Της Ελένης Ξένου
Η εξεύρεση κοινού υποψηφίου των ενδιάμεσων «πατριωτικών δυνάμεων» για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, όχι μόνο άγγιξε τα όρια της φαρσοκωμωδίας αλλά τα έχει ήδη ξεπεράσει. Διαβάζοντας κάποιος τις αλληλογραφίες των ενδιάμεσων αρχηγών δεν ξέρει αν πρέπει να λυθεί στα γέλια ή να κλάψει γοερά με το κατάντημά τους. Διότι περί αυτού πρόκειται. Ένα κατάντημα το οποίο οι ίδιοι έχουν την πλάνη πως το καμουφλάρουν κάτω από τον μανδύα των πατριωτικών τους εξάρσεων, αλλά η πραγματικότητα δυστυχώς είναι πως γελοιοποιούνται μέρα με τη μέρα, αφού μέσα από τις επιστολές τους διαφαίνεται πεντακάθαρα ότι εκείνο που πρωτίστως τους νοιάζει είναι το πώς θα εξασφαλίσει ο καθένας για την πάρτη του την υποψηφιότητα για την προεδρία.
Η επιστολή Λιλλήκα και οι αντιδράσεις που πυροδότησε στους λοιπούς ενδιάμεσους καθώς και η τραγελαφική εισήγησή του για την υποψηφιότητα Αγγελίδη χωρίς καν ο ίδιος να είναι ενήμερος αλλά και χωρίς καν να ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο, καταδεικνύει πως ο ενδιάμεσος χώρος, όχι μόνο δεν ξέρει τι του γίνεται αλλά έχει και το θράσος να παριστάνει πως ξέρει καλύτερα από όλους τι πρέπει να γίνει. Εδώ δεν είναι ικανοί να συνεδριάσουν με σοβαρότητα για να βρουν ποιος θα είναι αυτός ο ενδιάμεσος υποψήφιος που θα πληροί τις προϋποθέσεις των τάχα μου θέσεων που πρεσβεύουν, όμως κατά τ’ άλλα θέλουν να πείσουν τους όποιους υποστηρικτές τους ότι αυτοί οι πέντε αποτελούν τη μόνη απάντηση στην αποτυχημένη πολιτική της κυβέρνησης.
Πραγματικά διερωτώμαι: Υπάρχει κάποιος με σώας τας φρένας που παρακολουθεί αυτό το σούρτα φέρτα των «γαλάζιων» γραμμάτων του Ενδιάμεσου και τους πιστώνει με σοβαρότητα και αξιοπιστία; Υπάρχει δηλαδή κάποιος με δύο δράμια νου (όχι περισσότερα) που παρακολουθώντας αυτή τη φαρσοκωμωδία εξακολουθεί να πιστεύει πως οι ενδιάμεσοι κόπτονται πραγματικά για κάτι άλλο εκτός από το πώς θα εξασφαλίσουν ο καθένας την υποψηφιότητα του; Υπάρχει κανείς που μπορεί να σκεφτεί με καθαρό μυαλό και όχι με τις αγκυλώσεις των κομμάτων και τους λαϊκίστικους πατριωτισμούς που δεν αντιλαμβάνεται ότι όλο αυτό το σούρτα φέρτα είναι η απόλυτη ξεφτίλα του παζαρέματος της προεδρίας προκειμένου να εξασφαλίσει ο καθένας το τομάρι του;
Αν πραγματικά είχαν την έγνοια να «σώσουν» την πατρίδα από την τάχα μου καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης, κι αν πραγματικά εκείνο στο οποίο στόχευαν ήταν να προτείνουν τη χάραξη μιας άλλης πολιτικής (και όχι της διχοτόμησης) που να οδηγούσε στην εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης τότε θα είχαν και τη σοβαρότητα να συνεργαστούν ουσιαστικά για να βρουν ένα κοινό υποψήφιο ο οποίος θα πρόσφερε στον λαό την όποια εναλλακτική πρότασή τους. Φευ όμως! Ο τρόπος με τον οποίο διαβουλεύονται και η ανταλλαγή επιστολών στην οποία αποκαλύπτονται οι πραγματικές τους θέσεις και προθέσεις, αποδεικνύει πως το τελευταίο που τους ενδιαφέρει, αυτούς οι οποίοι έχουν και το θράσος να αυτοαποκαλούνται πατριώτες, είναι η πατρίδα.
Κι αν σε κάτι χρησίμευσε η «πρόωρη» επιστολή του Λιλλήκα, ήταν ότι ξεσκέπασε μια ώρα αρχύτερα τη «σοβαρότητα» των ενδιάμεσων, οι οποίοι πιάστηκαν εξ απροόπτου και ως εκ τούτου στάθηκαν ανίκανοι να κρατήσουν τα προσχήματα. Είναι πασιφανές πως ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούν να βρουν ένα κοινό υποψήφιο, είναι γιατί στην ουσία αντιπαθούν ο ένας τον άλλο και δεν εμπιστεύεται κανένας τους κανέναν παρά μόνο το τομάρι του, αλλά και γιατί κανένας τους δεν είναι διατεθειμένος να κάνει πίσω από τη φιλοδοξία του για την προεδρία.
Διότι αυτή ακριβώς η φιλοδοξία είναι που ορίζει τελικά και καθορίζει τις πολιτικές τους θέσεις και όχι η έγνοια τους για την πατρίδα ή το δημόσιο συμφέρον. Όλο αυτό το σούρτα φέρτα των επιστολών τους σ’ αυτό το συμπέρασμα οδηγεί τον όποιο σκεπτόμενο πολίτη. Πως εκείνο που καθορίζει τις κινήσεις των ενδιάμεσων είναι η πολιτική τους ιδιοτέλεια και όχι ο πατριωτισμός τους.
