Το φαινόμενο Μαυρίδη

Η Ένωση Συντακτών εξέδωσε ανακοίνωση, ο ευρωβουλευτής του ΔΗΚΟ Κώστας Μαυρίδης αναγκάστηκε να προβεί σε μια (τάχα μου) απολογία, άρα το θέμα θα μπορούσε να θεωρηθεί λήξαν. Αναφέρομαι στο κείμενο το οποίο ο συγκεκριμένος ευρωβουλευτής ανάρτησε στα σόσιαλ μίντια και δημοσίευσε επίσης στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος», στο οποίο μετά από μια διαδοχή ασύνδετων μεταξύ τους θεμάτων, κατέληγε στην στοχοποίηση της ανταποκρίτριας του ΡΙΚ στην Τουρκία Άννας Ανδρέου, για την οποία άφηνε να υπονοηθεί ότι είναι φερέφωνο του τουρκικού κράτους. Και με ποιο επιχείρημα; Το ότι δεν «τυγχάνει οποιασδήποτε δίωξης από το καθεστώς Ερντογάν, το οποίο όμως φυλακίζει εκατοντάδες άλλους δημοσιογράφους με την υποψία διαφορετικής άποψης».

Καταρχάς να εξηγήσουμε πως προφανώς ο κ. Μαυρίδης, τυφλωμένος από τον φανατισμό του και την εμπάθειά του απέναντι στην κ. Ανδρέου (συγκεκριμένα στο βιβλίο που η κ. Ανδρέου έγραψε με τίτλο «Ραντεβού με τους Στρατηγούς») απώλεσε την οποιαδήποτε διανοητική ικανότητα κι αν είχε για να αντιληφθεί πως η κ. Ανδρέου είναι ξένη ανταποκρίτρια και πως με αυτή τη «λογική» θα έπρεπε να έχουν ήδη συλληφθεί όλοι οι ξένοι ανταποκριτές από το καθεστώς Ερντογάν. Όπως επίσης απώλεσε (αν είχε) την οποιαδήποτε επίγνωση πως αυτή η δηλητηριώδης άποψή του με την οποία προσβάλλει και διασύρει την κ. Ανδρέου που κάνει τη δουλειά της σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες (σε αντίθεσημε τις συνθήκες του κ. Μαυρίδη) είναι το ίδιο αντιδημοκρατική και επικίνδυνη όσο οι μηχανισμοί του καθεστώτος Ερντογάν. Σε τι διαφέρει αλήθεια ο κ. Μαυρίδης από αυτές τις αντιδημοκρατικές πρακτικές, όταν στοχοποιεί μια δημοσιογράφο απλώς και μόνο επειδή ο ίδιος διαφωνεί με το περιεχόμενο του βιβλίου της;

Σε τι διαφέρει αλήθεια όταν χωρίς καμία ντροπή και κανένα ηθικό φραγμό αφήνει, ελαφρά τη καρδία, να εννοηθεί ότι η κ.Ανδρέου είναι περίπου πράκτορας του τουρκικού καθεστώτος, απλώς και μόνο επειδή ο ίδιος διαφωνεί μαζί της και όχι διότι έχει οποιαδήποτε ενοχοποιητικό στοιχείο εναντίον της; Δεν χρειάζεται να κατέχει κανείς δίπλωμα ψυχολογίας για να διαγνώσει πως η βαθύτερη επιθυμία του κ.Μαυρίδη η οποία υποκίνησε και τη μεγαλειώδη πράξη πολιτικής του αλητείας, δεν ήταν καμία άλλη παρά η επιθυμία του να λογοκρίνει ο ίδιος το εν λόγω βιβλίο της συναδέλφου.

Το θέμα, λοιπόν, δεν μπορεί να θεωρηθεί λήξαν, διότι αφενός δεν πρόκειται για μια μεμονωμένη γραφική περίπτωση ενός ασυνάρτητου εγκεφάλου, αλλά ενός ευρωβουλευτή (έστω κι αν αυτός φέρει τα χαρακτηριστικά ενός ασυνάρτητου εγκεφάλου) και αφετέρου αποκαλύπτει μια υποβόσκουσα νοοτροπία, η οποία επιδιώκει την δαιμονοποίηση της αντίθετης άποψης.  Κάτι το οποίο οφείλουμε να μην προσπεράσουμε ώστε να αντιληφθούμε ποιοι και πώς συντηρούν αυτές τις φασίζουσες νοοτροπίες, οι οποίες, ειδικά σε αυτή την κρίσιμη φάση του εθνικού μας προβλήματος, αποσκοπούν σε ένα και μοναδικό στόχο: Στη στοχοποίηση ανθρώπων που δεν τις ενστερνίζονται.

Οφείλουμε με λίγα λόγια να διαβάζουμε κάτω από τις λέξεις και να ψάχνουμε τα βαθύτερα κίνητρα όσων φορούν το ένδυμα του πατριωτισμού θεωρώντας πως κάτω από αυτό καταφέρνουν να κρύβουν εντέχνως τις φασίζουσες αντιλήψεις τους. Η πολιτική αλητεία από όπου κι αν προέρχεται είναι καταδικαστέα και επικίνδυνη και δεν έχει καμία σημασία αν αυτή είναι απόρροια χαμηλού δείκτη νοημοσύνης ή μωροφιλόδοξου τρόπου σκέψης. Είναι καιρός να σταματήσουμε να σιωπούμε μπροστά σε τέτοιες αλητείες και να είμαστε πιο υποψιασμένοι απέναντι σε πολιτικούς που περιφέρουν τον πατριωτισμό τους σαν ένδειξη της πολιτικής τους ακεραιότητας, ενώ παράλληλα κάνουν ό,τι περνάει από τον ελλειμματικό τους εγκέφαλο για να υποκινήσουν πράξεις πολιτικής χυδαιότητας.

Υγ. Το κατά τ’ άλλα λαλίστατο ΔΗΚΟ γιατί κράτησε σιγή ιχθύος απέναντι στο τόσο σοβαρό ατόπημα του ευρωβουλευτή του; Ή μήπως δεν το καταχωρεί ως τόσο σοβαρό ώστε να εκδώσει μια σχετική ανακοίνωση διαχωρίζοντας τη θέση του και καταδικάζοντας το ατόπημα του ευρωβουλευτή του; Κι αν δεν το καταχωρεί ως τόσο σοβαρό, εμείς πώς ακριβώς πρέπει να ερμηνεύσουμε τη στάση του κόμματος;