Του Ανδρέα Ανδρέου
Τρέχουν τα ρεπορτάζ να καλύψουν άλλη μια τραγική στιγμή της Ελλάδας. Ξανά, το απέραντο γαλάζιο που χωρίς φειδώ έριξε ο Δημιουργός απ΄ άκρη σ’ άκρη, σκοτείνιασε από την καπνιά. Το αγριεμένο πράσινο έχασε και αυτή τη μάχη με την πύρινη λαίλαπα και μαζί του, μαζί του λύγισε το βιος, μα κι ο ίδιος ο άνθρωπος μαζί.
Τραγικές πραγματικά εικόνες να βλέπεις ανθρώπους να ρίχνονται στην θάλασσα παρακαλώντας την να τους συντηρήσει, όταν η στεριά πια δείχνει τόσο αφιλόξενη έχοντας έναν απρόσκλητο πύρινο επισκέπτη να καταστρέφει το άλλοτε φιλόξενό τους σπίτι. Τι να πεις για τις τραγικές φιγούρες που δεν έπαιξαν με την φωτιά, μα που η φωτιά τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι; Τι να πεις για τους πυροσβέστες που δίνουν δυο και τρεις φορές το είναι τους σ’ έναν αγώνα που φαντάζει άνισος; Τι να πεις σε όλους αυτούς που είναι εγκλωβισμένοι σε δρόμους και σ’ αυτοκίνητα με μόνο άσπονδο φίλο την αγωνία;
Θα περάσει και αυτό το κακό. Ένα άλλο κακό μέσα σε κάποιον Ιούλη. Αλήθεια πόσα κακά θα αντέξει ο επετειακός Ιούλης; Και όταν περάσει, θα μετράμε απώλειες: τόσες υλικές ζημιές, τόσα στρέμματα πευκοδάσους, τόσα στρέμματα εθνικού δρυμού, ιδιωτικής γης και τόσες ανθρώπινες ζωές. Ξεροί αριθμοί σε ξερή γη. Και μετά θα πούμε, τα σπίτια φτιάχνονται, τα αυτοκίνητα αγοράζονται, τα δέντρα φυτεύονται, αλλά οι ζωές χάθηκαν .... να τις μνημονεύουμε...
Και όλα αυτά δυστυχώς μέχρι την επόμενη φορά. Τότε που είτε λόγω ενός ακραίου φυσικού φαινομένου, ή ενός ηλιθίου που έκαιγε χόρτα ξερά για να μην τον φάνε τα φίδια, ή ενός βλάκα που έκανε συγκόλληση μετάλλων και του ξέφυγαν οι σπίθες, το κακό θα ξανασυμβεί. Μα οι ζωές χάνονται ασχέτως αν αναπληρώνονται, σε αντίθεση με τις υλικές ζημιές που το πολύ σε μερικούς μήνες επαναφέρονται.
Το δάση όμως όσο και να το προσπαθήσουμε, το κάνουμε για κάποιες επόμενες γενιές. Είναι ένα κληροδότημα που καθ’ όλη την ιστορία μας το ελαττώσαμε σε άθλιο βαθμό. Κάποτε Ελλάδα και Κύπρος ήταν πνιγμένες στα δάση. Σήμερα έχουμε αυτό το τραγικό υπόλοιπο. Ένα υπόλοιπο που άλλαξε τις καιρικές μας συνθήκες σε βαθμό που η ερήμωση να αποτελεί μαθηματικό όριο.
Είναι και οι άλλες δύο διαστάσεις. Ποτέ μου δεν κατάλαβα το «καίω δάση για να κάνω οικόπεδα». Και καλά άμα το κάνω γιατί μετά δεν με στέλνουν αδίκαστο στη φυλακή την ώρα που τα νέμομαι; Μια φορά χρειάζεται να λογοδοτήσουν και να πάνε ισόβια στη στενή όλοι της αλυσίδας που τρώει με χρυσά κουτάλια και μετά δεν θα υπάρξει άλλο παράδειγμα. Το άλλο; Αυτό το περίεργο που κάποιοι κάνουν ταυτόχρονους εμπρησμούς επίτηδες για αποσταθεροποίηση της χώρας; Είναι μια σοβαρή πιθανότητα ή μήπως μια κουφέτα που γλείφει ένα ανίκανο κράτος για να έχει τη συμπόνια του μέσου πολίτη; Αλλά και να ισχύει, το ίδιο ισχύει και η ανικανότητα επειδή ποτέ δεν πιάστηκαν τα μέλη μιας τέτοιας σπείρας και να κρεμαστούν στο Σύνταγμα υποδειγματικά με την κατηγορία ότι ήταν εθνικά βλαπτικοί.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν θα σταματήσουν οι πυρκαγιές. Μπορούμε όμως να τις περιορίσουμε αν αποκτήσουμε συνείδηση. Αν όλοι έχουμε τα μάτια μας ανοικτά και παίρνουμε τον κάθε κίνδυνο στα σοβαρά, θα προλαβαίνουμε πολλά κακά. Όπως για παράδειγμα εγώ πριν καμιά δεκαριά μέρες όταν ξαφνικά τα μεσάνυχτα βλέπω μια λάμψη στον αέρα που την ακολούθησε ένας θόρυβος. Λέω «ποιος μ... ρίχνει πυροτεχνήματα τέτοια ώρα;», και κοιτάω έξω από το παράθυρο. Ακούω τον θόρυβο φωτιάς όταν καίει ξερά χόρτα και βλέπω περίπου στα 80μ εστία φωτιάς. Δίπλα σπίτια. Τηλεφωνώ στην πυροσβεστική τους δίνω πλήρη αναφορά και τρέχω προς τα εκεί. Την ίδια ώρα άρχισαν να μαζεύονται διερχόμενοι και γείτονες. Καταλήγουμε πως μάλλον ήταν βραχυκύκλωμα σε καλώδια της ΑΗΚ. Δεν μπορούμε εμείς να την κατασβέσουμε λόγω απόστασης και ευτυχώς δεν φυσούσε αέρας. Στα είκοσι περίπου λεπτά από την αρχική κλήση ήρθε η πυροσβεστική και σε κάτι δευτερόλεπτα έσβησε την εστία φωτιάς. Ακολούθως ήρθε και η ΑΗΚ η οποία προέβη σε έλεγχο και αποκατέστησε τη ζημιά. Τέλος καλό, όλα καλά. Αναλογιστείτε τι θα γινόταν αν κανείς μας δεν έπαιρνε χαμπάρι, ή αν απουσιάζαμε σε διακοπές ή/ και αν φυσούσε αέρας. Άλλη ίσως να ήταν η ιστορία σήμερα.
Τα παθήματα που πρέπει να μας γίνουν μαθήματα είναι πως δεν παίζουμε με την φωτιά, σεβόμαστε την θάλασσα και έχουμε σωστή οδική συμπεριφορά. Άμα τηρούμε αυτά τα τρία, τότε η άδικη απώλεια ανθρώπινων ζωών ελαχιστοποιείται, όπως ελαχιστοποιούμε και τις αρνητικές επιβαρύνσεις του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε. Επειδή είναι κανόνας: όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος.
