Του Απόστολου Κουρουπάκη
Κάτω από τη βάση και φέτος οι μαθητές στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, μέσος όρος το 8,98, ε, και; Και τι έγινε που οι μαθητές μας δεν ξέρουν Λιπέρτη, Μιχαηλίδη και Σολωμό; Μήγαρις είμαστε τίποτα Ποσειδωνιάτες και πρέπει να έχουμε στον νου μας τη γλώσσα; Και γιατί να μας νοιάζει αν αποσείσει ο Πενταδάκτυλος αυτούς που τον καβάλικεψαν και αν ήρθαν πάνω σε κύματα της Κερύνειας, και τι έγινε αν ο Μόντης θρηνεί; Δεν έχει σημασία αν ο Παπαδιαμάντης ή ο Καββαδίας έγραψαν για το καραντί, αρκεί φοιτητές και φοιτήτριες να το τραγουδούν υπό τους ήχους μιας κιθάρας σε ένα ωραίο στέκι, στην παλιά Λευκωσία ή στη Σαριπόλου, στο Κουκάκι, στην πλανεύτρα Θεσσαλονίκη, γιατί να ξέρουμε αν θα μας μπατάρει μία άγνωστη λέξη. Από τις λέξεις δεν κινδυνεύουμε.
Φυσικά και δεν έχει σημασία ποιο είναι το συνώνυμο της αβελτηρίας και ποιο το αντώνυμο της ραστώνης, είναι αρκετό που ξέρουμε ότι η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και η κυπριακή είναι μία από τις διαλέκτους της, γιατί να σπάσει το πλάσμα να καταλάβει τα σέρτουκα και τα μέρτουκα του Μιχαηλίδη, φτάνει που καρτερούμε να φυσήσ’ ένας αέρας, μα να μην είναι, είπαμε, από τη μεριά της Κερύνειας.
Γιατί να μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη; Μήπως μας βρήκε κανένα κακό και δεν το καταλάβαμε; Μάλλον ο Οδυσσέας Ελύτης δεν ήξερε τι του γίνεται, και τι θέλει να μας λέει ποιον και τι να μνημονεύσουμε; Και ποιο είναι το κακό που μας βρήκε; Κάποιοι θα σκεφτούν ότι το κακό που μας βρήκε είναι εθνικό, ναι, μπορεί να είναι και τέτοιο, μα το είπε και ο ποιητής, ο Κώστας Μόντης, και το έγραψε κιόλας «Χρόνια σκλαβκιές ατελείωτες τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους», μα σήμερα, στις μέρες μας ελιές και χαρούπια, είμαστε τίποτα υποανάπτυκτοι; Όχι βέβαια, εμείς φτιάξαμε εμπορεία φοινικικά σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας και είμαστε μια χαρά, τι κι αν εκεί βλάσταινε δάφνη… τι κι αν δάκρυζε ο Ανδρέας Παστελλάς, και ρωτάει σήμερα ο Χαραλαμπίδης τον ξένο να κρίνει αφού δεν ξέρει ποια μοίρα διέστρεψε τους Κήπους της Αφροδίτης σε απλανή τεμάχια οικοπέδων. Μα μιλάνε γι’ αυτά οι ποιητές; Εμείς έχουμε πια φουκούδες μετά μπαταρίας και η πολιτεία αγκομαχεί και καταβροχθίζει την ευτυχία της, ώς πότε όμως;
Για ποιες ανθρώπινες αξίες μιλάνε οι συγγραφείς, ποιες λέξεις και πώς τις χρησιμοποιούν για να γράψουν, πώς βασανίζουν το μυαλό τους για να μιλήσουν για αξιακούς κώδικες, για πανανθρώπινες ιδέες. Μα μιλάν οι ποιητές και οι πεζογράφοι γι’ αυτά; Όχι, ο Ηλίας Βενέζης δεν μίλησε για την εξαθλίωση, ο Μανόλης Αναγνωστάκης για τον φασισμό, ο Τεύκρος Ανθίας για την αδικία, ο Καρυωτάκης για τον ιμπεριαλισμό και άλλοι πολλοί ακόμα για αξίες που υπερβαίνουν το τοπικό, τον μικρόκοσμό μας. Μα και ο Πασιαρδής σήμερα ακόμα μιλάει με τετράστιχα στα κυπριακά για την αγάπη, σάμπως κανείς καταλαβαίνει;
Ποιος φταίει όμως; Σίγουρα δεν φταίνε οι μαθητές, εκείνοι καλούνται να κυνηγήσουν βαθμούς, να επιλέξουν επαγγέλματα που θα τους κάνουν καλούς εμπόρους, ποιος ξέρει ίσως και σε φοινικικά εμπορεία, να έχουν να αγοράζουν φουκούδες με τηλεχειριστήριο πια, οπότε γιατί να έχουν στον νου τους τη γλώσσα; Μήγαρις φέρνει λεφτά η γλώσσα. Φταίνε οι εκπαιδευτικοί φιλόλογοι που δεν παίρνουν ζεστά το επάγγελμά τους; Εν πολλοίς ναι, αλλά δεν μπορούν να γίνουν περιστέρια και να εμφυσήσουν το άγιο Πνεύμα σε κανέναν. Ποιος φταίει λοιπόν; Φταίει η Πολιτεία, οι υπηρεσίες της που δεν φροντίζουν να δημιουργούν πολιτισμό, και μένουν σε δικαιολογίες τύπου «δεν δίνουν τόση σημασία στην εξέταση [σ.σ. των Νέων Ελληνικών] και αυτό να έχει ως συνακόλουθο την καθολική πτώση του μέσου όρου».
Όταν ακόμα και ο κ. Αβέρωφ Νεοφύτου αντιδιαστέλει τον ποιητή με τον ρεαλιστή σε συνέντευξή του στην «Κ» καταλαβαίνετε ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε, διότι όταν τον ποιητή τον θεωρείς αιθεροβάμονα και ιδεαλιστή τότε κάτι δεν έχει καταλάβει καλά η κοινωνία, και όταν δεν θεωρείς τα όπλα του συγγραφέα, που είναι οι λέξεις, αρκετά δυνατά, τότε γιατί να σε νοιάζει η γλώσσα; Οπότε κάτω από τη βάση και αρκεί να ευημερούν οι αριθμοί, για τα γράμματα δεν μας νοιάζει.
