ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μυσταγωγική εμπειρία στην Επίδαυρο

Μια τέτοια συνάντηση, στις συνθήκες της εποχής μας, μόνο δέος μπορεί να προκαλέσει σε όσους συμμετείχαν

Kathimerini.gr

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Αρχικά, ναι, είμαστε τυχεροί, όπως έγραψε στο πρόγραμμα της συναυλίας ο μουσικολόγος Αλέξανδρος Χαρκιολάκης, που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε «έργα απαράμιλλης τέχνης από έναν απαράμιλλο βιρτουόζο». Είναι παραπάνω από αναγνωρισμένη η δεξιοτεχνία του Λεωνίδα Καβάκου και τι μπορεί να προσθέσει κανείς για τη μουσική ιδιοφυΐα του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Μια τέτοια συνάντηση, στις συνθήκες της εποχής μας, μόνο δέος μπορεί να προκαλέσει σε όσους συμμετείχαν. Και πράγματι, η συνθήκη απαιτούσε τη συμμετοχή του κοινού, όχι μόνο κατά την υποδειγματική είσοδο (και έξοδο) στην πρώτη παράσταση της Επιδαύρου με όλα τα υγειονομικά μέτρα που έλαβε το Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και κατά τη διάρκεια της συναυλίας.

Η απόλυτη ησυχία που χρειάζεται ένας καλλιτέχνης την ώρα που εκθέτει τις δυνάμεις του σε έναν σολιστικό δρόμο αντοχής κάθε άλλο παρά αναμενόμενη είναι σε έναν ανοικτό χώρο. Το κοινό λοιπόν σχεδόν κρατούσε την αναπνοή του όσο ο Λεωνίδας Καβάκος στο κέντρο της ορχήστρας αναμετριόταν με τις παρτίτες και τις σονάτες του Μπαχ, χωρίς ηχητική ενίσχυση.

Η όποια ανησυχία μήπως η δυναμική της Επιδαύρου επιβληθεί στον καλλιτέχνη εξανεμίστηκε από την αρχή της συναυλίας. Σε αυτό βοήθησε και η μυσταγωγική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η συναυλία ήταν πιο κοντά στην εποχή της. Η απουσία ηχητικής ενίσχυσης, τα δεκάδες κεριά που σχημάτιζαν ένα μισοφέγγαρο στη σκηνή, ο χαμηλός φωτισμός σε θερμούς και ψυχρούς τόνους, μια «παλαιά» μουσική σε ένα αρχαίο θέατρο· το μόνο «σύγχρονο» ήμασταν εμείς. Κι όμως, η συναυλία έμοιαζε με έναν τρόπο να μιλάει στην εποχή μας.

Η Παρτίτα αρ. 3 με την οποία ο Καβάκος άνοιξε τη συναυλία θύμιζε κάτι από την αγχώδη και βιαστική εποχή μας. Το αργό μέρος της Σονάτας αρ. 1 μου έφερε στον νου την περίοδο της καραντίνας, όπου όλα απέκτησαν μεγαλύτερη διάρκεια, ενώ η Παρτίτα αρ. 2 και τα πέντε μέρη της, αντιθετικά και αλληλοσυμπληρούμενα, έμοιαζαν να φωνάζουν από δημιουργικότητα, δηλαδή αισιοδοξία.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Μουσική: Τελευταία Ενημέρωση

X