Kathimerini.gr
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΠΗΣ
Ψάχνοντας τυχαία κάποια μέρα στο Διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε μια λίστα με τα κορυφαία μουσικά άλμπουμ του 1968, ακριβώς δηλαδή πέντε δεκαετίες πριν από σήμερα. Εκεί υπήρχε το «White Album» των Beatles ενώ στον κατάλογο των 15 εμφανίζονταν ακόμη δουλειές από τους Rolling Stones, τον Τζίμι Χέντριξ, τον Τζόνι Κας, τους Kinks, τους Cream κ.ά. Το ροκ εν ρολ στα κορυφαία του. Μισόν αιώνα αργότερα, το συγκεκριμένο –προσωπικά αγαπημένο– μουσικό είδος τελεί υπό εξαφάνιση· ή τουλάχιστον θεωρείται τρομερά ντεμοντέ. Με καθαρά υποκειμενικό κριτήρια, αυτή την εβδομάδα διαλέγουμε 4 νέα άλμπουμ (δύο ελληνικά και δύο ξένα) τα οποία ανήκουν στην περιφέρεια του ροκ, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί εν έτει 2018.
• Muse - «Simulation Theory»
Είκοσι χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ και περίπου 10 μετά την καθιέρωση στις κορυφές του παγκόσμιου ροκ με το «Black Holes and Revelations», οι Muse επέστρεψαν φέτος με έναν ακόμη δίσκο, ο οποίος συνεχίζει στα θεματικά μονοπάτια του προηγούμενου «Drones», αν και με περισσότερα αξιόλογα κομμάτια. Η ’80s αισθητική του εξωφύλλου μεταφέρεται σε ένα βαθμό και στη μουσική, όπου οι γνωστές ηλεκτρονικές «ενέσεις» έχουν άρωμα vintage. Και πάλι ωστόσο οι Muse είναι πραγματικά η τρομερή μπάντα που αγαπήσαμε μόνο όταν ο ήχος βαραίνει, όπως στα «Algorithm» και «Blockades», τα οποία θα μπορούσαν να σταθούν και δίπλα στις ροκ εκρήξεις της πρώτης μιλένιουμ δεκαετίας.
• The 1975 - «A Brief Inquiry into Online Relationships»
Και από τους βετεράνους πια Muse, σε ένα σχετικά πιο καινούργιο σχήμα ξανά από τη Βρετανία. Τους The 1975 δυσκολεύεται κάποιος να κατατάξει στο ροκ, ίσως πρόκειται ακριβώς για την εκδοχή αυτή του είδους που είναι δημοφιλής σήμερα. Σε κάθε περίπτωση ο εύγλωττος τίτλος «A Brief Inquiry into Online Relationships», που αντιστοιχεί στο τρίτο άλμπουμ τους, είναι ενδεικτικός μιας απόλυτα σύγχρονης δουλειάς, που θέλει να βαδίσει (και) στα χνάρια των Radiohead. Γενικώς ο δίσκος μοιάζει με καλοδιαλεγμένη διαδικτυακή playlist που περιλαμβάνει λίγο από όλα: και μοντέρνα ψυχεδέλεια («Give Yourself A Try») και απροσδόκητη τέκνο («Petrichor») και τζαζ παρέλαση («Sincerity Is Scary») και κωμικά επιδεικτική μπαλάντα («Be My Mistake»).
• Prins Obi - «Prins Obi and the Dream Warriors»
Συντελεστές από τα (αρκετά) αξιόλογα αγγλόφωνα αθηναϊκά γκρουπ (Chickn, A Victim of Society, Montero Band) συνενώνονται με επικεφαλής τον Prins Obi των Baby Guru για ένα δίσκο ο οποίος συνδυάζει πολλά από τα στοιχεία που τους διακρίνουν. Κοινό στοιχείο η αγάπη τους για το αυθεντικό ροκ, είτε αυτό αφορά την ψυχεδελική, τη σκληρή ή την glam εκδοχή του. Από το γκαζωμένο «Flowerchild» μέχρι το πολύ κινηματογραφικό «Guilty Pleasure Theme», ο δίσκος φανερώνει μουσικούς με πολλές γνώσεις και ανησυχίες, ενώ δεν λείπει και το (απαραίτητο πια) ρετρό στοιχείο, ιδίως στα κομμάτια όπου ο ελληνικός στίχος συνοδεύει τις σχετικές μελωδίες.
• Usurum - «Μη και Δεν»
Οι Usurum, γνωστοί εδώ και κάποια χρόνια σε όσους παρακολουθούν την underground σκηνή, κυκλοφόρησαν φέτος τον αρτιότερο δίσκο τους, ο οποίος έχει συγγένεια (και) με το ροκ. Το βασικό γνώρισμα φυσικά –ευεργετικό και περιοριστικό μαζί– είναι ο καθαρά ελληνικός στίχος. Ο Κοσμάς Λαμπίδης αποδεικνύεται εξαιρετικά εφευρετικός σε όμορφα κομμάτια σαν το «Ποτέ δεν έμαθε», με λόγια πότε ρομαντικά και πότε αφοπλιστικά ειλικρινή. Μουσικά, οι επιρροές είναι εμφανείς από καλλιτέχνες όπως ο Δεληβοριάς –συμμετέχει και σε ένα κομμάτι–, ο Παυλίδης και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, με μια γλυκιά απλότητα ωστόσο στις έτσι κι αλλιώς DIY ενορχηστρώσεις. Μας έμεινε το δίστιχο: «Μάταιος κόσμος, μέσα του περνάμε / θα πω φοβάμαι, θα πεις νικάμε».
