Της Ελένης Ξένου
Όπως κάθε φορά έτσι και τώρα. Ερχόμαστε εκ των υστέρων, αργοπορημένοι και καταϊδρωμένοι. Οι πάντες. Οι αρμόδιες υπηρεσίες, οι σύνδεσμοι, οι οργανώσεις, οι καθ’ ύλη υπεύθυνοι και οι απανταχού ανεύθυνοι. Ερχόμαστε να εκφράσουμε τον συγκλονισμό μας. Να ποστάρουμε την αγανάκτησή μας και να κάνουμε «σέαρ» την εναντίωσή μας απέναντι στην αναποτελεσματικότητα ενός συστήματος, το οποίο νοσεί εδώ και χρόνια. Μέχρι την επόμενη μέρα που όλα αυτά θα ξεχαστούν, αφού είναι πλέον δεδομένο πως η χωρητικότητα της μνήμης μας είναι ίση με εκείνη του χρυσόψαρου. Και έτσι τα ερωτήματα θα παραμείνουν αναπάντητα και το κράτος θα βρει και πάλι τον τρόπο να ξεγλιστρήσει ανώδυνα από το καθήκον και τις ευθύνες του. Θα αρκεστεί δηλαδή στις ανακοινώσεις, στις υποσχέσεις πως θα δρομολογηθούν οι απαραίτητες αλλαγές, ίσως συγκληθούν και μια-δύο συναντήσεις μεταξύ ειδημόνων για να ανταλλαχθούν απόψεις και κάπως έτσι θα δοθεί και πάλι η ψευδαίσθηση πως υπάρχει η πρόθεση, η θέληση και κυρίως η αποφασιστικότητα να κυλήσουν όλα ρολόι. Και με αυτή ακριβώς την ψευδαίσθηση θα πορευτούμε και μείς, ανίκανοι να μετακινηθούμε από τη βολή μας και αδύναμοι να εντρυφήσουμε στις βαθύτερες προεκτάσεις του γεγονότος που τάχα μου μας έχει συγκλονίσει. Θα συνεχίσουμε να θαυμάζουμε τους πύργους μας που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, θα συνεχίσουμε να τσακωνόμαστε για το αν η χαλαρή έχει την ίδια έννοια με την αποκεντρωμένη ομοσπονδία, θα βρίζουμε στους δρόμους, γιατί πήξαμε στο κυκλοφοριακό και θα ποστάρουμε τις όποιες πεποιθήσεις μας σε χρωματιστά κουτάκια προκειμένου να ξεχωρίσουν στο χάος του διαδικτυακού καφενέ. Στο μεταξύ η πραγματικότητα εκεί έξω θα συνεχίσει πόρρω να απέχει από αυτή την ψευδαίσθηση που επιμένουμε να συντηρούμε στο μυαλό μας ότι τάχα μου ζούμε σε ένα κράτος δικαίου και κοινωνικής πρόνοιας. Διότι η πραγματικότητα έχει ως εξής: Ένα 13χρονο παιδί σκοτώνει την 9χρονη αδελφή του. Ένα παιδί το οποίο προέρχεται από μια οικογένεια που ήδη παρακολουθείτο από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας και τις Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας. Προφανώς η παρακολούθηση αυτή δεν διέθετε τον κατάλληλο μηχανισμό εντοπισμού της σοβαρότητας της κατάστασης (γιατί άραγε;). Το παιδί αυτό, λοιπόν, σκοτώνει την 9χρονη αδελφή του και επειδή σ ’αυτό εδώ το τάχα μου πολιτισμένο κράτος πρόνοιας δεν υπάρχει καν ένα ειδικό κέντρο κράτησης ανήλικων παραβατών όπου να ισχύουν ειδικοί κανόνες, και ούτε καν ένα κέντρο ψυχικής υγείας που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες αυτών των παιδιών, το εν λόγω παιδί μεταφέρεται στο Ψυχιατρείο Αθαλάσσας. «Σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο», όπως ανακοίνωσε το Υπουργείο Υγείας, «όπου θα εφαρμόζεται εξατομικευμένο πρόγραμμα φροντίδας προσαρμοσμένο στις προσωπικές του ανάγκες». Τόσο απλά και τόσο αόριστα. Την ίδια ώρα η Επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού έρχεται να θέσει τα καυτά ερωτήματα τα οποία εστιάζουν στην ανεπάρκεια του Κράτους να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του απέναντι σ’ αυτές τις περιπτώσεις παιδιών και εγείρουν σοβαρούς προβληματισμούς που αφορούν στο κατά πόσο διαθέτουμε τους μηχανισμούς εντοπισμού τέτοιων περιπτώσεων. Όπως και κατά πόσο συνεργάζονται τελικά οι συναρμόδιες υπηρεσίες μεταξύ τους ώστε να παρακολουθούνται αποτελεσματικά αυτές οι περιπτώσεις. Ακόμα κι αν απαντηθούν τα εν λόγω ερωτήματα το γεγονός παραμένει ένα και αμετάκλητο. Ένα 13χρονο παιδί, το οποίο τύγχανε παρακολουθήσεως από τις «αρμόδιες» Υπηρεσίες, σκότωσε την 9χρονη αδελφή του. Και αυτό όσες απαντήσεις και να δοθούν δεν είναι ικανές να το ανατρέψουν. Διότι αυτό το παιδί, όπως σωστά λέει και η κ. Κουρσουμπά, «είναι θύμα ενός αναποτελεσματικού, αν όχι και αδιάφορου συστήματος κοινωνικής προστασίας». Και αν πραγματικά θέλουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα κατάματα και όχι να βαυκαλιζόμαστε μεταξύ μας, τότε ένα είναι το ερώτημα που οφείλουμε να εγείρουμε ως κατ’ επείγον: Μέχρι αυτό το ανεπαρκές κράτος να αντιληφθεί την αναποτελεσματικότητα του, πόσα ακόμα παιδιά θα «καταστρέψει» στο διάβα της αναισθησίας και της αδιαφορίας του; Και πόσο ακόμα εμείς θα του το επιτρέπουμε, παριστάνοντας τους εκ των υστέρων συγκλονισμένους;
