Της Μαρίνας Οικονομίδου
Παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πώς εξελίσσεται η προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών. Έστω κι αν καμία προεκλογική εκστρατεία δεν θα θυμίζει σε σημειολογία συμβολισμούς αλλά και δυναμική την προεκλογική του 2008, Χίλαρι Κλίντον και Μπέρνι Σάντερς δίνουν μία ενδιαφέρουσα μάχη για το χρίσμα των Δημοκρατικών.
Και προκαλεί ενδιαφέρον ακριβώς γιατί το αμερικάνικο εκλογικό σώμα είναι μία κινούμενη άμμος, όπου τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Πλέον δε ξεχνά δεν συγχωρεί εύκολα και τιμωρεί όταν νιώσει πως πρέπει να τιμωρήσει κάποιον.
Η για πολλούς φαβορί Χίλαρι Κλίντον απειλείται πλέον καθαρά από τον 74χρονο γερουσιαστή της μικρής Πολιτείας Βερμόντ Μπέρνι Σάντερς. Η μείωση της ψαλίδας μεταξύ των δύο, δεν έχει να κάνει με την πολιτική δεινότητα του Σάντερς, ούτε γιατί παρουσιάζει κάτι το νέο και εκσυγχρονιστικό. Τα σοβαρά κενά του στην εξωτερική πολιτική προβληματίζουν, ενώ το γεγονός ότι δηλώνει οπαδός του δημοκρατικού σοσιαλισμού τον καθιστά μάλλον γραφικό. Φαίνεται όμως να προτιμάται από τη συστημική παρουσία και πολιτική της πρώην υπουργού εξωτερικών. Οι «άρρηκτοι δεσμοί της» με το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο λειτουργούν εναντίον της παρά υπέρ της. Λίγο η φημολογία συνεισφορών στον εκλογικό της αγώνα από χρηματιστηριακές εταιρείες της Wall Street, όσο και οι ιστορίες χρηματοδότησής της για ομιλίες από την Street Goldman Sachs, απειλούν να την αφήσουν εκτός προεκλογικής κούρσας.
Η προεκλογική για το χρίσμα των Δημοκρατών παίζεται καθαρά στο ποιος θα προσφέρει ένα κοινωνικό κράτος, ποιος θα τιθασεύσει τελικώς τη Wall Street, με το θέμα των εισφορών να παίζει καταλυτικό ρόλο.
Σε μία κοινωνία που συνεχώς αλλάζει, αλλάζουν και οι πολιτικές παγκοσμίως. Το κατεστημένο και όσοι εμπλέκονται σε αυτό, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τιμωρούνται. Οπουδήποτε αλλού βεβαίως εκτός από την Κύπρο.
Θα ανέμενε κανείς πως σε ένα κράτος που η οικονομία του βρέθηκε ένα βήμα πριν από την κατάρρευση εξαιτίας της ασυδοσίας της διαπλοκής και της διαφθοράς, το πολιτικό σκηνικό θα άλλαζε άρδην και το εκλογικό σώμα δε θα συγχωρούσε τόσο εύκολα.
Αντ’ αυτού, οι σκιώδεις εισφορές γίνονται αποδεκτές ως κακές πρακτικές του παρελθόντος, οι παραβάτες πολιτικοί θα λογοδοτούν μόνο στον Θεό, οι υπαίτιοι της οικονομικής καταστροφής θα συνεχίσουν να γελούν στην πλάτη μας και ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα σύγκρουσης συμφερόντων ανωτάτων θεσμών, θα καταγραφεί στις συνειδήσεις όλων ως απλή παρεξήγηση.
Σε ένα κράτος που απουσιάζει η λογοδοσία, που η δικαιοσύνη χωλαίνει υπέρ της διαπλοκής, και η πολιτική εξουσία γίνεται αυθαίρετη και διεφθαρμένη, εμείς επιλέγουμε να κλείνουμε τα μάτια. Εδώ, όλα λησμονούνται και όλα συγχωρούνται. Το ζήτημα είναι για πόσο ακόμα.
