Η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι ανεπανάληπτη. Το ίδιο ανεπανάληπτη και η απώλειά της. Εξίσου ανεπανάληπτες και οι ζωές που χάθηκαν συνεπεία των τρομοκρατικών εκρήξεων στις Βρυξέλλες το πρωί της Τρίτης. Μόνο που αυτές «αναλήφθηκαν στον ουρανό της ιστορίας», κουβαλώντας μαζί τους, οριστικά θεωρώ, τα 28 αστέρια της μπλε σημαίας της Ε.Ε.
Της ένωσης κρατών, που σύμφωνα με όσα διακήρυξε το 1943 ο εμπνευστής της Ζαν Μανέ, «θα πρέπει να επιλέξουν τη συνεργασία και την ομοσπονδιακή μορφή, για να εγγυηθούν στους πολίτες τους την αναγκαία ευημερία και την κοινωνική πρόοδο». Αντί αυτού, που ο Μανέ θεωρούσε ανάχωμα στη μη επανάληψη ενός μεγάλου πολέμου όπως ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος, οι ισχυρές χώρες της Ε.Ε. μετέτρεψαν τις αδύναμες σε καταναλώτριες και δανειολήπτριες, τις αιχμαλώτισαν σε δυσθεώρητα δάνεια και τις οδήγησαν στη χρεοκοπία και την εξαθλίωση.
Εδώ δεν ισχύει το «ας πρόσεχαν» των απολογητών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αλλά ο αδυσώπητος νόμος κέρδους και συσσώρευσης. Από αυτή τη στήλη, στις 5.2.2012, με τίτλο «Πόλεμος ενόψει 1», γράφαμε «Αναλύοντας τη βαθιά οικονομική κρίση που μαστίζει Αμερική και Ευρώπη, θα έπρεπε να αντιλαμβάνονται (οι πολιτικοί μας ηγέτες) ότι κάθε μεγάλη κρίση ακολουθείται από έναν πόλεμο και άρα είναι μάλλον ζήτημα χρόνου πότε θα ξεκινήσει».
Την επόμενη βδομάδα, στις 12.2.2012, σημειώναμε «Ο Πλάτων (427-347 π. Χ.) είπε ότι “Διά την των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίγνονται”. Οι ΗΠΑ, που γέννησαν την κρίση, ζουν με μηνιαίο δανεισμό γύρω στα 70 δισ. δολάρια, είναι η πρώτη χρεώστρια χώρα διεθνώς που έχει ανάγκη έναν πόλεμο, στοχεύοντας να βγει από αυτόν ξανά ως η μεγάλη πιστώτρια, όπως στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πού μπορεί όμως να γίνει σήμερα ένας μεγάλος πόλεμος; Από τη στιγμή που οι διαφιλονικούμενες (για τις ΗΠΑ) μεγάλες πηγές των υδρογονανθράκων “συναντώνται” στη Μέση Ανατολή, αυτή είναι και το ιδανικό πεδίο πολέμου». Σήμερα θέατρο του πολέμου είναι η Μέση Ανατολή, με τις καθημαγμένες Συρία, Ιράκ, Υεμένη και Λιβύη να περιμένουν στην ουσία τους δανειστές της ανοικοδόμησης, που είναι δύο φορές μεγαλύτερη μπίζνες από τον πόλεμο, να τις βγάλουν από τη μιζέρια τους… Μόνο που ο απρόβλεπτος παράγοντας των μισθοφόρων «συμμάχων», όπως ήταν για τη
Δύση το Ισλαμικό Κράτος, έναντι του καθεστώτος Άσαντ, απέκτησε τόση πολεμική ισχύ που δεν χρειαζόταν από ένα σημείο και μετά τη χρηματοδότηση των αυτουργών του πολέμου και κινήθηκε κατά βούληση, επιχειρώντας ολική επικράτηση στην περιοχή. Εδώ πια είχαν να κάνουν με έναν ανεξέλεγκτο θρησκευτικό φανατισμό (βλ. παραλογισμό) που δεν φοβάται βόμβες και θάνατο.
Το πλέον τρομακτικό για τους αυτουργούς του πολέμου είναι ότι δεν έχουν απάντηση στον ασύμμετρο πόλεμο που εκδηλώνεται ως τζιχάντ ακόμα και έξω από τα σπίτια τους. Εν αρχή η Ευρώπη (έπονται μάλλον και οι ΗΠΑ) βιώνει τον τρόμο των τυφλών κτυπημάτων, βλέποντας στο πρόσωπο του κάθε ταλαιπωρημένου πρόσφυγα έναν εν δυνάμει καμικάζι. Η Ευρώπη αρχίζει πλέον να μαζεύεται στο καβούκι της.
Να αμυνθεί αποτελεσματικά είναι σχεδόν αδύνατο. Από την άλλη, κινδυνεύει από την επικράτηση ακροδεξιών ρατσιστικών κομμάτων, τη δραστική συρρίκνωση των πολιτικών ελευθεριών και τον φασισμό που πλανάται ανατριχιαστικά από πάνω της. Αυτόν τον λογαριασμό ποιος τον δημιούργησε και ποιος θα τον πληρώσει;
