Του Απόστολου Κουρουπάκη
Κατέβηκε από το αεροπλάνο σχεδόν σίγουρος ότι όλα επρόκειτο να αλλάξουν. Όλα έμοιαζαν τόσο διαφορετικά και επειδή του άρεσαν οι περιπέτειες, είπε να τη ζήσει. Έτσι, λοιπόν, σου λέει: περνάω που περνάω ποταμούς και ποταμούς, πάντα μέσα από τα νερά, αυτή τη φορά ας περάσω από τη γέφυρα, ας χρησιμοποιήσω τη γέφυρα, λοιπόν, την εύκολη οδό, δεν είδε όμως κανένα σημάδι. Ας είναι, είπε, τι τα θέλω τα σημάδια. Κάπως έτσι προχώρησε προς την έξοδο του αεροδρομίου, με αέρα, με αυτοπεποίθηση και με άγνοια κινδύνου. Σε λίγη ώρα ένας κόσμος ανοιγόταν μπροστά του, ένας νέος, φέρελπις κόσμος. Σκέφτηκε, πόσο ωραία μοιάζει η ζωή εδώ, πόσο διαφορετικά θα είναι πια τα πράγματα.
Προχώρησαν οι μέρες, πέρασε ο καιρός και όλα έμοιαζαν καλά, είχε αρχίσει να μπαίνει το νερό στ’ αυλάκι που λένε. Πότε πάνω, πότε κάτω, αλλά εντάξει, τα έχει αυτά η ζωή. Τι στον διάολο; όλα θα πηγαίνουν πρίμα, είπαμε περιπέτεια ήθελε να ζήσει. Όσο, όμως, ο καιρός άφηνε πίσω του μήνες και ημέρες φαινόταν ότι η περιπέτεια που δεν φοβόταν ν’ αντιμετωπίσει μάλλον εξελισσόταν σε δραματική ταινία, με τους χαρακτήρες να υποδύονται εξαιρετικά πειστικά και το πιο ακραίο σενάριο. Στην όλη πλοκή πολλοί έπαιρναν μέρος, άλλοι ως κομπάρσοι, άλλοι ως συμπρωταγωνιστές και άλλοι ως απλοί τεχνικοί. Φυσικά, δεν έλειπαν οι ισχυροί και παντοδύναμοι παραγωγοί, που καθόριζαν πολλές φορές την τροπή του σεναρίου. Ωστόσο, όλως περιέργως, επέμεινε να παίζει, να υποδύεται, να μένει. Προσπαθούσε, προσπαθούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κάποτε, είπε να φύγει, να πάει πάλι πίσω στο αεροδρόμιο και από εκεί να δραπετεύσει. Βέβαια, πολλές φορές το είπε, και άλλες τόσες ξεκίνησε για να πάει, αλλά για κάποιον λόγο δεν έφτανε ποτέ. Το λες φόβο ή έλλειψη προσπάθειας η αδυναμία του να φτάσει έως εκεί, ίσως αν τον υποχρέωναν να το κάνει; Τότε δεν θα είχε άλλη επιλογή. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, μόνο! Τελικά δεν υποχρεώθηκε, μα έφερε τον νου του – εγώ σε έκτισα φούρνε μου, εγώ θα σε γκρεμίσω – και κάπως έτσι ξεκίνησε γι’ ακόμη μία φορά προς το αεροδρόμιο, κάνοντας την ίδια ακριβώς διαδρομή όπως τότε, αλλά αυτή τη φορά είχε μάθει πώς υπολογίζουνε τα πράγματα, πώς πολεμάνε και πώς ζυγιάζουν τη ζωή. Είχε πια καταλάβει ότι δεν φτάνει στη σκέψη όλα να είναι καλά, αλλά ότι τη σκέψη πρέπει να την κάνει πράξη, πραγματικότητα, ζωή. Να μην περιμένει την Αθηνά, μα και εκείνος το χεράκι του να βάλει. Στην τελική, να μην περιμένει να του βγάλουν το εισιτήριο της επιστροφής, αλλά ο ίδιος να το εκδώσει κι ας μη θέλουν στο γκισέ να το κόψουν.
Το ταξίδι της επιστροφής είχε αναταράξεις, συνέχιζε όμως την πορεία του, προγραμματισμένο όπως-όπως. Κάπου στο μέσον της διαδρομής έπαψαν κι αυτές. Για λίγο όμως μένουν η ζαλάδα και το ανακατωμένο στομάχι. Σύντομα φεύγουν κι αυτά τα άθλια συμπτώματα και μένει μόνο η γλύκα του ταξιδιού, και η ανακούφιση της επιλογής της αναχώρησης.
Αφού, λοιπόν, είχαν περάσει όλα τα συμπτώματα, και όλα έπαιρναν ξανά τη θέση τους, ξεκίνησε ένας άλλος αγώνας. Οι περιπέτειες του παρελθόντος ενώ έπρεπε να είχαν γίνει απολιθώματα της μνήμης και το αποτύπωμά τους να είναι σημάδι ωρίμανσης στον χρόνο, αυτές ξεπετάγονταν σαν φλόγες, σαν ακτίνες του ήλιου ενοχλητικές. Προσπαθούσε να τις αποδιώξει, να προστατευτεί από αυτές, κάπου μάλιστα βρήκε και απάγκιο και προς στιγμή ένιωσε ασφαλής, όμως, απ’ ό,τι φάνηκε, δεν ήταν έτοιμος, ήθελε το καταφύγιό του ακόμα πολλή δουλειά για να μπορεί να τον προστατεύσει. Προσπάθησε, ωστόσο, αρκετά, έμοιαζε σχεδόν να τα έχει καταφέρει, αλλά ξάφνου ένας αστάθμητος παράγοντας άρχισε να σείει το καταφύγιό του, το οποίο είχε πιστέψει ότι είχε κτίσει καλά. Ώσπου έπεσε και αυτό και οι αδυσώπητες ακτίνες του φλογερού ήλιου άρχισαν να τον ενοχλούν πάλι. Στο τέλος βρήκε άλλο καταφύγιο, μάλλον μονιά, και άφηνε να μπαίνουν ολοένα και πιο λίγοι, ολοένα και πιο εκλεκτοί, πάντοτε όμως φοβόταν να μην επαληθευόταν το «τη ζωή τσ’ αμοναξάς αγάπα κι ήρεσέ ντου».
