Του Κώστα Ιορδανίδη
Το πρώτο εξάμηνο του 2015, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ αντιμετώπισαν το αρραγές μέτωπο των χωρών της Ευρωζώνης και εξαναγκάσθηκαν σε άτακτη υποχώρηση, προς ανακούφιση της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών της χώρας. Σήμερα η κατάσταση είναι σαφώς διαφορετική, αλλά δεν παύει να χαρακτηρίζεται από ρευστότητα και να ενέχει σοβαρούς κινδύνους. Ισως περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν.
Η ανάδειξη του κ. Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και οι απόψεις του περί βιωσιμότητος του ευρώ, σε συνδυασμό με τη σκληρή στάση του έναντι του Βερολίνου, αρχίζουν να δημιουργούν αίσθημα αποξενώσεως στη Γερμανία, από την ισχυρότερη και ηγέτιδα δύναμη της Δύσεως. Μία Γερμανία, όμως, σε απομόνωση και με ενισχυμένη αυτοπεποίθηση είναι η αρχή ενός νέου ευρωπαϊκού εφιάλτη.
Τον Μάρτιο, η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι θα αρχίσει επισήμως συνομιλίες για έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν το όλο θέμα με αυξημένη και ενδεχομένως υπερφίαλη αυτοπεποίθηση, οι τάσεις εθνικής επανασυσπειρώσεως είναι εμφανείς στην Ε.Ε., συνεπεία της δημοσιονομικής και κυρίως της μεταναστευτικής πολιτικής του Βερολίνου.
Από μιαν άποψη, είναι λογικό ότι η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα επιθυμεί να αξιοποιήσει τις εμφανείς, πλέον, ρωγμές του ευρωπαϊκού συστήματος για να επιτύχει τους στόχους που έθεσε στην τρέχουσα διαπραγμάτευση. Αλλά όλα αυτά μέχρις ενός σημείου, προφανώς, διότι κρίσιμες μεν οι εκλογές στην Ολλανδία, ακόμη κρισιμότερες τον Μάιο στη Γαλλία, αλλά το σκηνικό που άρχισε να διαμορφώνεται στη Γερμανία ενόψει της αναμετρήσεως του φθινοπώρου δεν είναι ιδιαιτέρως θετικό για τη γερμανική Κεντροδεξιά.
Ο πλέον αστάθμητος παράγων είναι ο δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας ή ορθότερα της Ευρωζώνης θεωρείται και είναι, πράγματι, ο εκφραστής της γερμανική Δεξιάς. Αλλά, εκ παραλλήλου, είναι ο πολιτικός που οι φιλοδοξίες του διαψεύσθηκαν οικτρώς.
Ο Χέλμουτ Κολ τον απέκλεισε από την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών και συνακολούθως από την καγκελαρία, όταν επέλεξε ως διάδοχό του την κ. Αγκελα Μέρκελ, η οποία δεν τον επρότεινε για το αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας και εξελέγη από το Ράιχσταγκ με συντριπτική πλειοψηφία ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ.
Κυρίως, όμως, η πολεμική των Σοσιαλδημοκρατών, που τον κατηγορούν ότι με τη στάση του έναντι της Ελλάδος υπονομεύει το ευρώ, καθιστά σαφές ότι ακόμη και σε περίπτωση εκλογικής νίκης της Κεντροδεξιάς ο κ. Σόιμπλε δεν θα είναι πλέον υπουργός Οικονομικών σε έναν μεγάλο μετεκλογικό συνασπισμό, έστω και εάν πέραν της Δεξιάς εκφράζει και ένα ισχυρότατο οικονομικό κατεστημένο.
Το γεγονός αυτό τον καθιστά ίσως απρόβλεπτο, ενόψει πιθανού παροπλισμού του. Πρόβλημα όταν η Ελλάς αντιμετωπίζει ένα ισχυρό και ενιαίο μέτωπο, αλλά ίσως μεγαλύτερο όταν υπάρχει αποσυσπείρωση στο πλαίσιο της «ενωμένης» Ευρώπης.
