Του Απόστολου Κουρουπάκη
Το Χαλέπι πέρασε, η Γούτα ανθεί και φέρει κι άλλο… παραφράζοντας τον στίχο, αλλά αντί να ανθεί ο καρπός και το λουλούδι, ανθεί ο θάνατος, η καταδίκη στην αιώνια κόλαση του παρόντος χιλιάδων ανθρώπων. Είναι αδιανόητο μετά απ’ όσα συνέβησαν στο Χαλέπι, να βλέπουμε να επαναλαμβάνονται τα ίδια στη Γούτα. Βέβαια, θα μου πει κάποιος και πριν από το Χαλέπι, οι Γεζίντι δεν είχαν εγκλωβιστεί στο Σιντζάρ, και πιο πριν, άλλοι αλλού, και πάει λέγοντας. Ο θάνατος των Τζιχαντιστών, αντικαταστάθηκε από τον θάνατο που φέρνουν μαζί τους οι καλοί, οι νόμιμοι, και αλλού τον θάνατο τον φέρνουν τα κλαδιά της ελιάς που εξακοντίζονται άτακτα και με δριμεία φόρα. Με λίγα λόγια, θάνατος έγιναν τα περιβόλια με τα λαχανικά, θάνατος έγινε ο κλάδος ελαίας, θάνατος έγιναν τα κούφια λόγια των μεγάλων της γης, όποιοι και να είναι αυτοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, οηέδες και πρέσβεις/πρέσβειρες καλής θέλησης.
Στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο πνίγονται άνθρωποι, στο Καλαί στοιβάζονται ψυχές, οι χώρες του Βίσεγκραντ διατηρούν την καθαρότητά τους και η Τουρκία παίζει ναυμαχία στην ανατολική Μεσόγειο, συγκρουόμενα στη Συρία και πόκερ στο Αιγαίο, με άσο τους πρόσφυγες. Πάνω που πάει να χάσει την παρτίδα, τσουπ το ασάκι-πρόσφυγες στο τραπέζι. Χάνει στην ξηρά, τσουπ κίνηση ματ στη θάλασσα και επειδή είναι πολλά τα λεφτά Ένη, παίξε πελλόν και πάλι με μήνες και καιρούς, πάλι δικά σου θα ’ναι, σώπασε κυρά Σουπιά!
Είναι τρελό, πέραν πάσης λογικής, όλο αυτό που συμβαίνει. Μας περικυκλώνει ο θάνατος και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρεις τι να κάνεις, πώς να αντισταθείς, πώς να σωπάσει μέσα σου ο θάνατος του κόσμου, μα πρέπει να σωπάσει; Δεν ξέρω, πού αρχίζει η τρέλα του νου, ποια είναι η γραμμή που θα σε κάνει να δεις τον ήλιο με άλλα μάτια. Πώς θα κερδίσουν οι ομορφιές του κόσμου και όλοι θα κάνουμε τα ίδια όνειρα, κι ας έχουμε κοιμηθεί σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης; Θα πρέπει να βρούμε τις αντιστάσεις μας στον θάνατο, στην ασχήμια, στην αδικία, αλλά σε εκείνα τα πραγματικά βορβορώδη ένστικτά μας, σε εκείνες τις μίσθαρνες πράξεις, που τείνουν να γίνουν συνήθεια και ανάγκη, και να εξελιχθούν σε δίκαιο που το επιτάσσει η διαολεμένη μας ανάγκη απλώς να υπάρχουμε.
Μα ο άνθρωπος μονάδα μπορεί να φέρει τη ζωή στη Γούτα, να δρέψει καλούς καρπούς από τους κλάδους ελαίας και να φέρει το δίκιο στη γη ολάκερη; Όχι, δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορεί μόνος του να εκτρέψει τον ρύακα του θανάτου και να σβήσει τις πυρωμένες ρομφαίες που σκορπάνε αίμα και όχι δικαιοσύνη. Δεν προσπαθούμε αρκετά όμως ούτε για το ελάχιστο, διότι η φωλιά μας είναι πιο πολύτιμη από του γείτονά μας, η ασφάλειά μας είναι πιο σημαντική από του διπλανού μας, οι ανάγκες μας είναι πάντοτε πιο επείγουσες από του άλλου. Ακούμε, αλλά δεν αισθανόμαστε, βλέπουμε αλλά δεν κοιτάμε βαθιά, από φόβο, από αδιαφορία, από συνήθεια, από επιλογή. Ναι, εγώ κι εσύ, κι η θεια μου, και ο κολλητός μου, και το παιδί μου, αδύναμοι είμαστε μπροστά στη μαυρίλα του πετρελαίου, στη δύναμη του φυσικού αερίου και στο χρώμα του χρήματος, και τη φωνή που έχουμε ούτε κι αυτή χρησιμοποιούμε, παρά μόνο για να κρώξουμε και μάτια έχουμε μα μόνο για χύσουμε κροκοδείλια δάκρυα. Πού είναι όμως οι ισχυροί αυτή της γης; Πουθενά δεν είναι, απόντες, μα οιονεί παρόντες, μέσα στη δήθεν έννοια τους για τους ανίσχυρους, τους αδύναμους και τους λιγότερο τυχερούς. Οι κρίσεις φέρνουν ευκαιρίες έτσι δεν είναι; Μια χαρά, λοιπόν, τσακώνονται οι ποντικοί για το τυρί και στο τέλος το τρώνε οι γάτες.
Τραγική ανθρωπότητα, εγωιστή άνθρωπε, καμία βασιλεία του ουρανού δεν αξίζουμε, καμία σωτηρία δεν μας σώζει, όσο και αν προσπαθούμε τον Θεό, το σύμπαν ή το κάρμα μας να ξεγελάσουμε με καθρεφτάκια συμπόνιας και αγαθής προαίρεσης.
