ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

«Μισώ τον εαυτό μου που αδυνατεί να γίνει καλύτερος»

Ο Larry Gus με αφορμή την κάθοδό του στο φεστιβάλ του Φέγγαρου αυτομαστιγώνεται στην «Κ»

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Είναι ο μοναδικός Έλληνας που έχει υπογράψει συμβόλαιο με την DFA Records, με το μουσικό του ταξίδι να έχει πολλούς σταθμούς και να μοιάζει περιπετειώδες. Η Κύπρος και συγκεκριμένα ο Κάτω Δρυς και το Φεστιβάλ Φέγγαρος είναι ένας ακόμα σταθμός, στον οποίο ο καλλιτέχνης, όπως μας είπε, αγωνιά να φτάσει. Λόγω των υποχρεώσεων τού Larry Gus, για τους φίλους και Παναγιώτης Μελίδης, η συζήτηση έγινε ηλεκτρονικά, με τον φίλο Janis Plasmatik να προστίθεται στον κύκλο των… ερωτήσεων, ως μεγάλος φαν του Larry. Αν και δεν έχει υπάρξει, για την ώρα, η φυσική γνωριμία, επικοινωνώντας με τον Gus ένιωσα ότι αυτός ο μουσικός πραγματικά κάνει το κέφι του, είναι ανατρεπτικός και γεμάτος χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Ο Παναγιώτης Μελίδης από τη Βέροια που έγινε ο Larry Gus ανήκει στο μουσικό κοινό του, χωρίς να έχει παραδώσει το παραμικρό από την ιδιοσυγκρασία του στη φήμη. 

–Έχεις κυκλοφορήσει μέχρι τώρα 6 δίσκους με την DFA. Πώς έγινε η αρχή και πώς είναι να δουλεύεις με τον James Murphy;
–Ο Μέρφι έχει στην ουσία να ασχοληθεί με το λέιμπελ σε day-to-day βάση από το 2010 περίπου (γέλια), είναι πολύ, πολύ πολυάσχολος άνθρωπος, όπως καταλαβαίνετε, αλλά η παρουσία του είναι πάντα εκεί σε κάθε περίπτωση. Εγώ από την πρώτη μέρα μιλάω και επικοινωνώ με τον Τζόναθαν Γκάλκιν, αυτός είναι που τρέχει τα πάντα εκεί μέσα στην ουσία, και ένας από τους λόγους που υπέγραψα στην DFA είναι ότι αγαπάμε και οι δύο την Άλις Κολτρέιν και τη Λόρελ Κάνιον τραγουδοποιία. Δεν ξέρω αν το έχει μετανιώσει…

–Τι ακριβώς εννοείς με τον όρο «ρυθμική ποπ τραγουδοποιία»;
–Εεε…, είναι σχεδόν κυριολεκτικό όπως το έχω στο μυαλό μου. Προσπαθώ να γράφω τραγούδια που να έχουν κάποια ποπ στοιχεία, κυρίως στον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται οι μελωδίες, αλλά με ιδιαίτερο βάρος στο ρυθμικό μέρος της σύνθεσης, γιατί κυρίως από εκεί ξεκινάω πάντα όταν γράφω.

–Ο τελευταίος σου δίσκος είχε κύριο θέμα την αποτυχία και το άπειρο, όπως είχες πει, πώς γίνεται κάπoιος να εμπνευστεί από την αποτυχία;
–Ο δίσκος εκτός του ότι μιλούσε με απόγνωση για τη ζήλια και την αποτυχία σε άπειρο βαθμό, κατάφερε με ένα πραγματικά τραγικά ειρωνικό αυτοαναφορικό τρόπο να αποτύχει επίσης άπειρα, δηλαδή με ένα ίνπουτ προσπάθειας που σχεδόν έτεινε στο άπειρο, κατάφερα και μπόρεσα να πάρω πίσω ένα άουτπουτ που οριακά έφτασε στο μηδέν. Σκέφτομαι, όμως, να ξαναπροσπαθήσω, κυρίως γιατί μου αρέσει το αυτομαστίγωμα, αλλά επίσης και γιατί δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι είμαι πατέρας πια, εδώ και δύο χρόνια, και ακόμα δεν έχω καταφέρει να μπορέσω να ανταποκριθώ στις νέες συνθήκες, ακόμα αδυνατώ να προσαρμοστώ δηλαδή.

–Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική σου;
–Μία διαρκή προσπάθεια ενάντια στις συμπτώσεις.

–Έχεις πει παλαιότερα ότι δεν έχεις αρκετή εμπιστοσύνη στη μουσική σου, ισχύει ακόμα;
–Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε τίποτα που έχει να κάνει με εμένα και μισώ με πραγματικό σθένος όλους αυτούς που είναι καλύτεροι από εμένα, κυρίως γιατί πάνω απ’ όλα μισώ τον εαυτό μου που αδυνατεί να γίνει καλύτερος, παρά το γεγονός ότι προσπαθώ και προσπαθώ και προσπαθώ. Ταυτίζομαι απόλυτα με τον αποτυχημένο του Μπέρνχαρντ, απλώς εγώ είμαι ακόμα στο σημείο που συνειδητοποιώ ότι απλώς δεν έχω ταλέντο και όλες οι απέλπιδες προσπάθειές μου, παρόλο που στηρίζονται σε αγνό μόχθο και πείσμα, δεν θα καταλήξουν απολύτως πουθενά, κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα των πραγμάτων πάντα.


Από τη Μηχανική στη Μουσική

–Πώς αποφάσισες να εγκαταλείψεις τις σπουδές σου και να ασχοληθείς με τη μουσική; Δεν ήταν ένα ρίσκο;
–Τεράστιο ρίσκο και κοιτώντας πίσω με θεωρώ τουλάχιστον ανόητο, αλλά από την άλλη δεν θα υπήρχε ποτέ άλλος τρόπος για να μάθω μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Είναι αλήθεια ότι έχω καταφέρει και ζω από τη μουσική μου και ακριβώς με τους όρους που θέλω εγώ ο ίδιος, χωρίς να νιώθω ότι συμβιβάζομαι (σχεδόν) σε τίποτα. Είναι ένα πραγματικά ασύλληπτο συναίσθημα για τον προ εφταετίας εαυτό μου, και νιώθω πραγματικά χαρούμενος που μπόρεσα να μου το χαρίσω. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, δεν έχω ιδέα, ίσως μεθαύριο καταρρεύσουν όλα, αλλά από την άλλη ίσως ήδη να έχουν καταρρεύσει, εννοώ, σίγουρα έχουν ήδη καταρρεύσει, απλώς εγώ δεν το έχω καταλάβει και μάλλον έτσι είναι το σωστό κιόλας.


–Από τη Βέροια ώς τη Νέα Υόρκη, με πολλούς ενδιάμεσους προορισμούς. Τελικά όλα μπορεί να τα κάνει κάποιος.
–Για πολλά χρόνια σκεφτόμουν ότι θα μπορέσω να ασχοληθώ συγχρόνως και με τα ακαδημαϊκά μου αλλά και με τα μουσικά μου, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου ότι μπορώ να τρέφω τη ζωή μου μόνο από τη μουσική μου και από τίποτα άλλο απολύτως. Το θεωρούσα τη σωστή επιλογή. Είναι παράξενο, γιατί ως γονέας θα ήθελα να έχω την ασφάλεια της «κανονικής» δουλειάς, αλλά αυτό είναι παρένθεση στον συλλογισμό μου και έχει να κάνει με το ότι η ανατροφή ενός παιδιού είναι εξωφρενικά αγχωτική διαδικασία και ίσως να ένιωθα λίγη ασφάλεια με ένα σταθερό(τερο) εισόδημα, αλλά ναι, αυτό είναι παρένθεση. Το κύριο motivation για οτιδήποτε έχω κάνει στη ζωή μου είναι ότι δεν αντέχω να βλέπω τους γύρω μου να κάνουν κάτι που θέλω κι εγώ να έκανα, αλλά εγώ να μην μπορώ να το κάνω, χωρίς τουλάχιστον να δοκιμάσω. Όσο ήμουν στην Ελλάδα ήμουν πιο ήρεμος, αλλά με το που πήγα στη Βαρκελώνη το 2009 για το μάστερ μου, έπαθα κακό, γιατί τους έβλεπα πια δίπλα μου, αυτούς ακριβώς που ποτέ δεν πίστευα ότι υπάρχουν στα αλήθεια. Αυτούς όλους που ήταν σαν κι εμένα, στην ηλικία μου, στο επίπεδο μόρφωσης, στο επίπεδο ταλέντου, στο επίπεδο δουλειάς, σε όλα, όλα, όλα. Οπότε δεν υπήρχαν πια δικαιολογίες και έτσι έκανα να κοιμηθώ έξι μήνες περίπου, είχα πάθει πραγματικό κακό.

–Τι θα συμβούλευες όσους θέλουν να ακολουθήσουν το όνειρό τους;
–Ο μόνος τρόπος να μάθεις αν μπορείς να κάνεις κάτι είναι να σταματήσεις να βρίσκεις δικαιολογίες και να βουτήξεις από τον 78ο όροφο χωρίς safety net. Είμαι βέβαιος πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μεγαλουργήσουν σε πολλά πράγματα συγχρόνως, αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς, αν θέλουμε εννοείται να καταφέρουμε οτιδήποτε, πρέπει να εξαλείψουμε όλα τα distractions από γύρω μας και να βουτήξουμε με τα μούτρα στις πιθανότητες αποτυχίας, δεν ξέρω, σίγουρα θα υπάρχει κι άλλος τρόπος, αλλά δεν ξέρω ποιος είναι, μακάρι να ήξερα.

–Είναι αλήθεια ότι έχεις χτυπήσει τον χάρτη της Βέροιας τατουάζ;
–Εεε, ναι, ήθελα να το κάνω γιατί όταν έφυγα από τη Βαρκελώνη γύρισα Βέροια για να γράψω το «Years Not Living» και είχα πει πως αν βγει ο δίσκος (όπως το είχα φανταστεί να βγει δηλαδή), θα έκανα τατουάζ τη Βέροια για να το θυμάμαι. Τελικά το έκανα πριν να μπει η DFA στη μέση, τον Οκτώβριο του ’11, γιατί σκεφτόμουν πως πρέπει να το κάνω για μένα, χωρίς να το συνδέσω με κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση, είναι παράξενο συναίσθημα, γιατί αγαπάω τη Βέροια, ενώ την ίδια στιγμή ξέρω πως είναι από τα χειρότερα μέρη στο σύμπαν, κάτι σαν διαστημική κωλοτρυπίδα σχεδόν, ίσως γι’ αυτό να νιώθω κι εγώ άνετα εκεί φαντάζομαι.

–Είχες πει ότι ο πατέρας σου σε θεωρεί αποτυχημένο, ισχύει ακόμα;
–Όσο για τον πατέρα μου, έχω να πω ότι είναι ο καλύτερος, με έχει βοηθήσει όσο λίγοι άνθρωποι στη ζωή μου και από τη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μου κατάλαβα πόσο υπερβολικός έχω υπάρξει απέναντί του και εύχομαι κάποτε να με συγχωρήσει.

–Μίλησέ μας για τη συμμετοχή σου στον Φέγγαρο στην Κύπρο; Έχεις ξανάρθει;
–Καταρχάς είμαι Κύπριος, η μητέρα μου είναι γεννημένη στην Έμπα στην Πάφο και ήρθε στην Ελλάδα τέλη των ’70s για να σπουδάσει, οπότε ναι, έχω πολλούς συγγενείς στην Κύπρο, μικρότερος ερχόμουν πολύ συχνότερα, αλλά τελευταία έρχομαι πάλι πολύ συχνά και είναι η πρώτη φορά που παίζω live και φαντάζει συναρπαστικό στο μυαλό μου! Είμαι πάρα πολύ ανυπόμονος.

–Στα live σού αρέσει να υπάρχει κάποια, ας την πούμε, αναρχία, είναι αλήθεια;
–Ναι, 150%, εκατόν πενήντα εκατομμύρια φορές ναι, είναι πάντα διαφορετικά και παράξενα, και έχω κι εγώ πάντα περιέργεια τι μπορεί να συμβεί. Τον τελευταίο καιρό σε κάθε μα κάθε live χτυπάω με μίσος το μικρόφωνο στο μέτωπό μου και καταλήγω σημαδεμένος και κατακρεουργημένος, αλλά η λογική μου λέει ότι από τη στιγμή που με πληρώνουν για να παίξω, τουλάχιστον να προσπαθήσω όσο περισσότερο μπορώ (γέλια)!


Πότε
: Ο Larry Gus θα εμφανιστεί στη σκηνή Village Stage, στο φεστιβάλ Φέγγαρος, στον Κάτω Δρυ, το Σάββατο, 30 Ιουλίου.



Μουσική: Τελευταία Ενημέρωση

X