Της Ελένης Ξένου
Οι συνομιλίες επαναρχίζουν και αυτό άρχισε ήδη να προκαλεί τη γνωστή… ενδιάμεση ζαλάδα. Δεν φτάνει που δεν πρόλαβαν οι «πατριωτικές δυνάμεις» να τα βρούνε μεταξύ τους για το θέμα του υποψηφίου, έρχεται τώρα να προστεθεί ακόμα ένας πονοκέφαλος στον ήδη τρικυμισμένο εγκέφαλό τους. Είναι δηλαδή για να τους συμπαρασταθεί κανείς σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες που διανύουν και οι οποίες εκδηλώνονται μέσα από τα ευφάνταστα twitter τους.
Ο κατεξοχήν ενδιάμεσος κ. Νικόλας Παπαδόπουλος δεν κατάφερε (ως συνήθως) να συγκρατήσει τα «νεύρα» που του προκάλεσε η ανακοίνωση για την επανέναρξη και έσπευσε να τουιτάρει ότι o εξευτελισμός του λαού συνεχίζεται. Χωρίς βέβαια να μας εξηγεί ακριβώς (ίσως λόγω περιορισμένων χαρακτήρων του τουίτερ) ποιος είναι αυτός ο εξευτελισμός. Ότι θα παρακαθίσουμε και πάλι στις συνομιλίες; Πώς ακριβώς εξευτελιζόμαστε μ’ αυτό; Επειδή ο ενδιάμεσος κ. Παπαδόπουλος θεωρεί ότι υποκύπτουμε στις διαθέσεις της άλλης πλευράς και στους «εκβιασμούς» της; Επιμένω να διερωτώμαι πώς εξευτελιζόμαστε;
Ο μόνος δρόμος για την επίλυση του εθνικού μας προβλήματος είναι οι διαπραγματεύσεις εκτός κι αν οι ενδιάμεσοι είναι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα ή (για να είμαστε και πιο ρεαλιστές) τα τούβλα για να χτίσουν το διαχωριστικό τείχος μια και καλή. Και εφόσον είναι ο μόνος δρόμος οι διαπραγματεύσεις γιατί θεωρείται εξευτελισμός δεδομένου ότι τίποτα δεν θεωρείται συμφωνημένο αν δεν συμφωνηθούν όλα; Προς τι λοιπόν αυτή η ενδιάμεση υστερία περί εξευτελισμού; Τι εισηγείται ο κ. Παπαδόπουλος ακόμα δεν έχουμε καταλάβει, γιατί πέραν από ένα οχετό κινδυνολογίας και ανέφικτων εισηγήσεων δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να μιλήσει με θέσεις και όχι με... αντιθέσεις.
Είναι πολύ ωραίο και πολύ βολικό να κατηγορείς την πολιτική που ακολουθείται μέχρι στιγμής στο Κυπριακό, υποστηρίζοντας πως οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ υποχωρούν στις τουρκικές απαιτήσεις και εφαρμόζουν την πολιτική του «καλού παιδιού». Εκείνο το οποίο ωστόσο είναι εποικοδομητικό και χρήσιμο, είναι όταν εξαπολύεις όλες αυτές τις ενδιάμεσου τύπου θέσεις να τις συνοδεύεις και με συγκεκριμένες προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει και όχι μόνο για το τι δεν έπρεπε να γίνει.
Με απλά λόγια είναι επιτέλους καιρός, μιας και μπαίνουμε στην προεκλογική περίοδο, η οποία ενδέχεται να εξαντλήσει ακόμα περισσότερα τα όρια ανοχής μας απέναντι στις ενδιάμεσες αυτές αοριστολογίες, να μας πει ο κ. Παπαδόπουλος τι ακριβώς εισηγείται. Τι θα έκανε ο ίδιος; Δεν θα πήγαινε στις διαπραγματεύσεις; Πώς θα πίεζε την τουρκική πλευρά; Πώς θα πετύχαινε να αναδείξει εκείνος την τουρκική αδιαλλαξία; Πώς θα μας γλύτωνε από τον τάχα μου εξευτελισμό; Ποια είναι αυτή η τόσο δυναμική και φοβερή πρόταση που έχει και την οποία για κάποιο λόγο κανείς με σώας τας φρένας και με τα πόδια του γειωμένα στην πραγματικότητα δεν έχει ακόμα αντιληφθεί;
Το να το παριστάνει κανείς τον πατριώτη είναι το πιο εύκολο πράγμα, το οποίο μάλιστα δεν απαιτεί καν πολιτικό ανάστημα για να το πετύχει. Εκείνο, ωστόσο, που προϋποθέτει πολιτικό ανάστημα είναι να μην εξαντλείς την όποια φαιά ουσία διαθέτεις για να κινδυνολογείς χωρίς την ίδια ώρα να εισηγείσαι συγκεκριμένα τη δική σου πολιτική πρόταση η οποία να έχει έρεισμα στην πραγματικότητα.
Ο κ. Παπαδόπουλος και οι λοιποί ενδιάμεσοι το μόνο που κάνουν μέχρι στιγμής είναι να κινδυνολογούν χωρίς να ξεκαθαρίζουν ποια είναι αυτή η άλλη στρατηγική που εισηγούνται και η οποία θα μας σώσει από τον τάχα μου εξευτελισμό. Μπορεί επιτέλους ο αρχηγός της ενδιάμεσης ζαλάδας να μας τη συγκεκριμενοποιήσει όχι με λαϊκίστικες φανφάρες αλλά με πολιτικές θέσεις που έχουν εφαρμογή στην πραγματικότητα της χώρας μας και όχι στην περιορισμένη πραγματικότητα των ενδιάμεσων πατριωτών; Μπορεί να μας πει καθαρά και ξάστερα τι θα έκανε ώστε να αυξήσει τις προοπτικές επιτυχίας των συνομιλιών; Και πώς θα πετύχαινε να αισθανθεί πίεση η «αδιάλλακτη τουρκική πλευρά ώστε να αλλάξει τη στάση της; Μπορεί;
