Της Ελένης Ξένου
Τα πέντε κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου συνασπίστηκαν και αποφάσισαν σύσσωμα να συντάξουν το περίφημο κοινό ανακοινωθέν με το οποίο επικρίνουν την τακτική του Προέδρου της Δημοκρατίας στο Κυπριακό. Ετοιμάζουν μάλιστα τις βαλίτσες τους για να μεταβούν στη Γενεύη, όπου θα παριστάνουν τους θεματοφύλακες της Κυπριακής Δημοκρατίας και των συμφερόντων της ελληνοκυπριακής πλευράς. Αφού εξέφρασαν και πάλι την αντίθεσή τους, διότι, όπως λένε, ο Πρόεδρος περιφρόνησε το Εθνικό Συμβούλιο και τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου έσπευσαν να μας εξηγήσουν γιατί οι χειρισμοί του Προέδρου και η αθέτηση των όσων είχε υποσχεθεί εξουδετερώνει τη διαπραγματευτική ισχύ της ελληνοκυπριακής πλευράς. Και για να «σώσουν» ό,τι διασώζεται κατέληξαν στην φοβερή εισήγηση-πρόταση να αποστείλει ο Πρόεδρος επιστολή στον γ.γ. του ΟΗΕ στην οποία να ζητάει τη διασφάλιση όσων, οι πέντε, θεωρούν ότι δεν είναι διασφαλισμένα.
Αν κάποιος διατηρεί την ψυχραιμία του σκεπτόμενου πολίτη, ο οποίος πραγματικά νοιάζεται για την εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης, τότε ευλόγως διερωτάται για τα βαθύτερα κίνητρα αυτού του συνασπισμού. Και ο λόγος της εύλογης αυτής επιφυλακτικότητας και καχυποψίας δεν είναι βέβαια για χάρη της αντιπαράθεσης με τους λεγόμενους «απορριπτικούς», ούτε η τυφλή προάσπιση των χειρισμών του Προέδρου, αλλά η ίδια η προϊστορία των συγκεκριμένων πέντε, όλη αυτή την περίοδο των διαπραγματεύσεων. Όποιος έχει παρακολουθήσει τις θέσεις και αντι-θέσεις τους από την απόσταση του ψύχραιμου παρατηρητή και ενσυνείδητου πολίτη, έχει ήδη αντιληφθεί πως η κατά συρροή αντιδραστικότητά τους, όλους αυτούς τους μήνες, δεν είχε σαν βάση της μια ρεαλιστική και ωφέλιμη αντιπρόταση, αλλά μια επαναλαμβανόμενη προσπάθεια κινδυνολογίας και συντήρησης του φόβου (προκειμένου προφανώς να συντηρηθούν και οι ίδιοι). Το μόνο επιχείρημα που πρότασσαν κατ’ επανάληψη οι πέντε συνασπισμένοι, για να στοιχειοθετήσουν την αντίθεσή τους με την τακτική του Προέδρου, ήταν το κλαψούρισμά τους σχετικά με την τάχα μη ενημέρωσή τους, την τάχα συσκότισή τους και την τάχα διάλυση του θεσμού του Εθνικού Συμβουλίου λες και αυτό θα ήταν λόγος για τον οποιοδήποτε σκεπτόμενο πολίτη να αμφισβητήσει την ουσία και τον σκοπό των διαπραγματεύσεων. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα σημεία τα οποία υπογραμμίζουν οι πέντε στο κοινό ανακοινωθέν τους, δεν συνιστούν θέματα εύλογης ανησυχίας. Όταν όμως αυτά τίθενται από τους συγκεκριμένους πέντε, και όχι από έναν απλό πολίτη ο οποίος πραγματικά γνοιάζεται για μια βιώσιμη λύση, τότε ευλόγως γεννιέται η καχυποψία ως προς τα βαθύτερα κίνητρα και τον απώτερο στόχο της συσπειρωμένης αυτής διακήρυξης.
Το ερώτημα δηλαδή που προκύπτει δεν είναι κατά πόσο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει εξουδετερώσει με τους χειρισμούς του τη διαπραγματευτική ισχύ της δικής μας πλευράς, αλλά κατά πόσο όταν αυτός ο ισχυρισμός προέρχεται από τους λεγόμενους ενδιάμεσους είναι επί της ουσίας βάσιμος ή είναι τελικά ακόμα ένας τρόπος για να πετύχουν αυτό που επιδιώκουν εδώ και καιρό: Την υπονόμευση της λύσης μέσω της αλλεπάλληλης καταστροφολογίας. Διότι όταν η προϊστορία των συγκεκριμένων πέντε αποδεικνύει πως ουσιαστικά απορρίπτουν τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία μόνο δεν τόλμησαν ποτέ με ειλικρίνεια και ντόμπρο πολιτικό σθένος να το δηλώσουν, αλλά αντ’ αυτού ψάχνουν αφορμές να καμουφλάρουν την βαθύτερή τους αντίθεση με λαϊκίστικα συνθήματα και πατριωτικές κορώνες, τότε πόσο αξιόπιστη επί της ουσίας μπορεί να είναι αυτή η συσπειρωμένη τους ανησυχία;
Και τι περισσότερο από φαιδρή μπορεί να είναι η απαίτησή τους να μεταβούν στη Γενεύη, δεδομένων των βαθύτερων κινήτρων και αντι-θέσεων τους; Αν πραγματικά αυτό που τους ενδιέφερε ήταν η εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης θα είχαν κάτι πιο ουσιαστικό να αντιπροτείνουν και όχι μια επιστολή προς τον γ.γ. του ΟΗΕ. Θα είχαν μια πρακτική πρόταση, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη και όχι απλώς εξάρσεις μαγκιάς εκ του ασφαλούς. Άρα τι έρχεται επί της ουσίας να μας προσθέσει αυτή η συσπειρωμένη κίνηση των πέντε; Δυστυχώς τίποτα περισσότερο από τον ίδιο πονοκέφαλο αλλά πέντε φορές πιο εκνευριστικό.
