ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μουσική γεμάτη «θύελλα και ορμή» από τον Ιαν Πέιτζ

Το ομότιτλο θεατρικό του Μαξιμίλιαν Κλίνγκερ (1776), το οποίο αφορά την Αμερικανική Επανάσταση

Kathimerini.gr

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Α. ΔΟΝΤΑ

Συνήθως η έκφραση ενός κινήματος στη μουσική έπεται της εμφάνισής του στη λογοτεχνία ή σε άλλες τέχνες, από τις οποίες δανείζεται το όνομά του. Εξαίρεση αποτελεί το κίνημα «Θύελλα και ορμή», που... βρήκε το όνομά του αρκετά αργότερα. Το οφείλει στο ομότιτλο θεατρικό του Μαξιμίλιαν Κλίνγκερ (1776), το οποίο αφορά την Αμερικανική Επανάσταση.

Ο συγγραφέας εκφράζει έντονα συναισθήματα με βίαιο τρόπο και προκρίνει την ατομικότητα και την υποκειμενικότητα έναντι του ορθολογισμού. Το θεατρικό εκδόθηκε δεκαπέντε χρόνια έπειτα από αυτό που λογίζεται ως μουσική αφετηρία του κινήματος, δηλαδή το τελευταίο μέρος του μπαλέτου «Ντον Ζουάν ή ο πέτρινος συνδαιτυμόνας» του Γκλουκ. Το μπαλέτο πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βιέννη το 1761 και οι περιγραφές της σχετικής σκηνής δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας σχετικά με την εντύπωση που προκάλεσε στους θεατές: «Ξαφνικά εμφανίζεται ο κολασμένος Κάτω Κόσμος, οι Ερινύες χορεύουν με αναμμένες δάδες και βασανίζουν τον Ντον Ζουάν. Στο πίσω μέρος υπάρχουν πυροτεχνήματα που αναπαριστούν τις φωτιές της Κολάσεως και επίσης διάβολοι, οι οποίοι τελικά σύρουν μακριά τον Ντον Ζουάν και τον ρίχνουν σε ένα βάραθρο με φωτιά», έγραφε στο ημερολόγιό του ο κόμης Καρλ φον Τσίντσεντορφ. Μια περιγραφή που αναμφίβολα ενέπνευσε τον Μίλος Φόρμαν για την ανάλογη σκηνή του μοτσάρτειου «Ντον Τζοβάνι» στην ταινία «Αμαντέους».

Το κίνημα «Θύελλα και ορμή» έρχεται επίσης ως αντίλογος στο κομψό και χαρίεν ροκοκό. Στόχος των εκφραστών του ήταν να ταρακουνήσουν το ακροατήριό τους μέσα από έντονα συναισθήματα. Την ποικιλία με την οποία το έκαναν μέσα από διάφορα είδη μουσικής επιχειρεί να δείξει η νέα δισκογραφική σειρά με τίτλο «Θύελλα και ορμή», την οποία υπογράφει ο Βρετανός αρχιμουσικός Ιαν Πέιτζ. Το πρώτο cd, που κυκλοφόρησε πρόσφατα (Signum classics SIGCD 619), είναι αφιερωμένο σε έργα της πρώτης δεκαετίας του κινήματος, μουσικές που γράφηκαν κατά τη δεκαετία του 1760.

Ξεκινάει, αυτονόητα, με την προαναφερθείσα μουσική από τον «Ντον Ζουάν» του Γκλουκ και περιλαμβάνει επίσης τη Συμφωνία σε σολ ελάσσονα (έργο 3, αρ. 3) του Γερμανού Φραντς Ιγκνατς Μπεκ, ο οποίος κατέληξε να γράφει πατριωτική μουσική για τους σκοπούς της Γαλλικής Επανάστασης και το 1803 τιμήθηκε από τη γαλλική κυβέρνηση. Ακόμα ακούγεται η ξεχωριστή Συμφωνία αρ. 49 του Χάιντν, στην οποία δόθηκε το προσωνύμιο «Το Πάθος». Ανάμεσα στα έργα αυτά παρεμβάλλονται δραματικές σκηνές και άριες από όπερες, ενδεικτικές του ύφους του κινήματος: μία άρια από τον «Φαέθωνα» του Νικολό Γιομέλι, δύο αποσπάσματα από τη «Σοφονίσβη» του Τομάσο Τραέτα και ένα ακόμα από την «Τραγουδίστρια» (La Canterina) του Χάιντν. Το τελευταίο αυτό έχει πρόσθετο ενδιαφέρον, καθώς καταδεικνύει ότι οι αξίες του κινήματος μπορούσαν να εκφραστούν και μέσα από κωμικά έργα, όπως το συγκεκριμένο, που εντάσσεται στην παράδοση της κομέντια ντελ άρτε. Εμπνευσμένες ερμηνείες, γεμάτες ένταση και χρώματα από την υψίφωνο Κιάρα Σκέραθ, τους Mozartists και τον Πέιτζ καθιστούν απολαυστική τη διαδρομή αυτή σε μια από τις πιο συναρπαστικές εποχές της μουσικής.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Μουσική: Τελευταία Ενημέρωση

X