Είναι αλήθεια ότι η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Είχαμε να συναντηθούμε από το 1977, όταν τελειώναμε το σχολείο αν και ζούμε και οι δύο μόνιμα στην Κύπρο. Χαρήκαμε που βρεθήκαμε και κάτσαμε για ένα γρήγορο καφέ. Κάναμε μια περίληψη ως προς τα οικογενειακά μας και εκείνος μπήκε στο ψητό, καθότι γνώριζε, λόγω δικής μου δημοσιογραφικής πορείας, λίγο έως πολύ τις κινήσεις μου.
«Μοιάζει τοπίο στην ομίχλη σήμερα το Κυπριακό. Πού πάει αυτή η κατάσταση; Μετά τη Γενεύη τι; Θα μπούμε πάλι σε μια προεκλογική εκστρατεία με πόλεμο χαρακωμάτων;», ρώτησε κοιτάζοντάς με στα μάτια με βλέμμα που φανέρωνε πραγματική αγωνία. Τα είπες όλα και τα απάντησες με τα ερωτήματά σου, αποκρίθηκα. Θέλω να ακούσω από σένα, μου είπε, όμως –σχεδόν όπως πάντα – εγώ έπρεπε να φύγω, γιατί καθυστέρησα στο ραντεβού που είχα. Υποσχέθηκα όμως να τα γράψω. Ιδού.
Γενεύη: Ως παρονομαστή παίρνουμε τη δήλωση Τσίπρα ότι όπως φάνηκε στη Διάσκεψη δεν υπάρχει σήμερα έδαφος για λύση. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα που παλεύει με νύχια και με δόντια να διασωθεί από χρέη και υποχρεώσεις, δεν θα αντέξει ένα τόσο μεγάλο βαρίδι όσο το Κυπριακό και προτιμά να νίψει τας χείρας.Η δήλωση Τσίπρα έδωσε μήπως το εναρκτήριο λάκτισμα για την προεκλογική ενόψει προεδρικών το 2018;
Αυτό εξαρτάται από τις συνομιλίες. Βρίσκονται σε ένα σημείο που μπορεί εντός του προσεχούς διμήνου να καταλήξουν, οπότε τα δεδομένα σε ό,τι αφορά τις εκλογές θα αλλάξουν, είτε θα διαφανεί ναυάγιο, οπότε αλλάζει και το όλο αφήγημα για τον Αναστασιάδη ως υποψήφιο και η ατζέντα των εκλογών για τους άλλους διεκδικητές. Επί του προκειμένου καθοριστικό θα είναι το μερίδιο ευθύνης στο ναυάγιο. Σήμερα, στο καίριο ζήτημα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, οι πάντες αναγνωρίζουν ότι δεν μπορεί μια χώρα μέλος της Ε.Ε. να έχει εγγυητές, ιδιαίτερα τρίτες χώρες.
Άρα εκείνο που για τον Αναστασιάδη είναι ανοικτό και σοβαρό είναι το Εδαφικό, ενώ για τον Ακιντζί η εκ περιτροπής προεδρία καθότι στο ζήτημα της αποτελεσματικής συμμετοχής στη διακυβέρνηση έχει λάβει δείγμα γραφής από την ε/κ πλευρά. Τουτέστιν, αν οι δύο πραγματικά θέλουν λύση θα πρέπει να βάλουν μπρος να λύσουν τα ανοικτά θέματα της εσωτερικής πτυχής. Η σημαντική διαφορά του ενός από τον άλλο όμως είναι ότι ο Αναστασιάδης και η ε/κ κοινότητα μπορούν να επιβιώσουν έστω και χωρίς λύση.
Ο Ακιντζί και η τ/κ κοινότητα από την άλλη, χωρίς λύση θα βρεθούν στο έλεος του ερντογανικού ισλαμισμού που εμπεδώνεται στην Τουρκία με συνέπεια τον σταδιακό εκφυλισμό της τ/κ κοινότητας από όλες τις απόψεις και μετατροπή των Κατεχομένων σε τουρκική επαρχία. Οι συνέπειες, όμως, θα είναι για όλο το νησί οδυνηρές. Η πρώτη επίπτωση, αυτονόητα, θα είναι στο ζήτημα της ανεμπόδιστης εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στην κυπριακή ΑΟΖ, διότι με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ απέναντι και έναν Ερντογάν που χωρίς λύση δεν θα επωφεληθεί από το φυσικό αέριο, όλα είναι πιθανά.
Το σίγουρο δε είναι ότι για τις υπερδυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία αλλά και για τη Βρετανία, η Τουρκία έχει πολύ μεγαλύτερη χρησιμότητα από ό,τι η μικρή και συχνά αλλοπρόσαλλη Κύπρος. Αυτή η αλλοπρόσαλλη νήσος, παραβλέποντας τα ζωτικής σημασίας ζητήματα που την περιβάλλουν, μπαίνει πλέον σε περίοδο προεκλογικών διεργασιών, όχι στη βάση ενός σοβαρού προβληματισμού ως προς τι μέλλει γενέσθαι αλλά στην παγιωμένη λογική της κατάκτησης της εξουσίας σε μια χώρα όπου ο εκάστοτε Πρόεδρος είναι περίπου αυτοκράτορας και η εξουσία προϊόν πλουτισμού και βολέματος ημετέρων, ως να βρισκόμαστε ακόμα στο 1960.
