ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ρέα Μπέιλι: Οι κύκλοι μιας συνειδητότητας

Η καλλιτέχνις μίλησε στην «Κ» για τη ζωή, τις δημιουργίες, και πώς οι προσωπικές της εμπειρίες εξελίχτηκαν σε συλλογικές

Η «Κ» συνεχίζει να παρουσιάζει καλλιτέχνες της Κύπρου, οι οποίοι ξεκίνησαν να δραστηριοποιούνται πριν από την εισβολή. Τρίτη στη σειρά, αλλά η πρώτη γυναίκα που παρουσιάζουμε είναι η Ρέα Μπέιλι, η οποία άνοιξε το σπίτι της στην «Κ» για μια όμορφη συζήτηση γύρω από τη ζωή, την τέχνη, το συλλογικό και το ατομικό. Η Ρέα Μπέιλι είναι μια γυναίκα πολύ ξεχωριστή, ένας άνθρωπος «άλλως πως», που σε κοιτάζει μέσα στα μάτια και αγγίζει την ψυχή σου. Η Ρέα Μπέιλι, όπως μας είπε, ετοιμάζει να εκδώσει τώρα το αυτοβιογραφικό της βιβλίο τέχνης, μια αναδρομή των 56 χρονών μέσα στον χώρο της δημιουργίας. Η σχέση της με τη φύση είναι αδιάρρηκτη. «Η γη για εμένα είναι η ουσία της ύπαρξης. Εγώ διάλεξα να γεννηθώ σε τούτο τον τόπο, εδώ ήθελα να έρθω. Ήμουν συνεννοημένη εξ αρχής» (γέλια)!

–Θέλω να μου πείτε τη δική σας ιστορία...

–Γεννήθηκα στον Άγιο Κασσιανό, που ήταν το πατρικό της μητέρας μου, είχα τη φύση γύρω μου, είχε πεύκους εκεί, αλλά επειδή ήμουν πολύ μικρή δεν έφτανα να τους αγκαλιάσω. Όταν ήμουν έξι χρονών, φύγαμε με τη γιαγιά μαζί μας και χτίσαμε ένα σπιτάκι στη λεωφόρο Στροβόλου, στον ποταμό. Εκεί υπήρχαν διάφορα δέντρα και πολλοί ευκάλυπτοι, έβγαινα επάνω τους και έπαιζα μαζί τους.

–Έχετε σύνδεση με τη φύση...

–Ναι πολύ, έχω σύνδεση με τη γη. Η γη για εμένα είναι η ουσία της ύπαρξης. Εγώ διάλεξα να γεννηθώ σε τούτο τον τόπο, εδώ ήθελα να έρθω. Ήμουν συνεννοημένη εξ αρχής (γέλια). Είχα ζήσει όμως και στην Αγγλία έξι χρόνια, στο Λονδίνο ένα χρόνο και τα υπόλοιπα στο Λίβερπουλ. Το κλίμα με σκότωνε εμένα, είχα πάθει κατάθλιψη εκεί και κάπως έτσι συνηθίζεις να είσαι μέσα στη μελαγχολία. Δεν είναι φοβερό να μην μπορείς να δεις τον ήλιο; Είναι σαν να είσαι κάτω από τη γη!

–Δηλαδή δεν περνούσατε καλά στην Αγγλία;

–Το Λονδίνο ήταν πολύ ενδιαφέρον, τριγυρνούσα στις πινακοθήκες, στα μουσεία, στις γκαλερί. Για εμένα το 1964 που πήγα ήταν μια τεράστια διαφορά από την Κύπρο του ’64. Ήταν ένας άλλος πλανήτης, άλλη συμπεριφορά, άλλο κλίμα αλλά και από πολιτιστικής σκοπιάς. Η Αγγλία με βοήθησε να δω διαφορετικά τα πράγματα. Οι γονείς μου δεν θέλανε να με αφήσουν να πάω μόνη στην Αγγλία, μια κόρη που την είχαν. Έτσι πήγαμε μαζί, ήθελαν να πάμε Λονδίνο που είχαμε συγγενείς εκεί, γι’ αυτό τον λόγο δεν πήγα εξ αρχής στο Λίβερπουλ. Πήγα στο Λίβερπουλ όπου έκανα τα 4 χρόνια για να πάρω το Diploma in Art and Design. Στο Λονδίνο παρακολούθησα μαθήματα στο The Sir John Cass School, που εκεί πήγε και ο Λευτέρης Οικονόμου. Στο Λίβερπουλ πήγα για να τελειώσω τις σπουδές μου, εκεί γνώρισα τον David Bailey, εξ ου και το επίθετό μου. Ήμασταν συμφοιτητές και στο τέλος παντρευτήκαμε και κάναμε την κόρη μας, τη Βερόνικα.

–Πώς ήταν οι σπουδές σε συνδυασμό με τη μητρότητα;

–Στην αρχή ζωγράφιζα still life και γυμνό, όμως όταν ήρθε το μωρό, άλλαξε και η ζωγραφική μου, θυμάσαι ένα πίνακα που ήρθε από τα Κατεχόμενα; Επειδή αναγκαζόμουν να αφήνω το μωρό στη μητέρα μου που ήταν ακόμη μαζί μου στην Αγγλία, ο νους μου ήταν στην κόρη μου και έτσι είχα την ανάγκη να τη ζωγραφίζω. Όταν όμως ήταν εννέα μηνών, οι γονείς μου φύγανε και επέστρεψαν πίσω στην Κύπρο. Έτσι έπρεπε να συνδυάσω τις σπουδές μου με το μεγάλωμα της κόρης μου. Όταν ξεκίνησα να πηγαίνω πίσω στο πανεπιστήμιο, την άφηνα στο State Nursery που ήταν για τις εργαζόμενες γυναίκες. Πέρασε όμως ο καιρός, τελείωσα το δίπλωμά μου και ήρθα πίσω στην Κύπρο. Ο David, ωστόσο, έπρεπε να μείνει για ακόμα ένα χρόνο στην Αγγλία για να τελειώσει το post-graduate του και μετά ήρθε.

Έργο από τη σειρά ΜΩΡΟ της εικαστικού Ρέας Μπέιλι

Πλάσματα μαυροφορεμένα

–Πίσω στην Κύπρο;

–Μόλις ήρθα πίσω στην Κύπρο, διορίστηκα στα γυμνάσια της Γιαλούσας και του Ριζοκαρπάσου και αργότερα σε άλλα γυμνάσια και διάφορα άλλα σχολεία. Ταξίδευα από τη Λευκωσία στο Βαρώσι, στο Λευκόνοικο, στη Λύση και στο Παραλίμνι. Πριν να ξημερώσει εγώ ήμουν στο αυτοκίνητο για να είμαι στα σχολεία μέχρι τις 7:30 το πρωί. Όλα αυτά ήταν πριν από την εισβολή. Επίσης, θυμούμαι ότι στη Λύση είχαμε κάνει με τους μαθητές μια έκθεση και είχαμε βάλει τα έργα στο σχολείο, λέγαμε να μην τα κατεβάσουμε και να τα αφήσουμε έτσι αφού θα πάμε του χρόνου να τα πιάσουμε. Όταν ήρθε όμως ο καιρός, ήταν πλέον αργά, τα είχαν πιάσει άλλοι, τι τραγικό...

–Μιλήστε μου για την εισβολή.

–Ζούσαμε σε ένα σπίτι πάλι στον Στρόβολο, ήμουν έξω με την κόρη μου, δεν ήμουν σπίτι ακόμη και ακούγαμε κάτι περίεργους χτύπους, διαφορετικούς απ’ ό,τι είχαμε ακούσει. Πού να φανταστούμε όμως ότι θα ήταν το πραξικόπημα. Καθ’ οδόν όμως για να πάω στο σπίτι, είδαμε τι πραγματικά συνέβαινε. Όταν έφτασα, μας φώναξαν οι γείτονες να πάμε σε εκείνους διότι το σπίτι μας ήταν εκτεθειμένο στον ποταμό και φοβήθηκαν. (Παύση… και μου λέει η κα Μπέιλι, συγκινημένη). Κανεί όμως, δεν θέλω άλλα να πω, ζαλίστηκα. Αυτό που θα σου πω και να κλείσουμε το κεφάλαιο «εισβολή», κάτι που έγραψα και στο βιβλίο που θα βγει, όταν κατέβηκα στην πόλη, στη Μακαρίου, ήταν ούλλα τα πλάσματα μαυροφορεμένα. Όταν είδα αυτή την εικόνα, δεν ξαναφόρεσα μαύρο από εκείνη τη μέρα. Δεν μπορώ...

–Ας μιλήσουμε για την τέχνη τότε…

–Η τέχνη, όπως είπαμε με το μωρό, έγινε πιο προσωπική, κάμνοντας μια μαμά και ένα μωρό, ήταν η δική μου εμπειρία. Το έβλεπα όμως, ότι δεν ήταν μόνο δική μου εμπειρία, ήταν εμπειρία της ανθρωπότητας. Είναι αυτά τα συναισθήματα όταν έχεις ένα μωρό, που ξυπνούν κάτι ένστικτα. Ήταν οι προσωπικές εμπειρίες πρώτα, που ενεργοποίησαν τις συλλογικές εμπειρίες. Σιγά-σιγά άρχισαν να φεύγουν οι μορφές από τα έργα, να απλοποιούνται και να γίνονται μια ενέργεια. Όλα αυτά είναι στο βιβλίο μου.

Τα έργα είναι πράξη κάθαρσης

–Μιλήστε μου για τα έργα σας.

–Πουλούσαμε τα έργα μας παλιά ευτυχώς, πλέον από εκθέσεις δύσκολα, έρχονται όμως στο σπίτι μου και αγοράζουν. Αλλά δεν μου αρέσει να πουλώ τα έργα μου. Παλιά ήταν ανάγκη να τα πουλώ, πλέον δεν χρειάζεται. Ντρέπομαι να πιάσω χρήματα, κανένας εν μπορεί να τα νιώσει όπως εκείνος που τα έκαμε. Τα έργα είναι θεραπευτικά και υποσυνείδητα κάτι κάνουν. Το έργο είναι μια μικρογραφία της ζωής μου, μπορείς να το ελέγξεις και να το παρατηρήσεις γι’ αυτό λειτουργεί καθαρτικά. Πράξη κάθαρσης… όπως την αρχαία τραγωδία. Όταν δημιουργώ, κάνω διάλογο με το σύμπαν, μπαίνω στη ροή του.

–Τι είναι αυτό που παρατηρείτε για τα πολιτιστικά δρώμενα του τώρα;

–Θυμούμαι πόσα πολιτιστικά δρώμενα παρακολούθησα σε νεότερη ηλικία. Πόσα ωραία πράματα ερχόντουσαν από το εξωτερικό. Γινόντουσαν πολλά ωραία πράματα, και σιγά-σιγά, δεν ξέρω αν είμαι εγώ που φταίω, δεν έχω και την εμπιστοσύνη ότι πλέον θα πάω και θα παρακολουθήσω κάτι το αξιόλογο. Ίσως φταίει η ηλικία μου, δεν ξέρω... Επίσης, είχαμε και περισσότερη συνάφεια μεταξύ μας, που ήμασταν νέοι, ήταν άλλο το κλίμα. Πηγαίναμε ο ένας στην έκθεση του άλλου, βρισκόμασταν σε διάφορα art festivals, είχαμε πολλές εκθέσεις ομαδικές, κάμναμε μαζί ένα σωρό πράματα. Ξέρεις τι γίνεται με τις τέχνες και τους καλλιτέχνες; Τους καταλαβαίνεις από τα μάτια, έχουν ένα βάθος, η συνείδησή τους όλη είναι μέσα στα μάτια, σαν να ξέρει πώς δουλεύει το σύμπαν. Γι’ αυτό πρώτα-πρώτα ρίφκουν (επιτίθενται) τις τέχνες, άμαν εννά γίνει δικτατορία, την πνευματική ζωή, πέφτουν πάνω της.

–Σε τι πιστεύτε;

–Πιστεύω στη συνειδητότητα που έχω εκτός της ύλης, είμαι ένα ον ενσυνείδητο. Τούτο είμαστε. Εγώ την ώρα που δουλεύω σμίγω τη συνείδησή μου ως ον με την ύλη, γιατί τούτο είμαι. Είμαι ένα κράμα τούτων των δυο. Αλλά δεν σταματώ να υπάρχω. Οι καλλιτέχνες από τη μέρα που γεννιούνται είναι άλλως πως, είναι διαφορετική η ανάπτυξή τους. Μέσα στην τέχνη εναρμονίζεις τα αντίθετα, βρίσκεις το κέντρο του κύκλου, και αυτό βοηθά το σύνολο. Οι καλλιτέχνες με την τέχνη τους σε παίρνουν εκεί που πρέπει να είσαι. Εγώ είχα το συμφωνημένο να έρτω δαμαί και να κάμω κάτι, γι’ αυτό εν φοούμαι.

–Νιώσατε ποτέ μόνη;

–Θυμούμαι μια κουβέντα που είχαμε με τον Πασιαρδή και μου λέει «Ρέα, μα εν βαρκέσαι μόνη σου;» και του λέω ότι εγώ έχω τον εαυτό μου, έχει τόσα να μου πει, είμαι σε μια κατάσταση πνευματικής έξαρσης, διότι όλα είναι εκεί, όλα είναι μέσα μας. Ο εαυτός μου λέει τα πάντα, αφού ξέρει τα ούλλα. Όταν είχα φύγει από τα σχολεία, επειδή είχα πάθει κατάθλιψη εκεί, είχα βιώσει πολλή μοναξιά. Ήθελα να κοιτάζω τον ουρανό και να βλέπω τα αστέρια, να δω κάτι εκεί πάνω, να πάω έσσω μου. Είπα μια φορά του Marc Perry «I want to go back to my planet, if it does not exist, I am going to create it» [Θέλω να επιστρέψω στον πλανήτη μου, αν δεν υπάρχει, θα τον δημιουργήσω εγώ] είχα περάσει συνθήκες που με τσίλλησαν και με ανθρώπους που δεν με καταλάβαιναν.

«Μου πήρε όμως πέντε χρόνια για την ολοκλήρωση του βιβλίου. Εστίασα στα έργα, ήθελα να δείξω την πορεία μέσα από τα έργα του συγκεκριμένου κύκλου»

Lifecycle

–Τι θα υπάρχει στο βιβλίο σας;

–-Από το 1964 μέχρι το 2000, 56 χρόνια τέχνη, είναι autobiographical art-book, είναι ένα lifecycle. Τώρα μπαίνω σε ένα άλλο κύκλο ζωής. Ο Αβραμίδης με ώθησε και μου έλεγε πάντα να κάνω ένα βιβλίο. Το μόνο ήταν ότι, δεν ήθελα να κοιτάξω πίσω και ήταν με το κούντημα που ξεκίνησα. Δεν ήθελα να κοιτάξω το παρελθόν, μόνο μπροστά θέλω να κοιτάζω. Μου πήρε όμως πέντε χρόνια για την ολοκλήρωση του βιβλίου. Εστίασα στα έργα, ήθελα να δείξω την πορεία μέσα από τα έργα του συγκεκριμένου κύκλου.

Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:

Πιστεύω στην τέχνη
Που ανάγει και θεραπεύει
Που αγαπά και εναρμονίζει
Και μας κάνει να νιώθουμε
Άξιοι της Ύπαρξης

.......
……..

 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Εικαστικά: Τελευταία Ενημέρωση

Στο Μουσείο Χαρακτικής Χαμπή στα Πλατανίσκια θα παρουσιαστούν χαρακτικές εικονογραφήσεις μιας περιόδου 46 χρόνων, από το ...
Του Απόστολου Κουρουπάκη
 |  ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
Το κοινό προσκαλείται να παρακολουθήσει τη δημιουργική διαδικασία του καλλιτέχνη από τις 28 Φεβρουαρίου, ενώ η μεγάλη τελετή ...
Kathimerini.com.cy
 |  ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
X