Του Αντρέα Γιωργαλλά
Λίγο μετά τον πρώτο καφέ και πριν ο εγκέφαλός μου μπει σε πλήρη λειτουργία βρίσκομαι αντιμέτωπος με την είδηση ότι ο μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος ξαναχτύπησε. Δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό και ως άλλος Αδάμ μπήκα στην είδηση για να δω τι ήθελε να μοιραστεί μαζί μας ο πανιερώτατος. Αυτή τη φορά δεν μίλησε για το πώς η σεξουαλική πράξη μεταξύ των γονιών κατά την κυοφορία επηρεάζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό των εμβρύων, ούτε ότι ο Αστερίξ έγραφε από το 2017 για τον κορωνοϊό.
Αυτή τη φορά ήθελε να μιλήσει στον λαό για το πόσο κακή και αμαρτωλή είναι η ερωτική επαφή μεταξύ δύο ανθρώπων που δεν είναι παντρεμένοι. Συγκεκριμένα είπε: «Λέγεται γάμος, γιατί επιτρέπει το γ@μήσι Έτσι εν οι λέξεις, παιδί μου. Η ελληνική γλώσσα των σοφών είναι σαφής. Το γ@μήσι μέσα στον γάμο είναι ευλογημένη πράξη, έξω από τον γάμο δεν είναι».
Η δήλωσή του σε πρώτο χρόνο μου προκάλεσε αμηχανία, διερωτήθηκα αν πρέπει να δοθεί σημασία στις ασυναρτησίες τού εν λόγω ιεράρχη. Το δούλεψα λίγο μέσα μου, ακούγοντας μουσική και τους στίχους από τα Ξύλινα Σπαθιά «ταξίδι στο κέντρο της γης» και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι όποτε ανοίξει το στόμα του ο Μόρφου μάς ταξιδεύει στον Μεσαίωνα. Η αντίδραση του ιερέα που κρατούσε το μικρόφωνο, αλλά και του κοινού που τον άκουγε ήταν αρκούντως ενδεικτική. Ο έρωτας ή «κάψα» μεταξύ δύο ανθρώπων που εκφράζεται με το σεξ δεν μπορεί να είναι κάτι ανίερο, πόσω μάλλον επειδή δεν έχουν παντρευτεί. Αυτή την υπέροχη πράξη μεταξύ δύο ανθρώπων που συναινούν δεν μπορεί να την καθορίσει ο γάμος ή οποιαδήποτε άλλη επίσημη ένωση δύο ανθρώπων. Το σεξ μεταξύ συναινούντων ενηλίκων δεν αφορά κανέναν άλλον, πάρεξ εκείνους.
Μπορεί ο μητροπολίτης Μόρφου να ήθελε να αναδείξει το μυστήριο του γάμου και τον θεσμό της οικογένειας αλλά το έκανε τρόπο που κατηγοριοποιεί ανθρώπους σε αμαρτωλούς και μη. Σε μια εποχή που οργανώσεις και σύνολα προσπαθούν να σπάσουν στερεότυπα και προκαταλήψεις έρχονται δηλώσεις αυτού του επιπέδου και μας παίρνουν χρόνια πίσω. Σε μια εποχή που το σεξ μεταξύ δύο ανθρώπων έχει αποενοχοποιηθεί και το πλαίσιο της έννοιας οικογένειας έχει αλλάξει βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα λεκτικό που όζει συντηρητισμού και απόστασης από το σήμερα.
Η Εκκλησία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μόρφου, δεν κατάφερε να κινηθεί μαζί με την κοινωνία προς τα μπρος. Παρέμεινε προσκολλημένη στο παρελθόν της, μην μπορώντας να αντιληφθεί τα σημεία και τις προκλήσεις των καιρών. Πετάει σε ένα συννεφάκι (που σε αυτή την περίπτωση είναι μαύρο και όχι ροζ), επικρίνοντας καταστάσεις που εν έτει 2023 έπρεπε να θεωρούνται μέρος της καθημερινότητάς μας και δεν θα έπρεπε να καθορίζουν το πόσο καλός Χριστιανός είσαι.
Λίγες μέρες μετά την καταδικαστική απόφαση κατά του τέως Κίτιου κάποιοι ιεράρχες δείχνουν να μην έχουν καμιά αίσθηση του τόπου και χρόνου στον οποίο βρίσκονται, «πουλώντας» αμαρτία για κάτι όμορφο. Το γ@μήσι (όπως το είπε ο Μόρφου), δεν θα έπρεπε να κρύβεται μεταξύ @ ούτε και στα άρθρα μας, γιατί δεν έχει τίποτα κακό. Το πόσο χυδαίο όμως το έκανε να φανεί με τον τρόπο που το είπε θα έπρεπε να το βάλουμε τα γνωστά «μπιμπ». Κι εγώ μαζί με το κοινό του αναφώνησα «ααα» ακούγοντάς τον (σαν τα ηχητικά στις αμερικάνικες σειρές) όχι γιατί άκουσα «κακή» λέξη αλλά γιατί είδα να έναν ιερωμένο να περιγράφει κάτι υπέροχο με τουλάχιστον άκομψο τρόπο. Τώρα θα μου πείτε, «είναι η πρώτη φορά ή τελευταία;» και η απάντηση είναι δυστυχώς όχι.
