Χρόνια τώρα γράφω ότι τα τρία κακά της μοίρας μας σε αυτό τον τόπο είναι η έλλειψη λογοδοσίας, η ατιμωρησία και η ασυδοσία. Μοιάζει ως εάν στην Πολιτεία αυτή να θεσπίζονται νόμοι για όλους αλλά η δικαιοσύνη να μη λειτουργεί για όλους. Αναφέρομαι πάντα σε μεγάλα εγκλήματα που πέρασαν ατιμώρητα, όπως: πραξικόπημα, χρηματιστήριο, τραγωδία της «Ήλιος», Μαρί, τραπεζικό σκάνδαλο-κούρεμα. Σε ένα τόπο μικρό με ανάλογα μικρό πληθυσμό, με τις εκατόμβες των νεκρών θυμάτων και τις χιλιάδες των εξαπατημένων θυμάτων που είδαμε ζωές, οικογένειες και περιουσίες να χάνονται, θα έπρεπε οι φυλακές να είχαν την έκταση κωμόπολης και να ήταν υψίστης ασφάλειας.
Αντίθετα οι αυτουργοί, γνωστοί –συχνά και επώνυμοι, και οι θύτες, όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι αλλά οι μεν πρώτοι εξακολουθούν να επιβάλλουν τη λερή και διεφθαρμένη εξουσία τους, επιβεβαιώνοντας το λατινικό ρητό: «Corruptio optimi pessima» (Η διαφθορά των αρίστων είναι η χειρότερη), οι δε άλλοι σαν πραιτοριανοί απολαμβάνουν το καθόλου ευκαταφρόνητο συσσίτιο του μαγειρείου της διαφθοράς. Το τραγικότερο, στην περίπτωση της Κύπρου, είναι ότι όταν οι απώλειες μετρούνται σε ανθρώπινες ζωές, οι αυτουργοί φοράνε το προσωπείο του σπλαχνικού και σπεύδουν, με τα λεφτά των φορολογουμένων να αποκαταστήσουν «τη ζημιά», πληρώνοντας αποζημιώσεις, επιδόματα ή και με προσλήψεις συγγενών των θυμάτων στο Δημόσιο ως ο δημόσιος κορβανάς να τους ανήκει.
Μάλιστα, φροντίζουν για τις κηδείες των θυμάτων, και τα ταφικά μνημεία ενώ σπεύδουν να εκφωνήσουν επικήδειους λόγους, διακηρύττοντας ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο». Αντί, ένεκα των τραγωδιών που βιώσαμε να είχε δημιουργηθεί ένας πολιτισμός κάθαρσης, ευνομίας, και ισοπολιτείας, μας προέκυψε μια σικελικής επινόησης «κουλτούρα νονών», ενδεδυμένη λεοντή προστάτη. Και αντί, όπως είχε πει ο Φρόιντ, η Δικαιοσύνη να είναι το πρώτο προαπαιτούμενο του πολιτισμού, έχει περιπέσει προ πολλού στην ανυποληψία.
Αυτό επιβεβαιώνεται από τα λεχθέντα ενός ανθρώπου που διετέλεσε 23 χρόνια βοηθός γενικός εισαγγελέας και δέκα χρόνια δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του πολύπειρου νομικού Λουκή Λουκαΐδη, ο οποίος στη συνέντευξή του στην «Κ» της περασμένη Κυριακή, είπε μεταξύ άλλων ότι, «η διαφθορά αγγίζει και το δικαστικό σώμα». Μάλιστα, ανέφερε ότι σε δημόσια εκδήλωση όπου παρουσιάστηκε, προς επίρρωση της διαπίστωσής του, ανέφερε ως παράδειγμα συγκεκριμένη υπόθεση με όλες τις λεπτομέρειες.
Εξανέστησαν, όπως λέει δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου διότι το είπε, σύμφωνα με τον ίδιο, σε εκδήλωση που δεν προσκλήθηκαν… Ο κ. Λουκαΐδης είπε κι άλλα εκκωφαντικά. Όπως ότι «υπάρχει τεράστια αργοπορία στα Δικαστήρια και κυρίως στο Ανώτατο όπου μπορεί να περιμένεις 5-6 χρόνια για να εξεταστεί η υπόθεσή σου». Μάλιστα, υπάρχουν περιπτώσεις που στο μεσοδιάστημα οι διάδικοι έχουν πεθάνει. Ότι «η δικαιοσύνη για να είναι αποτελεσματική πρέπει να είναι έγκαιρη και ακέραιη προϋποθέσεις που στην Κύπρο δεν τηρούνται πάντα». Ότι «το Ανώτατο και το Συνταγματικό που, ως μη έπρεπε, συγχωνευτήκαν βάσει του δικαίου της ανάγκης, δεν διαχωρίζονται ούτε σήμερα, διότι δεν το θέλουν τα μέλη του Ανωτάτου».
Είπε επίσης ότι το προνόμιο της αναστολής δίωξης το είχε δώσει στην Αγγλία ο βασιλιάς στον εισαγγελέα για να κλείνει τις υποθέσεις που ο βασιλιάς ήθελε να μην αχθούν ενώπιον δικαστηρίου, ενώ στην Κύπρο αν και δεν έχουμε βασιλιά, παραμένει το βασιλικό προνόμιο που «το ασκεί ο γενικός εισαγγελέας, κατά τρόπο απολυταρχικό, αυθαίρετο και ανεξέλεγκτο». Αυτά μεταξύ πολλών κατάγγειλε ο κ. Λουκαΐδης αλλά ουδείς πολιτικός εξανέστη και ουδένα κόμμα αντέδρασε. Προφανώς κοιμήθηκαν αυτοί καλά και οι λειτουργοί της Θέμιδας καλύτερα και αγνοώντας μάλλον αυτό που έγραψε πριν από πέντε αιώνες ο άγγλος ουμανιστής φιλόσοφος Thomas More: «Δύο κακά, η απληστία και οι κλίκες, είναι η καταστροφή κάθε δικαιοσύνης».
