Της Ελένης Ξένου
Χρήζει επιστημονικής έρευνας η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία ορισμένοι πολιτικοί αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα και κυρίως τα προβλήματα που οι ίδιοι, με την ανοχή ή τη συνενοχή τους, έχουν προκαλέσει στον κόσμο. Και για να είμαι πιο συγκεκριμένη στην προκειμένη περίπτωση αναφέρομαι στην πρόεδρο της Βουλής μας κ. Δημήτρη Συλλούρη και στη φαεινή ιδέα του να επαναφέρει το θέμα με τις λιμουζίνες.
Ο κ. Συλλούρης κατέθεσε μια πρόταση νόμου, η οποία βασικά θέτει σε αχρησία τον νόμο ο οποίος ψηφίστηκε πριν από έναν χρόνο και ο οποίος είχε σαν στόχο να μειώσει το τεράστιο κόστος που επωμιζόταν το κράτος εξαιτίας της αλόγιστης χρήσης που γινόταν από τους δικαιούχους των λιμουζίνων.
Για να φρεσκάρω τη μνήμη σας (παρότι είμαι βέβαιη πως δεν είναι η δική σας η μνήμη που χρειάζεται φρεσκάρισμα αλλά εκείνη των πολιτικών του αναστήματος του κ. Συλλούρη) υπενθυμίζω πως οι κρατικοί μας αξιωματούχοι-δικαιούχοι των λιμουζίνων θεωρούσαν ορθό ακόμα και εν καιρώ κρίσης να μας βαρυφορτώνουν με τις βενζίνες τους, τα πλυντήρια, τα πήγαινε-έλα τους και ό,τι άλλο μπορεί να σχετίζεται με το πολυτελές όχημα και τη ματαιοδοξία τους, και όχι μόνο δεν ήταν διατεθειμένοι να παραιτηθούν των προνομίων τους, αλλά την ώρα που ο κόσμος σχημάτιζε ουρές έξω από το ταμείο ανεργίας ή έξω από τα κοινοτικά παντοπωλεία, αυτοί ανθίσταντο πεισματικά στο ενδεχόμενο της κατάργησής τους. Τέτοιο θράσος, αν θυμάστε καλά.
Και μόνο όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιδόθηκαν σε ένα επαναλαμβανόμενο «κράξιμο» της προκλητικότητας με την οποία οι δικαιούχοι λιμουζίνων, αρμένιζαν ατενίζοντας τις παρενέργειες της κρίσης ατάραχοι και αγέρωχοι, υπήρξε η σχετική πίεση που οδήγησε στην ψήφιση του Νόμου, με τον οποίο περιοριζόταν η χρήση της λιμουζίνας από 24ωρου βάσεως σε υπηρεσιακές και μόνο μετακινήσεις. Και αφού είδαμε και πάθαμε να πειστούν οι κατά τ’ άλλα συμπονετικοί πολιτικοί μας, αποφάσισε ο κ. Συλλούρης, πριν καλά-καλά περάσει ένας χρόνος, να επαναφέρει το θέμα λες και πλέον όλα βαίνουν καλώς, η οικονομία επανήλθε εκεί που έπρεπε, ο κόσμος δεν πληρώνει ακόμα τα σπασμένα και η λίστα με τους ανέργους είναι απλά ένας εφιάλτης του παρελθόντος.
Έτσι λοιπόν ο κ. Συλλούρης ο οποίος έχει αυτή την ιδιαίτερη σχέση με την πραγματικότητα, για να ικανοποιήσει το αίτημα των γενικών διευθυντών υπουργείων (και όχι μόνο) που είναι δυσαρεστημένοι αφού πλέον δεν μπορούν να σταθμεύουν τη λιμουζίνα έξω από το σπίτι τους, αποφάσισε να καταθέσει πρόταση νόμου με την προσθήκη ειδικής διάταξης.
Αυτή η διάταξη προνοεί ότι η μετάβαση από τον τόπο εργασίας στον τόπο διαμονής εμπίπτει στις υπηρεσιακές μετακινήσεις, δηλαδή για όσους δεν κατάλαβαν, μ’ αυτή την ειδική προσθήκη ο κ. Συλλούρης επιδιώκει να επαναφέρει τα προνόμια εκεί που αιωνίως καλά κρατούσαν. Φρόντισε μάλιστα να υποστηρίξει την πρωτοβουλία του με το επιχείρημα ότι (τάχα μου, τάχα μου) δεν πρόκειται να προκύψει πρόσθετο κόστος στα δημόσια οικονομικά, κάτι το οποίο είναι εντελώς ανυπόστατο, δεδομένου ότι αρκετοί από τους δικαιούχους κατοικούν εκτός Λευκωσίας.Συν του ότι, όπως πολύ σωστά το έθεσε ο γενικός ελεγκτής, αν ψηφιστεί αυτή η πρόνοια η Ελεγκτική Υπηρεσία δεν θα μπορεί να ελέγχει κατά πόσο οι αξιωματούχοι δεν χρησιμοποιούν τις λιμουζίνες και για τις προσωπικές τους ανάγκες.
Το εξωφρενικό σ’ αυτή την υπόθεση δεν είναι μόνο η στάση του κ. Συλλούρη ο οποίος εδώ και χρόνια το ’χει βάλει στόχο να επιδίδεται σε όσο το δυνατό περισσότερες ακατανόητες πράξεις, αλλά η παχυδερμία με την οποία αντιμετωπίστηκε η πρότασή του, λες και αυτή η χώρα δεν είναι μόλις χθες που περνούσε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία της. Ποιο είναι το συμπέρασμα: Πως η κρίση δεν έχει αγγίξει, ούτε καν σε ένα επίπεδο επίγνωσης, τους πολιτικούς μας.
Αντιθέτως συνεχίζουν ακάθεκτοι να επιδίδονται σ’ αυτό που έμαθαν τόσα χρόνια να κάνουν καλύτερα. Να διατηρούν αλώβητη την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους. Και της λιμουζίνας τους.
