Του Ανδρέα Χατζηκυριάκου
Το 1963 ήταν κακή χρονιά και για την αρχιεπισκοπική ράβδο και για το βασιλικό σκήπτρο. Ο βασιλιάς Παύλος προσβλήθηκε από επιθετικής μορφής καρκίνο του στομάχου, ενώ στη Λευκωσία, ο Μακάριος –ένα χρόνο μετά την παραμυθένια επίσκεψη της πριγκίπισσας Ειρήνης– έβλεπε την πρωτοβουλία του για αναθεώρηση του κυπριακού συντάγματος να βυθίζει το νησί σε μια χριστουγεννιάτικη διακοινοτική βία χωρίς τελειωμό. Είναι άγνωστο, αλλά μάλλον απίθανο, εάν ένας υγιής Παύλος θα μπορούσε να είχε συγκρατήσει τον Μακάριο.
Η θέση του βασιλιά Παύλου, το 1948, υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, «συσκευάσθηκε» πιο διπλωματικά μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου για ανεξαρτησία της Κύπρου, αλλά, είτε γιατί το πίστευε είτε για να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα, παρέμεινε αναλλοίωτη. Το ίδιο ίσχυε και για τον πρόεδρο της ανεξάρτητης πλέον Κύπρου, Μακάριο. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1962, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη επίσκεψή του στην Ελλάδα ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.