Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η Μαρίνα Βρόντη έγραψε και σκηνοθετεί το έργο «Brandon». Πρόκειται για μια ιστορία βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα που σημειώθηκαν στη Νεμπράσκα των ΗΠΑ και την άγρια δολοφονία του Μπράντον Τίνα. Ένα έγκλημα μίσους για λόγους ταυτότητας φύλου, που τράβηξε παγκόσμια τα φώτα της δημοσιότητας και έδωσε ώθηση στην τρανς κοινότητα της Αμερικής να θέσει ανοικτά το θέμα της βίας και των προβλημάτων που βιώνουν τα τρανς άτομα. Η Μαρίνα Βρόντη μού λέει πώς από την αρχή ήξερε τι θα κάνει και πως «κάνω αυτό το έργο για να μιλήσω μέσα από την τέχνη μου, για να πω εγώ πώς νιώθω, πώς εγώ βλέπω αυτό το έργο και η δική μου θέση είναι να δικαιώσω το θύμα, επαναλαμβάνω».
–Τι σε έκανε να ασχοληθείς με αυτή τη θεματική;
–Ασχολήθηκα μετά από πρόταση του Αχιλλέα Γραμματικόπουλου. Είχα δει την ταινία το «Boys don’t cry», που μου άρεσε και πάρα πολύ αλλά και στο διαδίκτυο το ντοκιμαντέρ «Brandon Teena». Μετά και από δύο θεατρικά έργα που είχαν έρθει στα χέρια μου, και την ταινία, αποφάσισα να κάνω ένα νέο έργο, βασισμένο στο ντοκιμαντέρ. Πολύ σύντομα ήξερα τι θα έκανα. Όταν έχεις στα χέρια σου μια ιδέα θα πρέπει να γνωρίζεις τι θα την κάνεις, αλλιώς μην την κάνεις καθόλου.
–Έχεις κάνει προσαρμογές που αφορούν την Κύπρο;
–Η ιστορία μου διαδραματίζεται στο Falls City. Μπορεί όμως να καθρεφτίζει αρκετές συμπεριφορές που βλέπουμε κι εδώ. Τον ρατσισμό ας πούμε απέναντι σε καθετί που δεν είναι σαν εμάς.
–Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο στο να φτιάξεις από την αρχή ένα έργο με αυτή τη θεματική;
–Να σου πω κατ’ αρχάς ότι έγραψα το έργο όπως θα το σκηνοθετούσα, πράγμα που με διευκόλυνε πάρα πολύ και ήμουν πιο ελεύθερη να εμπιστευθώ και τις εικόνες, άρα η εικόνα που είχα βοηθούσε πάρα πολύ στην εξέλιξη του έργου. Επίσης, άκουσα πάρα πολλές φορές τις κασέτες από την ανάκριση που έκαναν στον Μπράντον και στο έργο που έφτιαξα αυτές οι ανακρίσεις είναι αυτούσιες, είναι σχεδόν απομαγνητοφωνήσεις, άρα θα μπορούσα να πω ότι έχει πολύ ντοκουμέντο η παράσταση μέσα –φυσικά, υπάρχει μυθοπλασία για να βοηθηθεί η δομή ενός θεατρικού, έχει όμως χαρακτήρα ντοκιμαντέρ. Αυτό που με δυσκόλεψε, ωστόσο, πάρα πολύ ήταν να δώσω τη σκηνή του βιασμού. Δεν χωρούσαν οι λέξεις σε αυτό το σημείο.
–Αυτή η σκηνή που σε δυσκόλεψε, τελικά θα τη δούμε καμουφλαρισμένη ή αποφάσισες να τη δούμε στη θεατρική της ωμότητα;
–Κάνω μία παράσταση για να αφυπνίσω, άρα ναι ήθελα να δείξω την ωμότητα. Να σου το πω αλλιώς, αν ένα χέρι είναι οπλισμένο και είναι έτοιμο να ρίξει πρέπει να το δείξεις, πρέπει να δείξεις τι θα πάθει το θύμα. Έτσι και στη δική μου παράσταση, ο θεατής θα πρέπει να δει τι θα πάθει ο ήρωας. Νομίζω θα του προκληθεί ένα σοκ, αν θέλεις, από τις συνέπειες μιας τέτοιας πράξης. Όχι, δεν μου πέρασε ούτε για μια στιγμή να το κάνω πιο ποιητικά, αν θες, ήθελα να υπάρχει. Το θέατρο σου δίνει τη δυνατότητα να δείξεις πολύ δυνατά πράγματα.
–Τελικά γιατί κάνεις αυτό το έργο;
–Εγώ θέλησα, κάνοντας αυτό το έργο να δικαιώσω τα τρανς άτομα, όχι για να τα καταδικάσω. Άρα, ούτε μία στιγμή δεν πίστεψα ότι θα έβγαινε προς τα έξω κάτι διαφορετικό. Η ιστορία είναι από μόνη της τόσο τρομερή, μιλάμε για ένα αποτρόπαιο έγκλημα και δυστυχώς συνεχίζονται να γίνονται ακόμα τέτοια εγκλήματα μίσους. Κάνω αυτό το έργο για να μιλήσω μέσα από την τέχνη μου, για να πω εγώ πώς νιώθω, πώς εγώ βλέπω αυτό το έργο και η δική μου θέση είναι να δικαιώσω το θύμα, επαναλαμβάνω.
–Τι θα ήθελες να πάρει ο θεατής, φεύγοντας από την παράσταση;
–Θα ήθελα να καταλάβει ότι θα πρέπει να σταματήσει οποιαδήποτε μορφή βίας σε οποιονδήποτε άνθρωπο. Θα ήθελα να φάει μια γροθιά στο στομάχι και να ξέρει γιατί την έφαγε, αλλά μέσα από την τέχνη. Έχει και η τέχνη φωνή. Πάντα πίστευα στη δύναμή της.
–Στην Κύπρο πού βρισκόμαστε σε ό,τι αφορά αυτά τα ζητήματα;
–Είμαστε πολύ πίσω στο να δεχτούμε πολλά πράγματα. Γενικά, δεν είμαστε έτοιμοι για κανένα διάλογο, δεν υπάρχει χώρος διαλόγου στην Κύπρο.
Πληροφορίες
«Brandon» από την Κεντρική Σκηνή της ΕΘΑΛ της Μαρίνας Βρόντη. Κατάλληλο για ηλικίες άνω των 18 ετών.
Επικοινωνία: 25877827
