχευση. Οι θεματικές επιλογές του Μ. Δημητρίου καθορίζονται από το ήθος, την ευαισθησία, τον αλτρουισμό, τη δημοκρατικότητα, την ανοικτομυαλοσύνη του. Κι αν δεν είσαι ο ίδιος βαθύτατα δημοκράτης, βαθύτατα ανθρωπιστής, βαθύτατα ιδεολόγος, δεν μπορείς ν’ αναδείξεις μέσα από τα κείμενά σου ούτε τη δημοκρατική ευαισθησία, ούτε την ουμανιστική αλληλεγγύη, ούτε την αγνότητα της εξυπηρέτησης ιδεών, ιδανικών, αρχών και αξιών. Όλα αυτά βέβαια ο καλός φίλος και συνάδελφος Μάριος τα πετυχαίνει πέρα για πέρα. Και οι λόγοι είναι προφανείς.
Ο Μάριος, πρωτίστως μέσα από τα χρονογραφήματά του, είναι ένας ανατόμος του σύγχρονου κοινωνικού γίγνεσθαι στον τόπο μας. Η κοινωνική υφή, η κοινωνική ανάλυση και η κοινωνική ευαισθησία έχουν προεξάρχουσα σημασία σε όλα τα κείμενά του. Ο Μάριος γράφει κατά πρώτο λόγο για τους αδικημένους, τους περιφρονημένους, τους περιθωριοποιημένους και αφανείς ήρωες της ζωής. Μέσα από τις διάφορες ατομικές, προσωπικές ιστορίες που καταγράφει, αναδεικνύει κοινωνικά φαινόμενα, κοινωνικές καταστάσεις και κοινωνικές τάσεις.
Ο Μάριος δεν γράφει όμως μόνο για τους αφανείς, γράφει και για τους επιφανείς. Και το πράττει μ’ ένα τρόπο μοναδικό, αυθεντικό και πρωτότυπο. Είτε αναφέρεται σε πολιτικούς, είτε αναφέρεται σε θεσμικούς αξιωματούχους, σε καλλιτέχνες και άλλους, το κάνει με φαντασία, ευθύτητα, απλότητα και απόλυτη ειλικρίνεια χωρίς ίχνος επιτήδευσης. Η γραφή του Μ.Δ. είναι προσωπική, έχει δηλαδή αποκτήσει, προσωπικό ύφος, στυλ, τόνους, επιλεγμένες και αναγνωρίσιμες θεματικές, επιλεγμένες και αναγνωρίσιμες οπτικές γωνίες θέασης προσώπων και καταστάσεων.
Κανένας τόπος όπου δοκιμάζεται η ανθρώπινη υπόσταση δεν αφήνει ασυγκίνητο τον Μ.Δ. Έτσι δεν τον αφήνει ασυγκίνητο ούτε η διεθνής ειδησεογραφία. Ειδικά εκεί όπου παραβιάζονται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η ελευθερία λόγου, έκφρασης, εργασίας, περίθαλψης κ.λπ., ο Μ.Δ. εξανίσταται και αντιδρά διά της γραφής του.
Ο καλός φίλος και συνάδελφος απεχθάνεται τον ολοκληρωτισμό οποιασδήποτε μορφής, είτε αυτός αφορά «αριστερά», είτε αφορά «δεξιά» καθεστώτα, για να χρησιμοποιήσω ένα μάλλον αδόκιμο όρο. Βέβαια για τα «αριστερά» καθεστώτα ο Μ.Δ. - ως πρώην ΕΔΟΝόπουλο στη Δερύνεια τη δεκαετία του ΄80 - έχει μιαν ιδιαίτερη ευαισθησία κι είναι αυτό απολύτως κατανοητό. Όλοι απεχθανόμαστε τα παλαιά μας πάθη. Ο Μ.Δ. αντλεί τη θεματογραφία των χρονογραφημάτων του και από τις υποθέσεις που άγονται ενώπιον της Δικαιοσύνης, και από το Αστυνομικό Δελτίο, από υποθέσεις του Ποινικού Κώδικα, από εγκλήματα. Μέσα απ’ όλα αυτά όμως δεν ψάχνει τον εύκολο εντυπωσιασμό, αλλά ανθρώπινα δράματα, ανθρώπινες τραγωδίες καθιστώντας έτσι τους αναγνώστες του πιο ανθρώπινους, αλλά και πιο ανθρωπιστές.
Τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι ξένο προς τη θεματογραφία του Μ., ακόμα και ο θάνατος. Έτσι μιλά, απλά και λιτά, για το θάνατο οικείων προσώπων, συναδέλφων του, φίλων. Και το πράττει χωρίς ματαιοπονίες ή αμπελοφιλοσοφίες, αλλά με το νηφάλιο και γήινο τρόπο του. Κι αυτό ισχύει είτε μιλά για το θάνατο του παππού του, είτε για το θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου, είτε για το θάνατο καλών συναδέλφων όπως ο Δημήτρης Ανδρέου ή ο Παναγιώτης Πασχάλης.
Εύχομαι στο φίλο Μ. να είναι καλοτάξιδο το νέο του βιβλίο. Και είθε ο δημιουργικός του οίστρος, η φλόγα που θερμαίνει την καρδιά και την πέννα του να μη σβήσει ποτέ και να συνεχίσει να μας δίνει κείμενα απαράμιλλης ομορφιάς και απροσμέτρητης ανθρωπιάς.
Του Γιώργου Φράγκου
Ο κ. Γιώργος Φράγκος είναι Πρόεδρος της Ένωση Συντακτών Κύπρου
