Kathimerini.gr
ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΧΑΡΜΠΗ
Ο κορωνοϊός, που, ως γνωστόν, δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε διάσημους και αγνώστους, περισσότερο και λιγότερο σπουδαίους, πήρε χθες και τον Λουίς Σεπούλβεδα, σε ηλικία 70 ετών. Τραγική ειρωνεία για τον Χιλιανό συγγραφέα, ο οποίος πέρασε μια ζωή γεμάτη κινδύνους, κυριολεκτικά μυθιστορηματική, έδειξε θάρρος απέναντι σε τρομερούς εχθρούς και νικήθηκε τελικά από έναν αόρατο.
Γεννημένος το 1949, οργανωμένος στην Αριστερά και συγγραφέας ήδη πριν από τα 20 χρόνια του, ο Σεπούλβεδα βρέθηκε κοντά στην κυβέρνηση Αλιέντε, ώσπου η Χιλή έπεσε στη σκιά της σκληρής δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ το 1973. Εκείνος, μαζί με χιλιάδες άλλους, ρίχθηκε στη φυλακή από όπου απελευθερώθηκε 2,5 χρόνια αργότερα χάρη στη μεσολάβηση της Διεθνούς Αμνηστίας, με υποχρεωτική ωστόσο απέλαση από τη χώρα.
Από εκεί και έπειτα ξεκινούν τα ταξίδια και οι εμπειρίες, κυρίως στη Λατινική Αμερική: Περού, Εκουαδόρ, Κολομβία, Νικαράγουα στο πλευρό της διεθνούς Ταξιαρχίας Σιμόν Μπολιβάρ, αλλά και δίπλα στην ινδιάνικη φυλή Σουάρ του Αμαζονίου, όπου έζησε έξι μήνες οι οποίοι καθόρισαν τη μετέπειτα κοσμοθεωρία του. Ολα αυτά, μαζί με τη δουλειά του ως πολεμικού ανταποκριτή, διαμόρφωσαν ιδέες και πεποιθήσεις που απηχούν και στα βιβλία του (στη χώρα μας κυκλοφορούν όλα από τις εκδόσεις Οπερα), τα οποία άρχισε ξανά να γράφει από το 1986.
Τα περισσότερα από τα μυθιστορήματά του έχουν στοιχεία αστυνομικού –ή είναι καθαρά αστυνομικά– πάντα μπλεγμένα με την πολιτική, τα ταξίδια και την ταραγμένη ιστορία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα· χαρακτηριστικό παράδειγμα που συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω είναι το νουάρ αισθητικής «Ονομα Ταυρομάχου». Η αφήγησή του είναι κινηματογραφική, ήταν άλλωστε λάτρης του σινεμά, αποπνέοντας ζωντάνια και μια πεισματάρικη αισιοδοξία. «Μόνο εκείνοι που τολμούν θα καταφέρουν να πετάξουν», γράφει ο Σεπούλβεδα στο παιδικό βιβλίο «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετά». Αλλού, στο «Ενας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» μιλά για την αξία της μνήμης αλλά και τις παγίδες που αυτή μπορεί να στήσει, όταν δεν συνοδεύεται από σοφία.
Ακτιβιστική δράση
Αλλη σημαντική του ακτιβιστική δράση ήταν αυτή στο πλευρό της Greenpeace, η οποία ενέπνευσε και το μυθιστόρημα «Ο κόσμος του τέλους του κόσμου», μια ιστορία σύγχρονων ηρώων που πολεμούν ενάντια στο κυνήγι της φάλαινας στα Στενά του Μαγγελάνου. Οπως δείχνουν και τα περισσότερα έργα του, ο Σεπούλβεδα πίστευε βαθιά σε αυτό το είδος του ηρωικού ιδεαλισμού που εξυψώνει τον άνθρωπο, μακριά από δεσμευτικούς καθεστωτισμούς, οποιασδήποτε απόχρωσης. Ενας αμετανόητος λάτρης της ουτοπίας, που πάλεψε όμως με τα πόδια στη γη.
Στο τελευταίο του βιβλίο (κυκλοφόρησε το 2017) με τίτλο «Το τέλος της Ιστορίας», ο Σεπούλβεδα αναμετριέται με φαντάσματα του παρελθόντος αλλά και με τη σύγχρονη πραγματικότητα όπου το οικονομικό μοντέλο επισκιάζει εξουσίες και ιστορική μνήμη. Ο πρωταγωνιστής του, ίδιος με εκείνον από το «Ονομα Ταυρομάχου» και παλιός ελεύθερος σκοπευτής της Σοβιετικής Ακαδημίας Πολέμου, εξωθείται να εκτελέσει έναν πρώην βασανιστή του Πινοσέτ, που ζει σε φυλακή πολυτελείας. Γύρω του βρίσκονται παλιοί σύντροφοι, εχθροί αλλά και ένας κόσμος που περιπλέκει επικίνδυνα την έννοια της πολιτικής ηθικής. Η διατήρηση αυτής της τελευταίας άλλωστε και της ελευθερίας που συνεπάγεται, ήταν για τον Λουίς Σεπούλβεδα ίσως η σπουδαιότερη αποστολή.
