Του Δημήτρη Δημητρίου
«Ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής δεν γίνεται αλά καρτ. Πως ο ρατσισμός δεν είναι κακός αν αφορά μερικούς και καλός αν αφορά άλλους. Και πως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να νιώθουμε ανώτεροι από οποιονδήποτε άλλον».
Ο τρόπος αντιμετώπισης των γεγονότων έχει αλλοιώσει και έχει αλλοιωθεί από τον τρόπο που σκεφτόμαστε και παραθέτουμε τα γεγονότα. Είμαστε έτοιμοι να κρεμάσουμε σε πλατείες και γήπεδα τον οποιονδήποτε έχει συμπεριφερθεί με μεμπτό τρόπο. Ιδιαίτερα αν συσχετίζεται με τη δημοσία ζωή και δη την πολιτική δημόσια ζωή. Δεν θέλω να μειώσω το μεμπτό αδίκημα κανενός. Και ιδιαίτερα τα ποινικά αδικήματα. Αλλά σε αυτή τη συζήτηση χρειάζεται να παραδεχτούμε πως έχουμε χάσει και το μέτρο και το μέτρημα.
Έχουμε δυστυχώς καθαγιάσει τη βία που προέρχεται ή προκαλείται από το ποδόσφαιρο. Και δεν αναφέρομαι μόνο και αποκλειστικά στη βία των γηπέδων. Ιδιαίτερα αναφέρομαι στην οπαδική βία που γίνεται στους κεντρικούς κυρίως δρόμους, κυρίως στις δύο μεγάλες πόλεις της χώρας μας. Μας αρέσει να δικαιολογούμε την έξαρση αυτής της συγκεκριμένης βίας. Μας φταίει η Αστυνομία που δεν παρεμβαίνει έγκαιρα για την καταστολή, μας φταίει η κοινωνία που καταπιέζει τους νέους σήμερα, η οικονομική κρίση, μας φταίει το «εκρηκτικό κλίμα» μεταξύ των οπαδών. Μας φταίει ακόμα η διαχρονική ατάκα που όλα τα κόβει και όλα τα μαχαιρώνει, έτσι ήταν πάντα, έτσι θα παραμείνουν.
Τα επεισόδια της Τρίτης στον εναέριο ήταν ακόμα μια επανάληψη της συγκεκαλυμμένης, από όλους μας, βίας στη λογική μας και στον τόπο μας. Οι αφορμές ποσώς διαφέρουν από αυτές για αντίστοιχα επεισόδια που συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες. Η ωμή, η τυφλή οπαδική βία. Ένα μίσος που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Ένας οπαδός να μπαίνει στο αυτοκίνητό του και να παρασέρνει πεζούς. Έχω την εντύπωση πως δεν αντιληφθήκαμε το μέγεθος. Θα προσπαθήσω μέσω ενός παραλληλισμού να γίνω πιο κατανοητός. Αν βλέπαμε ένα βίντεο ενός ασυνειδήτου να κτυπούσε, χωρίς πρόθεση, έναν πεζό και να τον άφηνε αβοήθητο, θα ζητούσαμε δικαίως την κεφαλή του στο πιάτο. Σήμερα γιατί προσπαθούμε να κρύψουμε αυτή μας τη γύμνια και να καλύψουμε την ποινικά κολάσιμη πράξη αυτού του ανθρώπου που σκοπίμως πάτησε συνάνθρωπό του; Μέχρι πότε η «οπαδική αλληλεγγύη» θα καλύπτει εγκλήματα; Μέχρι πότε η τοπικότητα ή η συνενοχή ή η κάλυψη των διοικήσεων των ομάδων προς τους οργανωμένους θα λειτουργεί συνωμοτικά για να καλύπτει απόπειρες δολοφονίας;
Δικαίως τώρα θα με ρωτήσετε τι κάνω εγώ, αν έχω εισηγήσεις πέρα από τις διαπιστώσεις και τα ευχολόγια. Για την κάρτα φιλάθλου και αν θα βοηθήσει, για τα στημένα παιχνίδια, για τις ευθύνες ενός εκάστου, της Αστυνομίας συμπεριλαμβανομένης. Για τους οργανωμένους φιλάθλους, για την διαχρονική στήριξή τους από όλες τις διοικήσεις των μεγάλων ομάδων. Ας μιλήσουμε λοιπόν για ευθύνες.
Ευθύνη της Αστυνομίας είναι η καταστολή και πρέπει να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια που ο νόμος της δίνει. Ευθύνη όσων διοικούν ομάδες και γήπεδα είναι η ασφαλής είσοδος, παρακολούθηση και έξοδος όλων των φιλάθλων. Ευθύνη των ηγητόρων των συλλόγων μας είναι και η προστασία των εμβλημάτων των ομάδων τους. Και να μαυρίζουν όποιον εξ ονόματος της ομάδας που διοικούν αμαυρώνει την ιστορία τους. Ευθύνη της κοινωνίας, μέσω και της παιδείας, είναι να δώσει σωστά πρότυπα στα παιδιά της, στους αυριανούς της ενεργούς πολίτες. Ευθύνη της οικογένειας, μέσω και της παιδείας, είναι να μάθει, να διδάξει στα παιδιά της πως ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής δεν γίνεται αλά καρτ. Πως ο ρατσισμός δεν είναι κακός αν αφορά μερικούς και καλός αν αφορά άλλους. Και πως δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να νιώθουμε ανώτεροι από οποιονδήποτε άλλον.
Έχουμε όλοι ευθύνη. Την ίδια ευθύνη. Και όσο συνεχίζουμε να επιδιδόμαστε στο αγαπημένο μας σπορ να ζητάμε ευθύνες από τους άλλους και να παριστάνουμε τις αθώες περιστερές επιδεινώνουμε απλώς το πρόβλημα. Ας τολμήσουμε επιτέλους. Πριν να είναι αργά, πολύ αργά.
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΔΗΣΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ | twitter: @dmdemetriou
