Της Μαρίνας Οικονομίδου
Περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους της Ουάσινγκτον το περασμένο Σάββατο σε μία μεγάλη πορεία κατά του Τραμπ, στέλνοντας έτσι μηνύματα ισότητας αξιοκρατίας και ειρήνης στον πλανήτη. Χιλιάδες γυναίκες μάλιστα βγήκαν στους δρόμους των μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, αλλά και σε πολλές ασιατικές πρωτεύουσες, για να διαμαρτυρηθούν για την πολιτική του νέου Προέδρου των ΗΠΑ και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Μου προκαλεί ιδιαίτερη χαρά το γεγονός ότι οι γυναίκες διεκδικούν και υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους βγαίνοντας στους δρόμους διατρανώνοντας πως οι ίδιες δεν θα αφήσουν τον ρατσισμό και τον μισογυνισμό να επικρατήσει. Την αυθόρμητη αυτή κινητοποίηση των γυναικών δεν πρέπει και δεν μπορούν, ωστόσο, να την κεφαλαιοποιήσουν τα γυναικεία κινήματα.
Και αυτό γιατί τα πλείστα από αυτά έχουν αποτύχει παταγωδώς να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των γυναικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό με την πρώτη κυρία Μελάνια Τραμπ. Εξαιτίας του συζύγου της, η Μελάνια έχει γίνει εδώ και έξι μήνες ο σάκος του μποξ για ΜΜΕ, κοινωνικά μέσα δικτύωσης ακόμα και για οργανώσεις που κατά τα άλλα υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αφού πρώτα την εξευτέλισαν, άλλοτε για το ντύσιμό της, άλλοτε για τις τοποθετήσεις της, άλλοτε για την επαγγελματική πορεία και το παρελθόν της, αφήνοντας αιχμές για τους λόγους που βρίσκεται δίπλα στον νέο πλανητάρχη, αποφάσισαν, πως ίσως η Μελάνια να είναι θύμα βίας και κακοποίησης από τον σύζυγό της και κινητοποιήθηκαν για να τη διασώσουν.
Σε όλη αυτή την ιστορία στοχοποίησης και εξευτελισμού μιας γυναίκας που από την αρχή ξεκαθάρισε πως δεν θέλει να μπει ούτε ανήκει στο ρινγκ της πολιτικής, οι γυναικείες οργανώσεις οι οποίες κατά τα άλλα κόπτονται για τα δικαιώματα των γυναικών τηρούν σιγή ιχθύος. Καμία αντίδραση για τη στοχοποίησή της, για το ενδυματολογικό εμπάργκο το οποίο έπρεπε να υποστεί. Καμία απάντηση στον εξευτελισμό που δέχεται καθημερινά από τον Τύπο αλλά και από μία μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, άλλοτε για τις κινήσεις της, για τις «κλεμμένες ομιλίες της», για τα αγγλικά της, καμία απάντηση ακόμη και όταν εξευτελίζεται το ίδιο της το παιδί από τα ΜΜΕ.
Αναμφίβολα, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ δεδομένης της προεκλογικής του εκστρατείας, της ρητορικής του αλλά και της προσωπικότητάς του, δεν μας δίνει και πολλά περιθώρια ελπίδας. Μάλλον εντείνει τις ανησυχίες για την επιβολή ενός άκρατου λαϊκισμού και ρατσισμού με άγνωστη την τροπή των ενεργειών του. Αυτό όμως δεν μας επιτρέπει να συμπεριφερόμαστε ακριβώς με τον ίδιο ευτελή τρόπο που επιλέγει ο ίδιος στα άτομα που τον περιβάλλουν.
Δυστυχώς, οι γυναικείες οργανώσεις, επικεντρωμένες στο μένος τους για τον Ντόναλντ Τραμπ με τον τρόπο τους επέτρεψαν η Πρώτη Κυρία να γίνει στόχος των ρατσιστικών και εξευτελιστικών χαρακτηρισμών τα οποία κατά τα άλλα επιλέγουν να υπερασπίζονται.
Τα γυναικεία κινήματα, έχουν ένα σημαντικό ρόλο να επιτελέσουν σήμερα και έναν πολύ συγκεκριμένο δρόμο για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους που μέχρι και σήμερα καταστρατηγούνται. Σε μία εποχή δύσκολη, όπου οι περισσότερες άνεργες είναι γυναίκες, όπου επικρατεί μισθολογικό χάσμα και οι γυναίκες θα πρέπει να ακολουθούν πιστά τον τριπλό ρόλο εργαζόμενης, νοικοκυράς και μητέρας, οι γυναικείες οργανώσεις θα έπρεπε ήδη να είχαν βρει λύσεις στα καθημερινά προβλήματα της σύγχρονης γυναίκας. Αντ’ αυτού χάνονται σε ρατσιστικά νομοθετήματα όπως την ποσόστωση γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στη διαιώνιση γυναικείων οργανώσεων εντός των κομμάτων, που στόχο δεν έχουν την υπεράσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων αλλά να επιβεβαιώνουν εκείνα τα στόματα πως θεωρούν ότι γυναίκα και πολιτική δεν συνάδουν.
