ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

«Οι Κήποι της Αμμόχωστος» από την ομάδα ΜΗΤΡΑ χοροθέατρο

Η Μαρίνα Πογιατζή μιλάει στην «Κ» για την παράσταση που δείχνει μια άλλη πόλη του Ευαγόρα, μελαγχολική, μα και ονειρική

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

«Έχει βιώματα, ανάπτυξη, ανάταση, χρώμα, καλοπέραση, καλλιτεχνική έξαρση, νιάτα, θάλασσα, ακμή, χαρά, ευφορία, αγαλλίαση, αναπόληση, την αίσθηση ελευθερίας, της ευδαιμονίας» ο κήπος της Αμμόχωστος, όπως λέει στην «Κ» η χορογράφος Μαρίνα Πογιατζή, από την ομάδα ΜΗΤΡΑ Χοροθέατρο, που παρουσιάζει την παράσταση «Οι Κήποι της Αμμόχωστος».

 

–Για δες περβόλι όμορφο… ξεκινάει ένα παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης, που έχει μέσα όλα όσα όμορφα έστειλε ο Θεός… ο Κήπος της Αμμόχωστος τι έχει μέσα, που θελήσατε να τα δείξετε;
–Έχει βιώματα, ανάπτυξη, ανάταση, χρώμα, καλοπέραση, καλλιτεχνική έξαρση, νιάτα, θάλασσα, ακμή, χαρά, ευφορία, αγαλλίαση, αναπόληση, την αίσθηση ελευθερίας, της ευδαιμονίας! Έχει φως και όλους μάς έλκει το φως. Έχει μια αίσθηση αξιοπρέπειας για τον τόπο μας, μια αίσθηση του «ανήκειν». Έχει διάλογο, ανταλλαγή κουλτούρας και ιδεών, έχει πλούτο.

–Με ποιον τρόπο πραγματεύεται τον αμμοχωστιανό χωροχρόνο και τόπο η παράσταση;
–Στην παράσταση αυτή παίζουμε θέατρο. Συμφωνούμε ότι είμαστε νέοι 25-30 χρονών της δεκαετίας 60-70 στην Αμμόχωστο της Κύπρου. Είναι καλοκαίρι, είμαστε όμορφοι, ξέγνοιαστοι, ερωτικοί. Πάμε στην παραλία, πάμε στο κλαμπ, χορεύουμε, παίζουμε, ερωτευόμαστε. Φοράμε χρώματα, ψυχεδελικά πριντς… το ζούμε έντονα όλο αυτό. Ζούμε σε αυτή τη δεκαετία, γιατί ιστορικά εκεί σταμάτησε ο χρόνος από το 1974. Οι τωρινοί Βαρωσιώτες 60άρηδες, έτσι θυμούνται τους εαυτούς τους στο Βαρώσι. Πραγματευόμαστε δηλαδή τον αμμοχωστιανό χωροχρόνο του ένδοξου, αν θέλετε, παρελθόντος. Όμως μια γλυκόπικρη γεύση αναδύεται: το γεγονός ότι είναι παρελθόν!

 

–Η σημερινή πραγματική κατάσταση στην Αμμόχωστο δεν είναι από μόνη της αρκετά σουρεαλιστική; Τι άλλο έχετε να προσθέσετε σε αυτό το «αμμοχωστιανό» σύμπαν;
–Βεβαίως είναι. Όμως έχω να προσθέσω μια ξενάγηση, μέσα από τα καλλιτεχνικά μου μάτια, κυρίως στους νέους Κύπριους για να δουν τη χώρα τους με μια άλλη ματιά. Κατ’ αρχάς να τη γνωρίσουν, έστω και μέσω μιας μικρής αφηγηματικής, δραματοποιημένης χορογραφίας. Θα ήθελα να κεντρίσω το ενδιαφέρον για την πόλη αυτή, να αποτελέσει δηλαδή η δουλειά μου έναυσμα για να μελετήσει κανείς λίγο την ιστορία της. Έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν το έχει καταφέρει το δημόσιο σχολείο της Κύπρου στο οποίο φοίτησα εγώ στα μαθητικά μου χρόνια.

 

–Πώς προσεγγίστηκε η Αμμόχωστος χορογραφικά; Τι είχατε στο μυαλό σας οργανώνοντας την κίνηση της παράστασης;
–Στο μυαλό μου είχα ξεκάθαρα πως ήθελα να δουλέψω την Αμμόχωστο με τον τρόπο της σωματοποίησης. Δεν με ενδιέφερε να βασιστώ πάνω στο κινητικό λεξιλόγιο του σύγχρονου χορού και της τεχνικής release την οποία υπηρετώ. Οι έννοιες σε αυτή την παράσταση θα ήταν η κινητήριος δύναμη για την παραγωγή κίνησης. Για παράδειγμα «χωμένος στην άμμο». Πώς το μεταφράζω; Για να είναι χωμένο πρέπει να είναι ακριβοθώρητο, πολύτιμο, άρα το προσεγγίζω με μια ευαισθησία κινητικά. Άλλη λέξης προς σωματοποίηση: «Κήπος». Φτιάχνω εικόνες με τα σώματά μας ως αναρριχώμενα φυτά που περιπλέκονται το ένα μες στο άλλο. Άλλη έννοια που με απασχολεί πάρα πολύ είναι ο «κατακτητής -κατακτημένος». Σχέσεις εξουσίας και εναλλαγές της εξουσίας. Πώς δουλεύω αυτές τις έννοιες με σώματα; Όσον αφορά την επιλογή μου να έχω ηθοποιό στην παράσταση να αναφέρω ότι θεώρησα απαραίτητο, να έχω το στοιχείο της επεξήγησης, της καθοδήγησης μέσα από τον λόγο, γιατί στη συγκεκριμένη παράσταση θέλω να πιάσω τον θεατή από το χέρι και να του δείξω τη δική μου μετάφραση πάνω στην Αμμόχωστο.

 

Όπως κανείς παίρνει από το χέρι τον παρελθοντικό του εαυτό και μαθαίνει να τον αποδέχεται, να τον συγχωράει να τον αγαπά, έτσι προσεγγίζω την πόλη της Αμμοχώστου

–Παραλληλισμός της πόλης της Αμμοχώστου με πτυχές του εαυτού μας, λέτε στο δελτίο Τύπου, θα θέλατε να μου πείτε περισσότερα;
–Το να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, είναι μια μακριά και διά βίου διαδικασία. Και καθώς ψάχνει κανείς τις διάφορες πτυχές του, έρχεται αντιμέτωπος άλλοτε με όμορφες και άλλοτε με αποκρουστικές αλήθειες. Η Αμμόχωστος αποτελεί για τη νεότερη κυπριακή γενιά ένα αβίωτο βίωμα, που υφίσταται στα κύτταρά μας μέσω της συλλογικής μνήμης. Την προσεγγίζω με διάθεση εξερεύνησης και όσο γίνεται με διάθεση αποδοχής και συμπόνιας, χωρίς να κρίνω. Όπως κανείς παίρνει από το χέρι τον παρελθοντικό του εαυτό και μαθαίνει να τον αποδέχεται, να τον συγχωράει να τον αγαπά, έτσι προσεγγίζω την πόλη της Αμμοχώστου, ως κάτι που πρέπει να ξαναγνωρίσω, να το αγκαλιάσω, να το κατανοήσω. Θεωρώ πολύ σημαντικό κανείς να μελετά, να εξερευνά, τον εαυτό του, τον τόπο του, τον πλανήτη του.

 

–Φαντάζομαι ότι ήταν δύσκολο να συνταιριάξετε κείμενο, κίνηση, μουσική, βιντεοπροβολές, εικαστικές εγκαταστάσεις και φωτισμό, φοβηθήκατε την πληθωρικότητα της παράστασης;
–Καθόλου δύσκολο. Όχι δεν τη φοβήθηκα, γιατί το όραμά μου ήταν πολύ ξεκάθαρο και είμαι ιδιαίτερα ευτυχής γιατί σε αυτή την παράσταση όλοι οι συντελεστές κούμπωσαν στα σωστά σημεία. Στη μελωδική μουσική του Μάριου υποβόσκει μια μελαγχολία, η κίνηση και ερμηνείες μας εναλλάσσονται στην ελαφρότητα και στο βάρος. Ο Baoonz στα βίντεό του μεταφέρει την αίσθηση της απόλαυσης που νιώθει κανείς όταν κυλιέται στην άμμο σαν μωρό παιδί. Ο Χρίστος δρα αφαιρετικά με μια μόνο εικαστική λεπτομέρεια που όμως υπογραμμίζει την τραγικότητα της κατάστασης. Ο φωτισμός του Γιώργου άλλοτε μεγεθύνει κι άλλοτε απομονώνει τα γεγονότα. Και τέλος ο ηθοποιός Θεόδωρος συγκεκριμενοποιεί την ιστορία με τον λόγο του, ψυχαγωγεί, σχολιάζει και κριτικάρει. Τολμώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένη με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ σε μια φράση που δανειζόμαστε από το εμβληματικό έργο του Β. Μιχαηλίδη: «Η 9η Ιουλίου»: «Δεν θέλω Κιόρογλου εγιώ να φύω που την Χώραν». Το μεταφράζω και το χορεύω ως εξής: Δεν θέλω να φύγω από εδώ, από αυτή την πόλη, από αυτό τον τόπο, από αυτόν τον χώρο, από αυτήν τη χώρα... από αυτόν τον εαυτόν. Είναι και αυτό κομμάτι εμού. Παραμένει μόνο να το γνωρίσω, να το αγαπήσω και να το διεκδικήσω.

  

–«Οι Κήποι της Αμμόχωστος» ήταν πάντα ανθηροί, δεν είχαν περιόδους ξηρασίας και ζιζάνια;
–Αν μιλάμε για το παρόν, το τώρα δηλαδή, οι «Κήποι» είναι μόνο ξηροί, μόνο γεμάτοι από ζιζάνια, ατημέλητοι, παραμελημένοι στο έλεος του χρόνου και των πολιτικών εξελίξεων. Στο έργο, όπως προανέφερα είναι διάχυτη η μελαγχολία. Όσο και να θέλω να μιλήσω και να δω τους ανθισμένους και καρποφόρους κήπους, οι ατημέλητοι παραγκωνισμένοι κήποι βρίσκονται ακριβώς στην επόμενη στροφή. Το σκοτάδι συνυπάρχει πάντα με το φως και το αντίστροφο φυσικά. Χορογραφικά επιλέγω να μιλήσω για το «φως», υπογραμμίζοντας με αυτό τον τρόπο το «σκοτάδι» που δυστυχώς κυριαρχεί. Τον ανθισμένο κήπο όμως λαχταρώ, τον ανθισμένο κήπο όμως οραματίζομαι. Αυτόν θέλω να φτιάξω για τον τόπο μου.

 

Προσδοκώ στην αποκατάσταση των πραγμάτων

–«Δημιουργώντας πιθανές πραγματικότητες» για την Αμμόχωστο, είναι αντανάκλαση κρύφιων επιθυμιών για την πόλη που χάνεται ή χάθηκε;
–Προφανώς για να μπω σε αυτή τη διαδικασία, να ασχοληθώ δηλαδή με τη συγκεκριμένη θεματική, ελπίζω, επιθυμώ, λαχταρώ την επιστροφή στην Αμμόχωστο και σε όλη την κατεχόμενη χώρα μου. Προσδοκώ στην αποκατάσταση των πραγμάτων, στην ανάσταση και στη δικαίωση. Για εμένα τίποτα δεν χάνεται, αν δεν επιλέξουμε εμείς να το αφήσουμε να χαθεί.

 

–Τι θα θέλατε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από την παράστασή σας;
–Θα ήθελα να πάρει την παράσταση μαζί του, στη χούφτα του, ως μικρό φυλαχτό, για να θυμάται, σε στιγμές λήθης, την αγάπη του για τον τόπο του. Να θυμάται την αγάπη του για τον εαυτό του. Να τη βάλει στην τσέπη του και να την παίρνει ξανά στα χέρια του, για να μην ξεχνά, να διεκδικεί, να παίρνει θάρρος και να αγωνίζεται.

 

–Κλείνοντας, μπορεί μία παράσταση χορού να γίνει μάθημα ιστορίας;
–Με τη στενή έννοια της φράσης μάθημα ιστορίας όχι. Με πιο ανοιχτή έννοια ναι, γιατί βασίστηκα πάνω σε ιστορικές πηγές για να τη φτιάξω. Μπορεί σίγουρα να αποτελέσει αφορμή για διάλογο. Τι έγινε; Τι δεν έγινε; Τι νομίζεις; Γιατί έχει σημασία; Ποιος νοιάζεται; Με αφορά; Δανείζομαι μια φράση του Τόμας Φούλερ, ο οποίος είπε: «Η ιστορία κάνει τον νέο γέροντα, χωρίς ρυτίδες και άσπρα μαλλιά και δίνει σε αυτόν την πείρα του χρόνου, χωρίς τις αδυναμίες ή τις κρίσεις του».

 

Πληροφορίες

«Οι κήποι της Αμμόχωστος», μια ιδέα σε χορογραφία Μαρίνας Πογιατζή. Ερμηνεία: Αλίκη Ευγενίου, Κυριάκος Ιεροδιακόνου (Blaze), Ιουλία Χαραλαμπίδου, Θεόδωρος Σουρμελής, Μαρίνα Πογιατζή. Μουσική: Μάριος Τακούσιης. Εικαστικά: Χρίστος Αβραάμ. Κείμενα/Έρευνα: Θεόδωρος Σουρμελής /Μαρίνα Πογιατζή. Βίντεο/γραφικά: Baoonz. Φωτισμός Γιώργος Λάζογλου.

Ημερομηνία: 28 Νοεμβρίου, ώρα 8:00 στον Πολυχώρο Συνεργείο, στη Λεμεσό.

Επικοινωνία: 99027399

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X