Της Ελένης Ξένου
Έχει κάθε δικαίωμα ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος να πρεσβεύει όποια πολιτική θέση θέλει και να υποστηρίζει την κάθετη διαφωνία του με την πολιτική που ακολουθείται στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Είναι προφανώς δικαίωμά τους και εφόσον παραθέτουν τις πολιτικές τους θέσεις με επιχειρήματα εναπόκειται στον καθένα να τις κρίνει.
Εκείνο όμως το οποίο δεν δικαιούνται οι ενδιάμεσοι να πράττουν – όχι μόνο γιατί δεν είναι μέσα στις «αρμοδιότητές» τους αλλά και γιατί ξεπερνά κάθε όριο πολιτικής ηθικής – είναι να αυτοχαρακτηρίζονται «πατριωτικές δυνάμεις» αφήνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο να εννοηθεί πως όσοι δεν ενστερνίζονται τις θέσεις τους, δεν είναι πατριώτες. Αυτό δεν είναι πολιτική θέση.
Αυτό ονομάζεται πολιτική αθλιότητα. Δεν νοείται πολιτικός με ήθος και όραμα να προωθεί το ταμπέλωμα των πολιτών και να εξωθεί με ρατσιστική νοοτροπία τον διαχωρισμό τους σε πατριώτες και μη. Το έχουμε βιώσει το καιρό του Σχεδίου Ανάν, επί Τάσσου Παπαδόπουλου, και όποιος διαθέτει πολιτική συνείδηση έχει ήδη καταχωρήσει τη συγκεκριμένη περίοδο ως μία από τις πιο μαύρες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας του Κυπριακού. Και είναι από τις πιο μαύρες στιγμές όχι γιατί απορρίφθηκε το Σχέδιο Ανάν (αυτή είναι μια άλλη συζήτηση) αλλά γιατί φρόντισε η τότε ηγεσία μέσα από μια φτηνή δημαγωγία να διαχωρίσει τους πολίτες σε πατριώτες και μη.
Μ’ αυτό το βιολί φαίνεται πως έχουν σκοπό να αρχίσουν τις προεκλογικές τους πιρουέτες οι ενδιάμεσοι και γι’ αυτό ακριβώς οφείλουμε να μην πέσουμε πάλι στην παγίδα μιας παρομοίου είδους δημαγωγίας. Όταν βγαίνει π.χ. η κ. Ελένη Θεοχάρους και υπογραμμίζει πως ο ενδιάμεσος χώρος πρέπει να λέγεται «πατριωτικές δυνάμεις», τι άλλο μπορεί να σημαίνει εκτός από το ότι όσοι δεν ενστερνίζονται τις απόψεις τους δεν λογαριάζονται πατριώτες;
Αυτοί, λοιπόν, οι ενδιάμεσοι εν όψει των προεδρικών εκλογών έχουν βγάλει το μέτρο και άρχισαν ήδη να μετρούν τον πατριωτισμό μας αναλόγως αν υιοθετούμε τις θέσεις τους ή αν είμαστε στην αντίπερα όχθη των «υποταγμένων γονυπετών».
Και επειδή έχουμε ακούσει πολλά και κυρίως έχουμε αντέξει ακόμη περισσότερα, καλό είναι να ξεμπερδεύουμε νωρίς μ’ αυτού του είδους τις «πατριωτικές» μπούρδες. Πώς; Αρνούμενοι να πέσουμε στην παγίδα της φτηνής δημαγωγίας. Γιατί μόνο περί αυτού πρόκειται. Μια δημαγωγία χειρίστου είδους ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ποιοι είναι αυτοί που αυτοαποκαλούνται πατριώτες και θεωρούν μάλιστα πως έχουν και το «θείο» δικαίωμα να μετρούν τον πατριωτισμό των υπολοίπων.
Ο πατριώτης, κύριοι ενδιάμεσοι, δεν κρίνεται μόνο από τη θέση που υποστηρίζει στο εθνικό μας πρόβλημα αλλά και από την στάση και το ήθος που έχει σε όλο του τον πολιτικό βίο. Και δυστυχώς ο πολιτικός βίος σας μέχρι στιγμής αλλά και το πώς έχετε διαχειριστεί το δημόσιο συμφέρον δεν σας καθιστά αρμόδιους να αποφασίζετε για το ποιος δικαιούται να αποκαλείται πατριώτης και ποιος όχι (όπως και κανένα άλλο αρχηγό της πολιτικής μας σκηνής).
Αν είχατε την ελάχιστη επίγνωση θα ντρεπόσασταν να αυτοχαρακτηρίζεστε πατριώτες όταν μέσα από τις πράξεις και παραλείψεις σας έχετε φέρει τον τόπο στα όρια της οικονομικής καταστροφής, έχετε ανεχθεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά, έχετε συνεργήσει όλοι σας στο ρουσφέτι, έχετε υποκλιθεί στα συμφέροντα, έχετε απολαύσει στο έπακρον τα προνόμια της θέσης σας εις βάρος του κόσμου, έχετε σιωπήσει μπροστά στα σκάνδαλα αντί να διαχωρίσετε τη θέση σας, έχετε αλλάξει χώρους και πεποιθήσεις ανάλογα με τις φιλοδοξίες σας (αυτό ειδικά κατά κόρον) και έχετε ακόμα ήσυχο τον ύπνο σας χωρίς να σας καίγεται καρφί γι’ αυτούς που εξαιτίας σας έχουν χάσει προ πολλού τον δικό τους.
Εσείς λοιπόν είστε αυτοί που θα κρίνετε ποιος είναι πατριώτης και ποιος όχι; Δυστυχώς για σας έχει πλέον μεσολαβήσει μια οικονομική κρίση η οποία φανέρωσε το πολιτικό σας ανάστημα και κυρίως το πολιτικό σας ήθος και ως εκ τούτου σας έχει στερήσει το δικαίωμα να αυτοχαρακτηρίζεστε πατριώτες. Πόσο μάλλον να μετράτε τον δικό μας πατριωτισμό.
