Της Ελένης Ξένου
Το ιδιαίτερο τελικά «ταλέντο»μερικών πολιτικών αρχηγών είναι να περιορίζουν την όρασή τους κοιτώντας το δέντρο και εξαφανίζοντας από το οπτικό τους πεδίο το δάσος. Δεν ξέρω αν ο όρος «ταλέντο» είναι ο πιο δόκιμος, θεωρώ ωστόσο πως πρόκειται για κάποιου είδους ικανότητα να απομονώνεις από τη συνολική εικόνα το κομμάτι εκείνο που ο εγκέφαλός σου αντέχει τη δεδομένη χρονική στιγμή να αφομοιώσει.
Αυτό, λοιπόν, είναι το ιδιαίτερο «ταλέντο»των λεγόμενων «ενδιάμεσων» οι οποίοι προφανώς ταξίδεψαν μέχρι τη Γενεύη με σκοπό να εξασκήσουν ακόμη περισσότερο την ικανότητά τους να περιορίζουν την όρασή τους, με την εμφανή προσδοκία όπως περιορίσουν και τη δική μας όραση στα δικά τους οπτικά πεδία. Η λεγόμενη ανταρσία τους αυτό αποδεικνύει και όχι την προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας,ούτε και την υπεράσπιση των ανησυχιών μας. Ο σκεπτόμενος πολίτης, εκείνος δηλαδή που αντιλαμβάνεται την ιστορική σημασία των συνομιλιών, προσπαθώντας να παραμερίσει πληγές και τραύματα του παρελθόντος έχοντας επίγνωση πως η προσκόλληση στο τραύμα σε καθηλώνει, δεν περιορίζει την αγωνία του στο ποιος τελικά θα δικαιωθεί (οι ενδιάμεσοι ή ο Πρόεδρος Αναστασιάδης) διότι αναγνωρίζει πως εκείνο που προέχει δεν είναι η δικαίωση του ενός ή του άλλου αλλά της ελπίδας για μια βιώσιμη και λειτουργική λύση.
Αναγνωρίζει πως για πρώτη φορά κατατέθηκαν χάρτες και πως για πρώτη φορά μετά από 43 χρόνια οι συνομιλίες ενδέχεται
να φέρουν ένα αποτέλεσμα. Αναγνωρίζει πως οι εγγυήσεις τίθενται επί τάπητος και συζητιούνται μετά από 56 χρόνια. Αναγνωρίζει πως η πάροδος του χρόνου αποδείχθηκε περίτρανα εις βάρος μας και πως αν θέλουμε να υπερασπιστούμε το μέλλον αυτής της χώρας οφείλουμε με αίσθημα ευθύνης να υπερβούμε τους φόβους και τους δαίμονές μας. Ο σκεπτόμενος πολίτης ο οποίος τα τελευταία χρόνια μέσα και από την οικονομική κρίση ζύγισε διαφορετικά τόσο το ήθος των πολιτικών του όσο και τον πατριωτισμό εκείνων που έχτισαν καριέρα στις πλάτες του εθνικού μας προβλήματος, έχει ευτυχώς πλέον την απαιτούμενη καχυποψία ως προς τα κίνητρα της όποιας «ανταρσίας» αυτών που το πολιτικό τους ήθος έχει αποδειχθεί διάτρητο.
Το έχω επαναλάβει σ’ αυτή τη στήλη με διάφορες αφορμές, το επαναλαμβάνω και τώρα. Οφείλουμε προτού εμπιστευτούμε το περιεχόμενο των όσων επικαλούνται οι «ενδιάμεσοι» να διερωτηθούμε διπλά και τριπλά αν η μέχρι τώρα πορεία των συγκεκριμένων σ’ αυτή τη διαδικασία των συνομιλιών τούς καθιστά άξιους εμπιστοσύνης. Και πόσο άξιοι εμπιστοσύνης μπορεί να είναι όταν δεν έχουν καταθέσει ούτε μισή εισήγηση στήριξης της δικής μας διαπραγματευτικής πλευράς; Διότι πέρα από τις «αντάρτικες» τους δηλώσεις και τα «αντάρτικα τουίτερ» δεν έχουν εισηγηθεί τίποτα μέχρι στιγμής που να είναι επί της ουσίας. Πιπιλούν την ίδια καραμέλα περί κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και αναβάθμισης του ψευδοκράτους, περί κοροϊδίας του λαού από τον Πρόεδρο, περί ταμπελών και σημαιών και αυτοκόλλητων «Δεν Ξεχνώ» αλλά μισή εισήγηση πολιτικής σοβαρότητας και πολιτικής συναίσθησης της ιστορικής στιγμής που διανύουμε δεν έχουν ακούσει τα αυτιά μας.
Αποτέλεσμα: Ο σκεπτόμενος πολίτης να ντρέπεται που με τα λεφτά του έστειλε στη Γενεύη το Εθνικό Συμβούλιο για να συμπεριφερθεί τελικά με το ίδιο κακο μάθημα και το ίδιο άππωμα μπροστά από όλους τους σημαντικούς παράγοντες της διεθνούς πολιτικής σκηνής, ανίκανο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και κυρίως στο ύψος των δικών μας προσδοκιών οι οποίες δεν ήταν άλλες από το να συνειδητοποιήσουν επιτέλους οι ενδιάμεσοι πως εκείνο που προέχει δεν είναι η διασφάλιση του δικού τους μέλλοντος αλλά του δικού μας.
Εκείνο που προέχει δεν είναι τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια στα οποία είναι εθισμένοι ούτε και οι ειδικές τους ικανότητες να σκαρφαλώνουν το ένα και μοναδικό δέντρο που μπορούν να δουν, αλλά η υπέρβαση από τα περιορισμένα τετραγωνικά της όρασής τους ώστε να αντιληφθούν πως αυτή τη ιστορική στιγμή βρισκόμαστε επιτέλους σε ένα δάσος στο οποίο έχουμε μια πιθανότητα να αναπνεύσουμε περισσότερο οξυγόνο.
