Πολιτική του πεζοδρομίου

Η προεκλογική του 2008 στις ΗΠΑ, θεωρείται αναμφίβολα μία από τις κρισιμότερες και πιο ενδιαφέρουσες προεκλογικές καμπάνιες της αμερικανικής πολιτικής ιστορίας. Η παρουσία του Μπαράκ Ομπάμα, προκάλεσε ένα κύμα αισιοδοξίας και ελπίδας στη λαβωμένη από τους χειρισμούς Μπους αμερικανική κοινωνία και κατάφερε παράλληλα να προκαλέσει διεθνώς ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην κοινή γνώμη. Οι οπαδοί του «Yes we can» περνούσαν τα σύνορα των ΗΠΑ, μετατρέποντας τον Αμερικανό υποψήφιο σε διεθνή σταρ. Σίγουρα πέραν των πολιτικών του θέσεων έπαιξε τεράστιο ρόλο η επικοινωνιακή του δεινότητα, το branding γύρω από το όνομά του. Ένας έγχρωμος εν δυνάμει πρόεδρος, από μία φτωχή οικογένεια που αγωνίζεται απέναντι στα τζάκια και το κατεστημένο. Ένας πολιτικός που τολμά να μιλήσει για κλείσιμο του Γκουαντάναμο και τερματισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο Ιράκ.

Η προεκλογική του 2008 ωστόσο δεν έμεινε στην ιστορία μόνο εξαιτίας της παρουσίας του Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και λόγω του πολιτικού ήθους που επικράτησε καθόλη την προεκλογική εκστρατεία. Μία αξιοπρεπή καμπάνια, βασισμένη σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και όχι σε συνθήματα προσβολές και ακρότητες. Σε αυτό συνέβαλε καταλυτικά βέβαια ο Τζον Μακέιν. Ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών είχε σοβαρές πολιτικές διαφωνίες με τον Μπαράκ Ομπάμα αφού στήριζε την παραμονή των αμερικανικών στρατευμάτων. Παρέμεινε ωστόσο προσηλωμένος στις πολιτικές διαφωνίες και απέφυγε την αρνητική διαφήμιση. Κατάφερε δύσκολα μεν, να συγκρατήσει το ακροατήριό του οποίου η ρατσιστική ρητορική και ξενοφοβία κλιμακωνόταν εξαιτίας της λανθασμένης κίνησής του να βάλει στο πλευρό του την άγνωστη τότε Σάρα Πάλιν. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν όταν οπαδός του Μακέιν μίλησε προσβλητικά και ρατσιστικά απέναντι στον Ομπάμα ο ίδιος δεν δίστασε να τη διακόψει, να διαφωνήσει μαζί της και να ξεκαθαρίσει πως σέβεται πλήρως τον αντίπαλό του. Μία στιγμή που κατάφερε να αποτελεί παράδειγμα ήθους στην πολιτική.

Πώς λοιπόν από την αξιοπρεπή εκστρατεία των Ομπάμα- Μακέιν και την προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα οδηγηθήκαμε σήμερα στον κίνδυνο να επικρατήσει ο Ντόναλτ Τραμπ είναι ένα ζήτημα που οφείλει να μας προβληματίσει για το τι έπεται στο μέλλον.

Παρακολουθούμε σήμερα έντρομοι τη μετριότητα και το κατεστημένο που εκπροσωπεί η Χίλαρι Κλίντον, απέναντι στον επικίνδυνο λαϊκισμό που εκπροσωπεί ο Τραμπ, σε μία από τις πιο άθλιες ιστορικά προεκλογικές καμπάνιες. Η γνωστή πλέον κασέτα που κάνει τον γύρο του διαδικτύου και εμφανίζει τον Ντόναλτ Τραμπ να εκφράζεται χυδαία για τις γυναίκες, το προεκλογικό σποτάκι που στέκεται στη φημολογούμενη κακή υγεία της Χίλαρυ Κλίντον προκαλεί αλγεινή εντύπωση για την ανέχεια που χαρακτηρίζει το εκλογικό σώμα.

Πλέον, η προεκλογική των ΗΠΑ, ξεπερνά μία διένεξη που παρακολουθούμε από την τηλεόραση και προκαλεί παγκόσμια αγωνία. Θέλουμε να ελπίζουμε πως η μετριότητα Κλίντον θα επικρατήσει τελικώς της χυδαιότητας Τράμπ. Δυστυχώς όμως η υποψηφιότητα του λαϊκιστή μεγιστάνα καταδεικνύει πως ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, ανοίγει επίσημα ο δρόμος για ακόμη πιο ακραίες και πιο επικίνδυνες υποψηφιότητες στο μέλλον. Τα κτυπήματα κάτω από τη μέση, τα ρατσιστικά φαλλοκρατικά σχόλια, γίνονται πλέον αποδεκτά όπλα στο προεκλογικό παιχνίδι. Πολύ φοβόμαστε πως άρτον και θεάματα θα προσφέρουν οι προεκλογικές εκστρατείες στο μέλλον και τα πολιτικά επιχειρήματα στις αντιπαραθέσεις, θα αντικατασταθούν επισήμως με την πολιτική του πεζοδρομίου.