Kathimerini.gr
Φεύγοντας, αργά το βράδυ, από το Ηρώδειο, το περασμένο Σάββατο, και έχοντας απολαύσει τη «Μαντάμα Μπατερφλάι» της Λυρικής –υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού, με τη νέα, πολύ ενδιαφέρουσα ανάγνωση της όπερας του Πουτσίνι, και με τη δραματική φωνή της σοπράνο Τσέλια Κοστέα– παρέμεινε στ’ αυτιά μου η απελπισμένη φωνή της Τσο-Τσο-Σαν, της γκέισας που έχασε τα πάντα: τον σύζυγο (τον υποπλοίαρχο Πίνκερτον, από τον εξαίρετο τενόρο Στέφανο Σέκο) και τον γιο της, την οικογένειά της, τους φίλους της. Μοναδική της παρέα, η οικονόμος της Σουτζούκι, από την υπέροχη μεσόφωνο Ελένα Κασσιάν.
Η μοναξιά και η απόγνωση της Μπατερφλάι έμοιαζαν να ακολουθούν τους θεατές του Ηρωδείου και ο σπουδαίος Νοτιοαφρικανός εικαστικός Ουίλιαμ Κέντριτζ φρόντισε να επιτείνει την ατμόσφαιρα που είχαμε πάρει μαζί μας. Στον πεζόδρομο κάτω από την Ακρόπολη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ο καλλιτέχνης, τον οποίον γνωρίζουμε, αφού είχε συμμετάσχει στην έκθεση Outlook το 2003, με το εμβληματικό «Journey to the Moon», το οποίο είχε παρουσιάσει και στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2005, παρουσιάζει μια πομπή από σκιώδεις φιγούρες που προχωρούν, χωρίς τέλος, υπό τους ήχους χάλκινων πνευστών. Τίτλος, «Παίξτε τον χορό ακόμα πιο γλυκά», εμπνευσμένος από ένα ποίημα του Πάουλ Τσέλαν. Πρόκειται για μια βίντεο εγκατάσταση για τους πρόσφυγες, που παραπέμπει στον μεσαιωνικό danse macabre.
Οι σκιές που περπατούν η μία πίσω από την άλλη, αυτός ο αέναος περίπατος στον αφιλόξενο κόσμο, είναι μια παρέα στην περιδιάβαση στη νυχτερινή Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ο Ουίλιαμ Κέντριτζ έκανε και πάλι το θαύμα του: έβαλε μοναχικές, περιπλανώμενες φιγούρες να μας κάνουν παρέα· μια μικρή υπενθύμιση για τη χαμηλόφωνη προσφορά της τέχνης στο χάος μας.
