ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους ηχοτοπία

Ο κιθαρίστας Κώστας Μακρυγιαννάκης με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου του από τη Louvana μιλάει στην «Κ»

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Ο κιθαρίστας Κώστας Μακρυγιαννάκης εδώ και πολλά χρόνια συμπράττει μουσικά με πολλούς και καταξιωμένους καλλιτέχνες, ωστόσο, δεν είχε δώσει ακόμη κάτι προσωπικό. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε από την κυπριακή εταιρία Louvana Records το άλμπουμ του «Fragments». Είναι ιδρυτικό μέλος και υπεύθυνος καλλιτεχνικού προγραμματισμού του «Μουσικού Χωριού», καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Θεσσαλονίκης καθώς και εμπνευστής και διοργανωτής του φεστιβάλ μουσικής δωματίου με άξονα την κιθάρα, «Guitar Plus». Με την ευκαιρία αυτή η «Κ» μίλησε με τον κιθαρίστα για τον νέο δίσκο του, αλλά και τη μουσική του πορεία. Για το «Fragments» λέει ότι ήλθε γιατί τώρα αισθάνθηκε έντονα την ανάγκη να διηγηθεί κάποιες ιστορίες μόνος του, «δεδομένου και του ύφους των έργων ένιωσα ας πούμε σαν τροβαδούρος που τραγουδά χωρίς στίχους. Μια ιδιαιτέρως εσωτερική και ταυτόχρονα διασκεδαστική εργασία».


–Με τόση εμπειρία στη δισκογραφία το «Fragments» είναι η πρώτη σας ατομική δουλειά. Γιατί τώρα;
–Ξεκάθαρα, γιατί τώρα αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη να διηγηθώ κάποιες ιστορίες μόνος μου. Σε κάθε σύμπραξη με άλλους καλλιτέχνες, όταν υπάρχει δημιουργικός οίστρος, αναγκαστικά και ευτυχώς, οι αφηγήσεις είναι όλων και μάλιστα με τρόπο συμπληρωματικό. Κάθε στοιχείο που μπαίνει στο έργο διακρίνεται από μερικότητα, αλλά ταυτόχρονα είναι ζωτικής σημασίας για την ύπαρξη και το όποιο μεγαλείο του παζλ. Αυτό άλλωστε είναι και το μαγικό στοιχείο των δημιουργικών συμπράξεων. Η ομαδική δημιουργία, λοιπόν, είναι αυτό που έχω κάνει κυρίως στο παρελθόν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς μου. Στο «Fragments» τώρα, θέλησα να πάω αντίστροφα: Ηχογράφησα μουσική δική μου, για σόλο κιθάρα, τη συμπλήρωσα με διασκευές δικές μου και έπαιξα τα έργα εγώ. Δεδομένου και του ύφους των έργων ένιωσα ας πούμε σαν τροβαδούρος που τραγουδά χωρίς στίχους. Μια ιδιαιτέρως εσωτερική και ταυτόχρονα διασκεδαστική εργασία! Με τη βοήθεια του πάντα ευφάνταστου και ψύχραιμου φίλου μου και συνεργάτη Αντρέα Τραχωνίτη, η κιθάρα κατάφερε να ηχεί για τον κάθε ακροατή σχεδόν αποκλειστικά! Δίπλα στο αφτί του, με αφοπλιστική εγγύτητα. Είχα τις αμφιβολίες μου στην αρχή για την προσέγγιση αυτή και χαίρομαι που το αποτέλεσμα τις διέψευσε!


–Ο τίτλος του άλμπουμ «Fragments» είναι προγραμματικός; Προϊδεάζει δηλαδή τον ακροατή για ό,τι θα ακούσει;
–Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ερώτησή σας! Πιστεύω πως ο τίτλος κάθε ηχογράφησης ενός άλμπουμ είναι κυρίως κι εκ των πραγμάτων προγραμματικός, εκτός αν πρόκειται για συλλογές τύπου π.χ., «ξένα διάφορα» ή «παραδοσιακά Κύπρου» ή «Τσιτάνης – ρεμπέτικα». Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι και αυτοί οι τίτλοι είναι προγραμματικοί με τη σημασία που δίνετε στον όρο, στην ερώτησή σας. Στην περίπτωση του «Fragments» λοιπόν ο τίτλος προϊδεάζει τον ακροατή για το ότι θα περπατήσει σε μικρά ή μεγαλύτερα αλλά διαφορετικά μεταξύ τους ηχοτοπία. Ταυτόχρονα, εύχομαι η βόλτα αυτή να έχει ενδιαφέρον!

–Πώς συνδυάζονται τα έργα του Γάλλου συνθέτη της Μπαρόκ Φρανσουά Κουπρέν με τα υπόλοιπα κομμάτια;
–Τα δύο έργα του Courerin είναι ουσιαστικά δυο «διαλείμματα» μεταξύ των τριών ρετσιτατίβι για κιθάρα. Ενώ τα δεύτερα λειτουργούν εντόνως αφηγηματικά, τα πρώτα έρχονται να αποφορτίσουν το κλίμα και να επέμβουν στο αφτί σαν τραγούδια χωρίς λόγια. Συνδυάζονται, ας πούμε, μέσα από τη διαφορετικότητά τους, όπως ένα ζεστό σιρόπι που πέφτει σε μια μπάλα παγωτό! Τα πέντε αυτά μικρά κομμάτια συνιστούν μια ενότητα από μικρές ηχητικές εικόνες. Είναι το καλωσόρισμα στους ακροατές του «Fragments».

–Υποθέτω ότι η κλασική κιθάρα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό μουσικό όργανο. Για πολλούς η κιθάρα είναι όργανο των πάρτι σε παραλία. Τι σας τράβηξε στον ήχο της;
–Αισθάνθηκα από μικρός οικεία μαζί της και δεν αναρωτήθηκα ποτέ για το αν θα έπρεπε ή αν θα ήταν καλύτερα να έχω ασχοληθεί συστηματικά με κάποιο άλλο όργανο. Οπότε το να εμβαθύνω πάνω σε αυτή ήταν μονόδρομος. Επίσης αυτό που ονομάζουμε κλασική κιθάρα, με την ερμηνεία που δίνουμε στη λέξη «κλασική», είναι μάλλον θέμα μιας άλλης και μεγάλης συζήτησης, γιατί η κιθάρα υπήρξε στο πέρασμα των αιώνων ελάχιστα κλασική με αυτόν τον τρόπο. Η δημοφιλία της στα χρόνια της αναγέννησης, καθώς και όλου σχεδόν του 19ου αιώνα, την έκανε ένα όργανο θα λέγαμε λαϊκό. Ειδικά στο τέλος του 18ου και στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, όπερες του Μότσαρτ και του Ροσίνι μετατρέπονταν, κυριολεκτικά σε μια νύκτα, σε ουβερτούρες και φαντασίες προκειμένου να εκδοθούν και να πουληθούν σε λάτρεις του οργάνου το συντομότερο δυνατό. Ήταν η εποχή της «Guitaromania», όπως έχει περάσει στη διεθνή μουσική ιστοριογραφία. Να αναφερθούμε επίσης στην τεράστια βαρύτητα και δημοφιλία του οργάνου σε όλη τη μουσική ποπ κουλτούρα και όχι μόνο! Το παιχνίδι Guitar Hero είναι νομίζω μια τρανή απόδειξη! Το ότι είναι το όργανο των πάρτι της παραλίας, επίσης!


–Το «Μουσικό Χωριό» στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου έχει πια καθιερωθεί, τι νομίζετε ότι το έκανε μία τόσο επιτυχημένη διοργάνωση; Έχει αλλάξει τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα;
–Η αμεσότητά του με τη δημιουργία, η τόλμη να συνδυαστούν πράγματα που στο μυαλό των ανθρώπων φάνταζαν διαφορετικά, η ανάγκη που έχουμε τελικά όλοι οι καλλιτέχνες να συνευρεθούμε δημιουργικά και η περιέργεια να γνωρίσουμε τους άλλους, το έργο τους και τον τρόπο τους καλύτερα. Επίσης, η μαγεία του τόπου εκεί. Πηγαίνεις και δεn θέλεις να φύγεις. Το «Μουσικό Χωριό» στον Άγιο Λαυρέντιο είναι πλέον μια μεγάλη και διεθνής κοινότητα που τροφοδοτεί εδώ και πολλά χρόνια την καλλιτεχνική έκφραση. Πάμπολλες συνεργασίες δισκογραφικά και συναυλιακά διεθνώς, είχαν αφετηρία τους το «Μουσικό Χωριό». Το έχουν επισκεφτεί χωρίς υπερβολή χιλιάδες άνθρωποι από δεκάδες χώρες όλου του κόσμου, οι οποίοι το αναζητούν κάθε χρόνο με την ίδια ένταση και αφοσίωση.

–Η σχέση με την Κύπρο και τη Louvana πώς προέκυψε;
–Πώς να μην προκύψει με αυτά τα παιδιά! Κάποια στιγμή το 2010, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Μιχάλης Σιγανίδης ανέφεραν σε μια συζήτηση τον Λευτέρη Μουμτζή. Την πρώτη φορά που ήρθα για συναυλία στην Κύπρο του τηλεφώνησα, ήλθε, μετά γνώρισα τον Αντρέα Τραχωνίτη και ήταν απλώς φυσικό να συνεργαστούμε και να γίνουμε φίλοι. Μοιραζόμαστε την ίδια τρέλα για τα πράγματα και μας αρέσει να σχεδιάζουμε πολύ συχνά από κοινού. Ήταν φυσικό επακόλουθο να δώσουμε στη Louvana το brand «Μουσικό Χωριό» για την Κύπρο, φυσικό επακόλουθο να συνεργαστούμε δισκογραφικά και φυσικό επακόλουθο να συνεργάζονται οι κοινότητές μας. Ο Αντρέας και ο Λευτέρης κάνουν πολύ σοβαρή δουλειά και έχουν καταστήσει την Κύπρο διεθνές hot spot για πολλούς καλλιτέχνες με έργο, άποψη, φρεσκάδα και δημιουργική στόφα.

–Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σας; Ταυτίζεστε με κάποιο είδος ή με κάποιον καλλιτέχνη περισσότερο;
–Ακούω πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Οτιδήποτε μου κινεί το ενδιαφέρον και για όσο μου το κινεί, το ακούω. Από αγνή αγάπη για τον ήχο και την μουσική ή από επαγγελματική διαστροφή. Με το πέρασμα του χρόνου επίσης, ακούμε τα ίδια πράγματα διαφορετικά. Λειτουργούν διαφορετικά στην ψυχή και το σώμα μας και άρα αλλάζουν και μας αλλάζουν. Απολαμβάνω πολύ αυτή τη διαδικασία. Επίσης τρέφω απεριόριστο θαυμασμό και εκτίμηση για τους ανεπιτήδευτους καλλιτέχνες, αυτούς που βουλιάζουν μέσα στον ήχο και στη ροή του. Είναι σοφοί και εύχομαι να είμαι ή να γίνω μια μέρα κι εγώ έτσι!


–Ασχολείστε με όλο το φάσμα της μουσικής: δάσκαλος, παραγωγός, συνθέτης, υπάρχει κάτι που υπερισχύει; Σας αρέσει κάτι περισσότερο;
–Μου αρέσει αυτή η μαγική διαδικασία του να χάνεσαι μέσα στον ήχο. Αν καταφέρεις να τραβήξεις και άλλους μαζί σου, τότε όλα απογειώνονται.

 

Πληροφορίες: Παρουσίαση του άλμπουμ, «Fragments», του Κώστα Μακρυγιαννάκη, Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου, 8:30 μ.μ. The Shoe Factory, Λευκωσία.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Πολιτισμός: Τελευταία Ενημέρωση

X